«Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/477»–ի խմբագրումների տարբերություն

ԺԱՄԱՆԱԿ.—+ Մտածե՛, բարեկա՛մ, Ժամանակը զքեզ չարհամարեր բնավ, միայն զքեզ տրտմեցնելու չի գար նախատելով ազգուրաց որդիքդ, այլ սփոփելու համար քու վշտալի սիրտդ, գովելով այն Հայերը, որոնք հիմա լուսավորությամբ կը մարտնչին` ինչպես որ քու նախնի դյուցազունքդ զորությամբ կը պատերազմեին, նախնի Հայերը բազուկ ունեին, արդի Հայերն ալ հանճար ունին, մի՛ վախնար ալ, մատնիչ չկա, Հայերը մատնության ու անմիաբանության ոգին առաթուր կոխելով անշնչացուցին, միությունը իրենց սիրտը հրավիրեցին և արդես Հայաստանի ավերակացը վրա ուխտած և երդվընցած են հայրենիքնին միաբան սիրելու, Հայաստանի համար քրտինք և արյուն թափելը միևնույնն է անոնց մեջ, սիրտ, կյանք և հոգի քեզի նվիրած են։ Ուրախացի՛ր, Հայաստան, քու հառաչանքներդ ինչվան Ամենակալին աթոռույն առջև թանձրացան, քու արցունքդ գթության հրեշտակը ժողվելով Անոր ներկայացուր և ձայն մ՝է որոտաց, «ժամանա՛կ, Ժամանա՛կ, ալ գթացի Հայաստանի վրա»։ (Այս խոսքին` Նալպատյանի դիակը կը ժպտի մինչև վերջը):