«Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/37»–ի խմբագրումների տարբերություն
Պիտակներ՝ Խմբագրում բջջային սարքով Խմբագրում կայքի բջջային տարբերակից |
|||
Էջի կարգավիճակ | Էջի կարգավիճակ | ||
- | + | Հաստատված | |
Էջի մարմին (ներառվելու է). | Էջի մարմին (ներառվելու է). | ||
Տող 1. | Տող 1. | ||
{{Պիես|ՊԱՐԵՏ.—+ Եվ դու մեռնիս և երջանիկ ըլլաս. ի՞նչ ընե հայրդ այն ատեն մինակ` աշխարհիս վրա, զո՞վ իբր սփոփանք` յուր գրկացը մեջ սեղմե. միայն զքեզ ունի, դու ես իր միակ զավակը. այն ատեն որո՞ւն գրկացը մեջ հանգչեցնե իր ալևոր ճակատը... համբերե՛ որդյա՛կ իմ, գուցե դեռ կապրի Շուշան, թերևս օր մը գա զքեզ գտնելու... և եթե զքեզ մեռած գտնե, այն ալ թշվառ պիտի ըլլա. համբերե՛, անշուշտ երկինք օր մը կը լսեն մեր աղաչանացը... բայց, որդյա՛կ իմ, եթե կը սիրես քու հայրդ, ջնջե՛ սրտեդ Շուշանա հիշատակը և պիտի տեսնես որ դու և ուրիշներն ալ երջանիկ պիտի ըլլան։ |
|||
ՊԱՐԵՏ.—+ Եվ դու մեռնիս և երջանիկ ըլլաս. ի՞նչ ընե հայրդ |
|||
⚫ | |||
այն ատեն մինակ` աշխարհիս վրա, զով իբր սփոփանք` |
|||
⚫ | |||
յուր գրկացը մեջ սեղմե. միայն զքեզ ունի, դու ես իր |
|||
⚫ | |||
միակ զավակը. այն ատեն որո՞ւն գրկացը մեջ հանգչեցնե |
|||
աղաղակելով նախատանաց փուշեր պիտի սփռեն ոտիցս ներքև... Այն լուսինը, որ մեր սիրույն վկայն եղավ, ամպերու ետև պահվըտած, ատելություն պիտի սնուցանե ինծի դեմ... Ո՜հ, ո՛չ, չեմ կրնար մոռնալ զինքը և իր սերը... Ինչո՞ւ արգիլեցիր զիս մեռնելե, հա՛յր իմ, այս վայրկենին գուցե մեր հոգիները զիրար կը գգվեին, գուցե Շուշանա գիրկն էի ես հիմա։ |
|||
իր ալևոր ճակատը... համբերե՛ որդյա՛կ իմ, գուցե դեռ |
|||
⚫ | |||
կապրի Շուշան, թերևս օր մը գա զքեզ գտնելու... և եթե |
|||
զքեզ մեռած գտնե, այն ալ թշվառ պիտի ըլլա. համբերե’, անշուշտ երկինք օր մը կը լսեն մեր աղաչսնացը... |
|||
բայց, որդյա՛կ իմ, եթե կը սիրես քու հայրդ, քնջե սրտեդ |
|||
Շուշանա հիշատակը և պիտի տեսնես որ դու և ուրիշներն |
|||
ալ երջանիկ պիտի ըլլան։ |
|||
⚫ | |||
ՊԱՐԵՏ.—+ Գուրգենա աղջիկը զքեզ կը սիրե և գիշեր ցորեկ |
|||
⚫ | |||
ՎԱՐԴ.—+ Կը ցնորի՞ս, հա’յր իմ, ե՞ս ջնջեմ սրտես Շուշանա |
|||
⚫ | |||
աղաղակելով նախատանաց փուշեր պիտի սփռեն ոտիցս |
|||
ներքև... Այն լուսինը, որ մեր սիրույն վկայն եղավ, ամ֊ |
|||
պերու ետև պահվըտած, ատելություն պիտի սնուցանե ին֊ |
|||
ծի դեմ... Ո՜հ, ոչ, չեմ կրնար մոռնալ զինքը և իր սերը... |
|||
Ինչո՞ւ արգիլեցիր զիս մեռնելե, հա’յր իմ, այս վայրկենին գուցե մեր հոգիները զիրար կը գգվեին, գուցե Շուշանա գիրկն էի ես հիմա։ |
|||
ՊԱՐԵՏ.—+ Եվ քու հա՛յրդ... Եվ այն ատեն քու ալևոր հորգ |
|||
⚫ |