«Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/49»–ի խմբագրումների տարբերություն

Պիտակներ՝ Խմբագրում բջջային սարքով Խմբագրում կայքի բջջային տարբերակից
 
Էջի կարգավիճակԷջի կարգավիճակ
-
Սրբագրված
+
Հաստատված
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
ՄԱՐԻԱՄ.—+ Սիրելի՛ ամուսինս, դու չր գիտես թե սերը որչափ ազդեցություն ունի 17 տարեկան երիտասարդի մը
{{Պիես|ՄԱՐԻԱՄ.—+ Սիրելի՛ ամուսինս, դու չը գիտե՞ս թե սերը որչափ ազդեցություն ունի 17 տարեկան երիտասարդի մը սրտին վրա, յորում դեռ նոր կը փթթին սիրո առաջին
ծաղիկները և որուն առջև շատ անգամ կը նվազի հայրական սերը, այսուամենայնիվ շատ անգամ հոր մը կաթիլ մը արտասուքը կարող է մարել այն սերը... համբերե, անշուշտ կը գտնենք զինքը և տնակնիս կը դառնանք խաղաղ կյանք վարելու համար. (մեկուսի) իսկ
սրտին վրա, յորում դեռ նոր կը փթթին սիրո առաջին
ծաղիկները և որուն առջև շատ անգամ կը նվազի հայրական սերը, այսուամենայնիվ շատ անգամ հոր մը
կաթիլ մը արտասուքը կարող է մարել այն սերը... համբերե, անշուշտ կը հտնենք զինքը և տնակնիս կը դառնանք խաղաղ կյանք վարելու համար. (մեկուսի) իսկ
իմ որդիս Գեղամս... Առանց անոր ես չի պիտի կարենամ երջանիկ ըլլալ։
իմ որդիս Գեղամս... Առանց անոր ես չի պիտի կարենամ երջանիկ ըլլալ։
ՊԱՐԵՏ.—+ Այո՛, համբերեմ... Բայց եթե չը գտնենք երբեք զինքը, ի՞նչ պիտի ընեմ ես... Ո՜հ, արդյոք հուսահատութենեն ինքզինքն սպաննե՞ց... Սոսկալի կասկած...

Արդյոք ո՞ր գետը քշեց տարավ իր ցուրտ դիակը, որ վայրն արդյոք իր արյամբը կարմրեցավ. Վա՜րդ, Վա՜րդ, արդյոք մահվան շունչը խամրեցրո՞ւց զքեզ, ինչպես ձմռան հողմը վարդը կը խամրեցնե...Ո՜հ, մեկը չի գար ծերունի հոր մը ավետելու թե «Քու որդիդ կենդանի է և պիտի գտնես զինքը...» Կարծես թե բնությունը հուշիկ մնջիկ որդվույս վրա կը սգա... (ձախ կողմեն նայելով) ի՞նչ կը տեսնես... Ահա մեկը անտառին խորը կը թափառի... արդյոք Վա՞րդս է... Ո՜հ, ի՜նչ ուրախություն, եթե ինքն ըլլա (կերթա):
ՊԱՐԵՏ.—+ Այո', համբերեմ... Բայց եթե չը գտնենք երբեք
ՄԱՐԻԱՄ.—+ Գնա՛, գնա՛, կարելի է որ ինքն ըլլա։}}
զինքը, ի՞նչ պիտի ընեմ ես... Ո՜հ, արդյոք հուսահատութենեն ինքզինքն սպաննե՞ր... Սոսկալի կասկած...
Արդյոք ո՞ր գետը քշեց տարավ իր ցուրտ դիակը, որ
վայրն արդյոք իր արյամբը կարմրեցավ. Վա՜րդ, Վա՜րդ,
արդյոք մահվան շունչը խամրեցրուց զքեզ, ինչպես ձմռան հողմը վարդը կը խամրեցնե...Ո՜հ, մեկը չի գար
ծերունի հոր մը ավետելու թե «Քու որդիդ կենդանի է և
պիտի գտնես զինքը...» Կարծես թե բնությունը հուշիկ
մնջիկ որդվույս վրա կը սգա,** (ձախ կողմեն նայելով)
ի՞նչ կը տեսնես... Ահա մեկը անտառին խորը կը թափառի... արդյոք Վա՞րդս է... Ո՜հ, ի՜նչ ուրախություն,
եթե ինքն ըլլա (կերթա):

ՄԱՐԻԱՄ.—+ Գնա՛, գնա՛, կարելի է որ ինքն ըլլա։