«Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/51»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը

← Նախորդ խմբագրում Հաջորդ խմբագրում →

@@ Էջի կարգավիճակ / Էջի կարգավիճակ @@
-Սրբագրված
+Հաստատված
@@ Էջի մարմին (ներառվելու է). / Էջի մարմին (ներառվելու է). @@
@@ Տող 1. / Տող 1. @@
+{{Պիես|և ամենայն զբոսավայրք մանկությանս... Մնաս բարյա՜վ, մա՛յր իմ, այսուհետև ինծի համար թափած արցունքներդ գերեզմանիս վրա ժողվե...Կարողություն չի մնաց վրաս, ոտքերս կը դեդևին (քիչ քիչ կը տկարանա և վերջապես կիյնա) Ա՜հ, Շուշա՜ն... Մա՜յր իմ...}}
-և ամենայն զբոսավայրք մանկությանս... Մնաս բւսր֊
-յա՜վ, մա՛յր իմ, այսուհետև ինծի համար թափած արցունքներդ գերեզմանիս վրա ժողվե...Կարողություն չի
-մնաց վրաս, ոտքերս կը դեդևին (քիչ քիչ կը տկարանա
-և վերջապես կիյնա) Ա՜հ, Շուշա՜ն... Մա՜յր իմ...
- <center>'''Տեսիլ է'''</center>
+<center>'''{{լայն|Տեսիլ է}}'''</center>
- <center>'''ՆՈԻՅՆ և ՄԱՐԻԱՄ (մտնելով)''' </center>
+<center>'''{{լայն|ՆՈԻՅՆ և ՄԱՐԻԱՄ (մտնելով)}}''' </center>
-ՄԱՐԻԱՄ.—+ Ի՜նչ ձայն է որ լսեցի... մեկը «Մայր իմ» կաղա֊
+{{Պիես|ՄԱՐԻԱՄ.—+ Ի՞նչ ձայն է որ լսեցի... մեկը «Մայր իմ» կաղաղակեր (կը տեսնե Գեղամը, քովը կը մոտենա, աղեկ մը կը դիտե և ճիչ մը կարձկե) ո՜հ, Գեղա՜մ։
+ԳԵՂԱՄ.—+ Մա՜յր իմ... դո՞ւ ես...
-ղակեր (կը տեսնե Գեղամը, քովը կը մոտենա, ալեկ մը
-կը դիտե և նիշ մը կարձկե) ո՜հ, Գեզա՜մ։
-ԳԵՂԱՄ.—+ Մա՜յր իմ... դո՜ւ ես...
 ՄԱՐԻԱՄ.—+ Ե՛լ, ե՛լ, մայրդ գրկե, զավակս...
 ԳԵՂԱՄ.—+ Ո՜հ, չեմ կրնար։
+ՄԱՐԻԱՄ.—+ Ի՜նչ նիհար և դալկահար դեմք... ի՜նչ կթոտ ծունկեր... Բայց ի՜նչ եղար, զավա՛կս։
-ՄԱՐԻԱՄ.—+ Ի՜նչ նիհար և դալկահար դեմք... ի՜նչ կթոտ
-ծունկեր... Բայց ի՜նչ եղար, զավա’կս։
 ԳԵՂԱՄ.—+ Սիրեցի աղջիկ մը և նա մերժեց սերս։
 ՄԱՐԻԱՄ.—+ Դարձյալ սեր...
+ԳԵՂԱՄ.—+ Ես ալ ինքզինքս լեռները նետեցի, բան մը չէի ուզեր ճաշակել, շունչ մը չէի ուզեր շնչել... Իզուր ուզեցի զինքը մոռնալ, քեզ մոռցա, մա՜յր իմ, զինքը չը կրցա մոռնալ... Իր հիշատակը դահճի մը պես կը հալածեր զիս... սրտես գունդագունդ հառաչանքներ հանել կուտար, զիս ուժե կը ձգեր... մայր իմ... այնպես որ հիմա մորս վերջին մնաս բարով մը ըսելու անգամ կարողություն չի մնաց վրաս։}}
-ԳԵՂԱՄ.— Ես ալ ինքզինքս լեռները նետեցի, բան մը չէի
-ուզեր ճաշակել, շունչ մը չէի ուզեր շնչել... Իզուր ուխզեցի զինքը մոռնալ, քեզ մոռցա, մա՜յր իմ, զինքը չը կրցա մոռնալ... Իր հիշատակը դահճի մը պես կը հարսծեր զիս... սրտես գունդա գունդ հառաչանքներ հանել
-կուտար, զիս ուժե կը ձգեր..., մայր իմ... այնպես որ հիմա մորս վերջին մնաս բարով մը ըսելու անգամ կարողություն չի մնաց վրաս։