«Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/72»–ի խմբագրումների տարբերություն

{{Պիես|գտնես հետո ամուսինդ երկնից մեջ, իսկ Հայաստանը երբեք չես գտներ... Դու չես գիտեր, թե այս դողդողուն բազուկը որչափ թշնամվույն աբյամբը կարմրեցավ... Երկու որդի ունեի, երկուքն ալ պատերազմին մեջ ինկան մեռան, իսկ ես հրճվեցա, որ հայրենյաց ազատության համար մեռան... Եթե հայրդ զքեզ իմ խնամակալությանս հանձնած չըլլար, ես հիմա գուցե դիտապաստ ինկած էի դաշտին վրա և կատաղի վագեր նման թշնամվույն արյունը կը խմեի. չը գիտես դու ի՞նչ զվարճություն է այն... Կողբամ զքեզ, Նազենիկ, որ հայրենյաց հուրը չես զգար դու... Չը տեսա՞ր միթե հայրդ, որ հոգիեն ավելի կը սիրեր զքեզ, հայրենյաց սիրույն համար թողուց հոս և ինքը սլացավ պատերազմին ազատության դաշտը յուր ճերմակ մորուքն արյամբ ներկելու... և արժանացավ իսկ նահատակության լուսեդեն թագին․ Նազենիկ, աղխարհիս վրա երջանկությունն աշնան պարզ երկնքին կը նմանի, զոր զմայլած դիտելու ատենդ հանկարծ թուխ ամպերով կր ծածկվի։

ՆԱԶԵՆԻԿ.—+ Ո՜հ, մի՛ արթնցներ մտացս մեղ հորս մահվան տխուր հիշատակն ալ. դարձյալ կըսեմ, պետք Է մեռնիլ, վասնզի միայն մահը, այն սառած և տխուր հրեշտակը կրնա վշտահարս մխիթարել՝ հտվիտենական տխուր հանգստարան մը, գերեզման մը շնորհելով, որուն ցուրտ դրանը առջև կը դողդոջեն զգալի հիշատակներ... Վահրամ, երբ կը տեսնեմ, որ վարդը կը ժպտի՝ կուզեմ վարդ մը ըլլալ, ծպտիլ վայրկյան մը և թառամիլ... (''ի ծունր և ձեռքն երկինք վերցուցած'') Հա՛յր իմ, դու գոնե խորհուրդ մ՚ազդե թշվառ աղջկանդ։}}