«Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/52»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը

@@ Էջի կարգավիճակ / Էջի կարգավիճակ @@
-Սրբագրված
+Հաստատված
@@ Էջի մարմին (ներառվելու է). / Էջի մարմին (ներառվելու է). @@
@@ Տող 1. / Տող 1. @@
-{{Պիես|ՄԱՐԻԱՄ.—+ Որդյա՜կ իմ, պիտի զրկվիմ քեզնե, չի պիտի կարենամ խորտակել այն գռները, որոնք զիս քեզնե պիտի բաժնեն... որոնք որդի մը արտասվալից մոր մը գրկեն պիտի զատեն։
+{{Պիես|ՄԱՐԻԱՄ.—+ Որդյա՜կ իմ, պիտի զրկվիմ քեզնե, չի պիտի կարենամ խորտակել այն դռները, որոնք զիս քեզնե պիտի բաժնեն... որոնք որդի մը արտասվալից մոր մը գրկեն պիտի զատեն։
 ԳԵՂԱՄ.—+ Մի՛ այդպես թրջեր այրած<sup>19</sup> արտասվոքդ<sup>20</sup> սիրտս, մա՛յր իմ, որոնք սրտիս կրակը փոխանակ մարելու, ավելի կը բորբոքեն... Գոնե թող որ կենացս վերջին վայրկյաններուս քու մայրական ծոցդ թափեմ արցունքներուս վերջին մնացորդը, որոնք չեն նմանիր մանկությանս ատեն թափած արտասվացս, որք մարգրտի պես կը սահեին այտերուս վրայեն... իսկ այս կաթիլ, կաթիլ վազածը սրտիս արյունն է, որ աչքերես դուրս կը ժայթքե, վասնզի ալ<sup>21</sup> արցունքս ցամքեցավ։
 ՄԱՐԻԱՄ.—+ Ո՜հ, ա՞յս է կյանք ըսվածը... ա՞յս է զավակ ունենալը... Մայր մը զավակ մը ունենալու համար՝ պետք է որ անհուն սիրտ մը ունենա... ա՛հ, որդյակ իմ, արև մ՚էիր դու երկնքին երեսը, և եթե դու աներևութանաս կենաց հորիզոնեն, սև գիշեր մը պիտի պատե զիս...
 ԳԵՂԱՄ.—+ Ուրեմն ինչո՞ւ ծնար զիս, եթե դու և ես այսպես թշվառ պիտի ըլլայինք<sup>22</sup>։
 ՄԱՐԻԱՄ.—+ Կը տեսնես, որ սերը կսպառե<sup>23</sup> քեզ։
-ԳԵՂԱՄ.—+ Ո՜հ, սերն առաջին անգամ ինծի սիրուն հրեշտակ մը երևցավ, ես ալ յուր<sup>24</sup> զմալլելի տեսքեն հրապուրված՝ գրկեցի զինքը... Բայց հետո տեսա, որ ալ նույն հրապույրը չուներ... Տեսա, որ<sup>25</sup> սերը դահիճ մ՚է եղեր, որ տապար ի ձեռին զիս կը հալածեր կատաղաբար... Վերջապես հասավ ինձ... հարվածեց և զիս գետին տարածեց... Բայց, օրհնյալ ըլլա երկինք, խեղճ երիտասարդ մը}}
+ԳԵՂԱՄ.—+ Ո՜հ, սերն առաջին անգամ ինծի սիրուն հրեշտակ մը երևցավ, ես ալ յուր<sup>24</sup> զմայլելի տեսքեն հրապուրված՝ գրկեցի զինքը... Բայց հետո տեսա, որ ալ նույն հրապույրը չուներ... Տեսա, որ<sup>25</sup> սերը դահիճ մ՚է եղեր, որ տապար ի ձեռին զիս կը հալածեր կատաղաբար... Վերջապես հասավ ինձ... հարվածեց և զիս գետին տարածեց... Բայց, օրհնյալ ըլլա երկինք, խեղճ երիտասարդ մը}}