«Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/94»–ի խմբագրումների տարբերություն

{{Պիես|Մա՜հ.․․ Մա՜հ․․․ և բարերար ձայն մը չը գոչեր՝ «ա՛լ բավական է»։ Վաղենա՜կ, սիրելի՜ս, մենք ևս հոս բանտի մը մեջ ենք, բիլ ատենեն պիտի գան արյունռուշտ դահիճներ և մեզ խողխողելով՝ մեր դիակներովը հաղթության կոթողներ պիտի կառուցանեն և մեր արյամբը հաղթություն պիտի գրեն Սեբաստիո մթին փլատակացը վրա․․․

ՎԱՂԵՆԱ․—+ Ա՜հ, սոսկալի Է այդ․․․ Եվ այն ատեն նախատալից պիտի ըլլան ամուսնույդ ոսկորները, եթե սուր ի ձեռին չը մեռնի․․․ Նազենիկ, երբ այս գիշեր անկողնուլն մեջ անքուն՝ հայրենիքս, քեզ և զավակս կը մտածեի, հանկարծ սպառնալից ձայն մը որոտաց ականջիս, «Արի՛, դո՛ւ ալ զենք առ և կռվե, ինչպես որ քու եղբարբ կը կռվին»․․․ Հանկարծ սարսափահար ցատկեցի, մոռցա հորդ և քու տառապանքդ և զավկիս ողբը, դուրս նետվեցա իսկույն և իզուր խավարին մեջ թշնամի փնտռեցի այն ձայնին զոհելու համար։

ՎԱՂԵՆԱԿ.—+ Նազենիկ, դու որ այնչափ սիրելի ես ինծի, քո ձայնեդ ավելի ազդու Էր այն ձայնը․․․ Կարծես թե մրրիկ մ’էր, որ զիս հառաջ մղեց։ ՆԱԶԵՆԻԿ,—+ Վաղենակ, ահա արևն իր վարդե ճառագայթները կը սփռե հորիզոնին վրա, հիմա Վարդանուշ արթնցած հայրն ու մայրը կը փնտռե, երթա՛նբ, գութ ունեցիր ալն անմեղին վրա․․․

ՎԱՂԵՆԱԿ․—+ Երկի՛նբ, դու ալ նույնպես գութ ունեցիր Հայաստանին}}