«Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/207»–ի խմբագրումների տարբերություն

No edit summary
Էջի կարգավիճակԷջի կարգավիճակ
-
Սրբագրված
+
Հաստատված
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
ՇԱՀԱնԴՈՒԽՏ.— Հայրս կը սիրեմ, տեր հայր, բայց զքեզ կը պաշտեմ (մեկուսի) իսկ Հրաշյա՜ս։
ՇԱՀԱՆԴՈՒԽՏ.— Հայրս կը սիրեմ, տեր հայր, բայց զքեզ կը պաշտեմ (''մեկուսի'') իսկ Հրաչյա՞ս։


ՍՈՒՐՄԱԿ.— (մեկուսի) Ո՜րչափ ալ գեղեցիկ է... (բարձր) Ուրեմն դեռ պատմե։
ՍՈՒՐՄԱԿ.— (''մեկուսի'') Ո՜րչափ ալ գեղեցիկ է... (''բարձր'') Ուրեմն դեռ պատմե։


ՇԱՀԱՆԴՈՒԽՏ.— Քիչ մ՚առաջ երկու ճամբորդ հոգնություն առնելու համար այս տնակը եկան, ես ալ սիրով ընդունեցի զիրենք... Հետո գեշ անձեր երևեցան, վասնզի սոսկալի նայվածք և կերպարանք ունեին. վերջապես մեկնեցան, բայց ես զայրույթ և սոսկում զգացի։
ՇԱՀԱՆԴՈՒԽՏ.— Քիչ մ՚առաջ երկու ճամբորդ հոգնություն առնելու համար այս տնակը եկան, ես ալ սիրով ընդունեցի զիրենք... Հետո գեշ անձեր երևեցան, վասնզի սոսկալի նայվածք և կերպարանք ունեին. վերջապես մեկնեցան, բայց ես զայրույթ և սոսկում զգացի։
Տող 9. Տող 9.
ՇԱՀԱՆԴՈՒԽՏ.— Գրեթե, տեր հայր։
ՇԱՀԱՆԴՈՒԽՏ.— Գրեթե, տեր հայր։


ՍՈՒՐՄԱԿ.— Դարձյալ մեծ մեղքի մեջ թավալեր ես... Գիտցիր, որ երբեք մեկը չի պիտի ընդունիք տնակը, բացի խոստովանահայրեդ և հորմեդ... Ցավդ և սիրտդ մի' բանար ուրիշի մը, եթե անոթի, ծարավ, խոնջյալ և օրհասական ալ ըլլա... Այս պատկերին հետ միշտ առանձին պիտի մնաս, աղոթք և արցունք՝ այս է քու փրկութշունդ, միանձնոլթյուն՝ այս է քու կյանքդ... Կը հասկնա՞ս։
ՍՈՒՐՄԱԿ.— Դարձյալ մեծ մեղքի մեջ թավալեր ես... Գիտցիր, որ երբեք մեկը չի պիտի ընդունիք տնակը, բացի խոստովանահայրեդ և հորմեդ... Ցավդ և սիրտդ մի՛ բանար ուրիշի մը, եթե անոթի, ծարավ, խոնջյալ և օրհասական ալ ըլլա... Այս պատկերին հետ միշտ առանձին պիտի մնաս. աղոթք և արցունք՝ այս է քու փրկությունդ, միանձնություն՝ այս է քու կյանքդ... Կը հասկնա՞ս։


ՇԱՀԱՆԴՈՒԽՏ. — Ուրեմն, հայր սուրբ, ի՜նչ պետք է որ ընեմ այսուհետև ալ մեղաց խոր վիրապը5) չը գահավիժելու համար։
ՇԱՀԱՆԴՈՒԽՏ. — Ուրեմն, հայր սուրբ, ի՞նչ պետք է որ ընեմ այսուհետև ալ մեղաց խոր վիրապը չը գահավիժելու համար։


ՍՈՒՐՄԱԿ.— Եկու քովս նստե տեսնեմ... Պիտի ըսեմ, թե ի՜նշ պարտիս ընել։
ՍՈՒՐՄԱԿ.— Եկու քովս նստե տեսնեմ... Պիտի ըսեմ, թե ի՞նչ պարտիս ընել։


ՇԱՀԱՆԴՈՒԽՏ.— Բայց ես արժանի չեմ քեզ աթոռակից ըլլալու, տեր հայր, ես ի ծունր կիջնեմ։
ՇԱՀԱՆԴՈՒԽՏ.— Բայց ես արժանի չեմ քեզ աթոռակից ըլլալու, տեր հայր, ես ի ծունր կիջնեմ։