«Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 1 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/5»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը

← Նախորդ խմբագրում

@@ Էջի մարմին (ներառվելու է). / Էջի մարմին (ներառվելու է). @@
@@ Տող 1. / Տող 1. @@
 {{Կենտրոն|'''ԻՆՍՏԻՏՈԻՏԻ ԿՈՂՄԻՑ'''}}
-Պետրոս Դուրյանը ամենից շատ հրատարակված հայ գրողներից է: Բավական է ասել, որ սկսած 1872-ից աշխարհի այլևայլ քաղաքներում ապագրված գրողի ժողովածուների թիվն անցնում է երկու տասնյակից: Քիչ ջանքեր չեն գործադրվել նրա ստեղծացործությունների հավաքման ու ճշգրտման ուղղությամբ: Պետք է հիշատակել ուսուցիչ Բարսեղ էքսերճյանին, որ 1893-ին Կ. Պոլսում հրատարակած «Տաղք, թատրերգությունք, նամականի, դամբանական» ժողովածուի բանաստեղծությունների տեքստում կատարեց բնագրային բազմաթիվ ուղղումներ, ակադեմիկոս Հրաչյա Անաոյանին, որի կազմած և խմբագրած «Երկեր»-ը (Երևան, 1947) ցարդ լույս տեսած բոլոր հրատարակություններից ամենաամբողջականն է:
+Պետրոս Դուրյանը ամենից շատ հրատարակված հայ գրողներից է: Բավական է ասել, որ սկսած 1872-ից աշխարհի այլևայլ քաղաքներում տպագրված գրողի ժողովածուների թիվն անցնում է երկու տասնյակից: Քիչ ջանքեր չեն գործադրվել նրա ստեղծացործությունների հավաքման ու ճշգրտման ուղղությամբ: Պետք է հիշատակել ուսուցիչ Բարսեղ էքսերճյանին, որ 1893-ին Կ. Պոլսում հրատարակած «Տաղք, թատրերգությունք, նամականի, դամբանական» ժողովածուի բանաստեղծությունների տեքստում կատարեց բնագրային բազմաթիվ ուղղումներ, ակադեմիկոս Հրաչյա Աճառյանին, որի կազմած և խմբագրած «Երկեր»-ը (Երևան, 1947) ցարդ լույս տեսած բոլոր հրատարակություններից ամենաամբողջականն է:
 Ժամանակին Պ. Դուրյանի ստեղծագործությունները և առաջին հերթին տաղերը աղավաղվել են: Հայ մշակույթի մեծ երախտավոր Արշակ Չոպանյանը քանիցս հրապարակորեն դիմել է Երուսաղեմի Ս. Հակոբյան վանքի (1921-ից այստեղ են պահվում գրողի ինքնագրերը) միաբաններին` Պ. Դուրյանի երկերի «քննական խնամյալ» հրատարակությունն իրագործելու խնդրանքով: «Անհրաժեշտ է օր առաջ, այլևս վերջ դնելով բոլոր հապաղմանց, որ աններելի են, ի լույս ընծայել Պետրոս Դուրյանի գործերու ամբողջական հավաքածուն, որ տարիներե ի վեր իր երևմանը կսպասե»,— գրել է Ա. Չոպանյանը` այդպիսի հրատարակության բացակայությունը իրավացիորեն համարելով «աններելի ապերախտություն» պաշտելի հեղինակի «սուրբ հիշատակին հանդեպ»¹: