«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/502»–ի խմբագրումների տարբերություն

քո խակությունից– դրանք շատ հասարակ, չնչին, դատարկ արարածներ են (կնոջ մասին Նիցշեն և <1 անընթ.>։

(Մեզ անեկդոտ պատմիր,– ասում են աղջիկները,— որ ծիծաղեն— թե չէ ուրիշ ի՞նչ անեն— և ծիծաղել գիտեն միշտ)– հզորը միշտ ինքը գտնում է սնունդ իր հոգու համար– և իր ազատ մենակության մեջ ապրում է ազատ ամեն կապերից, որոնք նրա ինքնուրույն մեծությունը կարող էին այս կամ այն կողմը թեքել, եղծել, նվաստացնել, քսել իրանց գույներից և այլն։

Հերոսը անցնում է աղջիկներից երիտասարդներին— Ոգին գտնում է նրան և նա– բան չի գտնում— տափակ, խեղճ աղմկողներ, փոքրիկ եսեր, նեղ, սահմանափակ հեղափոխականներ— նեղ, երկչոտ, խաբեբա, անարդար– դարձյալ դժգոհ– բայց միշտ պահանջում է և անցնում է հասարակ<ական> գործիչներին— աջավոր, նենգավոր, խաբող, փոփոխական, կրքոտ։

Անցնում է մամուլին– գրականությունը– ամեն տեղ ձանձրույթ, մենակության ոգին քարշում է— այդ ամենահավատարիմ ընկերը տանում է զանազան մռայլ տեղեր,