«Էջ:Ghazaros Aghayan, Collected works, vol. 1 (Ղազարոս Աղայան, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/208»–ի խմբագրումների տարբերություն
→Չսրբագրված: Նոր էջ «կկազմես նրա մասին: Պոչը չամբար է անում, դնում մեջքին, և այնպես է բոլթա տալիս վեհանձն առյուծի պես, ո...»: |
|||
Էջի կարգավիճակ | Էջի կարգավիճակ | ||
- | + | Սրբագրված | |
Էջի մարմին (ներառվելու է). | Էջի մարմին (ներառվելու է). | ||
Տող 1. | Տող 1. | ||
կկազմես նրա մասին: Պոչը չամբար է անում, դնում մեջքին, և այնպես է բոլթա տալիս վեհանձն առյուծի պես, որ |
կկազմես նրա մասին: Պոչը չամբար է անում, դնում մեջքին, և այնպես է բոլթա տալիս վեհանձն առյուծի պես, որ թավադի որդին անգամ տեսնելիս կնախանձի նրա նազաշարժությանը: Փորձ փորձիր ահա այստեղ մոտենալ նրան և դու կտեսնես այնուհետև, թե ի՞նչ գազանի հետ գործ ունիս: Այն քաղաքացիք, որոնք քաղաքի մեջ են ճանաչում գյուղացոնց, շատ սխալ գաղափար են կազմում նրանց մասին: Նրանք այստեղ միայն խեղճություն և հիմարություն են երևցնում, ուրիշ ոչինչ, և այդ են տեսնում միայն քաղաքացիք և ավելի խղջում կամ արհամարում: Չեն կարծում, որ նրանք էլ են մարդիկ և իրենց ունեցած բոլոր կրքերը նրանց մեջ ևս կա և այն՝ չափազանցությամբ: Ո՞ր քաղաքացին կարող էր հասկանալ թե Շամիրն ի՞նչ գազան է. բայց նա այժմ իր տունն է հասել, քաղաքում՝ ներս քաշած պոչը այստեղ՝ չոբանի շան պես չամբար է արել, ուզում է հասկացնել, որ ինքն է այս տան տերը, ուզում է իր տղամարդությունը ցույց տալ: |
||
Շամիրը Դիզակու արջերիցն էր: Եկել էր Վրաստան, որպես թե մարդ դառնալու, բայց այնպիսի մի գյուղի մեջ էր ընկել, որ իրանք կարոտ էին դեռևս մարդանալու: Մի բուդալա տղա էր Շամիրը, երբ որ եկավ այս գյուղը և Մարիամենց տանը նոքարություն էր |
Շամիրը Դիզակու արջերիցն էր: Եկել էր Վրաստան, որպես թե մարդ դառնալու, բայց այնպիսի մի գյուղի մեջ էր ընկել, որ իրանք կարոտ էին դեռևս մարդանալու: Մի բուդալա տղա էր Շամիրը, երբ որ եկավ այս գյուղը և Մարիամենց տանը նոքարություն էր անում մի քանի տարի: Հանգամանքը՝ այնպես բերավ, որ Հակոբի մեծ օջախը անշքացավ և Մարիամին խորհուրդ տվին Շամիրին ուզի, որ տան փեսա դառնա, իրանց օջախի ճրագը վառ պահի. և այլ այսպիսի պառավական խրատներով Մարիամին պսակեցին Շամիրի վերա: Այս ամուսնությունը Մարիամի սրտովը չէր, բայց մի անգամ որ ասեց հնազանդ եմ, էլ այնուհետև ոչինչ կարող էր անել: Մի քանի ամիս որպես նորապսակ, սեր ցույց տվավ, և մեղրալուսինն անցնելուց հետո երբեմն՝ փորացավ, երբեմն՝ սրտացավ ունիմ ասելով, չէր հոժարում իր ամուսնու հետ լինել: Շամիրը սկզբում հավատում էր իր կնոջ ասածներին, բայց հետզհետե դեպի ինքը սառնություն նշմարելով՝ սկսեց մտածել, թե՝ «իմ կինը ինձ չի սիրում, ապա ուրեմն ուրիշին է սիրում |
||