«Էջ:Ghazaros Aghayan, Collected works, vol. 1 (Ղազարոս Աղայան, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/37»–ի խմբագրումների տարբերություն

— Օրհնված, էս ինչ բան է, որ դու անում ես թող մի քիչ էրվի է․․․

—Վնաս չունի, — պատասխանում էր Արությունը, էս մոմերն էլի ժամումը պիտի էրվին, սրանց վարձքը էլիձեր մեռելների հոգին կերթա ․․․հապա ուրիշ տեղեր չեք տեսել, որ ողջ-ողջ աքլարներն ու ոժխարները ուխտավորների ձեռներիցը խլում են մենք խոմ էնպես չենք ամնում ․․․Մի վախենաք, էս մոմերն էլի ջեր մեռելների հոգու համար պիտի էրվին․․․ Այս տեսակ խոսքերով նրանց սիրտը շահում էր պարզամիտ Արությունը, նրանք էլ հավատալով դուրս էին գալիս մի ջերմեռանդ աղոտք անելուց հետո։

Վերջապես հոգևոր արարողությունն ավարտեցավ, ամենքն էլ քաշվեցան ծառերի տակը, մատաղները մորտոտեցին, կրակները վառոտեցին և բարեկամ բարեկամի գտնելով, ծանոթ ծանոթի, կազմեցին բազմաթիվ խնջույքներ։ Տեր հորն ու Արությունն էլ հրավիրեցին մի սեղանի վրա , ուր հավաքված էին մինժև տասը- քսան գերդաստան, բոլորն էլ զանազան գեղերից , բայց ամենքն էլ միմյանց մոտիկ բարեկամ։ աղջկերքն ածում էին դահիրանաղանական և պարում, աշըղ Մավջութն ու իր աշակերտ Զուլայն էր իրանց սաղի ու քամանչի ձայները խառնում էին նաղարի դմբդմբոցի հետ, և երբ աղջկերանց պար գալն ընդհաըվում էր, երգում էին հայերեն և թուրքերեն տեսակ—տեսակ խաղեր։ Ամենքի երեսին դրոշմված էր ուրխություն գծագիրը, ամենքի շրթունքների վերա երևում էր մի քաղցր ժպիտ։ Սուփրամ լիքն էր սպիտակ փափուկ հացերով, կաթնահունց նազուքներով, պանիրով և մատաղի խասհլամով ու խորովածով։Գինին այնքան շատ չէր, բայց էլի այնքան կար որ երգչգիտցողին անգամ երգել էր տալիս։Ով ինչ խաղ գիտեր, ասում էր, չնայած որ արդեն խաղ ասող աշըղ ունևին։վերջինը խնդիրներից

<!-- — Օրհնվա՛ծ, էս ի՛նչ բան է, որ ղու անում ես, թող մի քՒլ էրվի է'— — Վնաս չունի,— պատասխանում էր Արությունը, էս մո֊ մերն էլի ժամ ումը պիտի էրվին, սրանց վարձքը էլի ձեր մե- ոելնևրի հոգուն կերթա... Հապա ուրիշ տեղեր չե՛ք տեսել, որ ողջ֊ողջ աքլարներն ու ոչխարները ուխտավորների ձեռնե- ГЬдС խէում են, մենք խոմ էնպես չե՛նք անում.,. Մի' վախե- նաք, էս մոմերն էլի ձեր մեռելների հոգու համար պիտի էր¬ վին... Այս տեսակ խոսքերով նրանց սիրտը շահում էր պար¬ զամիտ Արությունը, նրանք էլ հավատալով' դուրս էին գալիս մի ջերմ եռանդ աղոթք անելուց հետո։ Վերջապես հոգևոր արարողությունն ավարտեցավ, ամենքն էլ քաշվեցան ծառերի տակը, մատաղները մորթոտեցին, կը- րակները վառոտեցին և բարեկամ բարեկամի գտնելով, ծա¬ նոթ ծանոթի, կազմեցին բազմաթիվ խնջույքներ։ Տեր հորն ու Արությունին էլ հրավիրեցին մի սեղանի վրա, ուր հավաքված Հին մինչև տասը֊քսան գերդաստան, բոլորն էլ զանազան գե¬ ղերից, բայց ամենքն էլ միմյանց մոտիկ բարեկամ։ Աղջկերքն ածում էին դահիրանաղարան և պարում, աշլ։ղ Մավջութն ու իր աշակերտ Զուլային էէ իրանց ՍաՂՒ ոլ քյամանշի ձայները խառնում էին նաղարի դմբդմբոցի հետ, և երբ աղջկերանց պար գալն ընդհատվում էր, երգում էին հայերեն և թուրքերեն •ոեսակ-տեսակ խաղեր։ Ամենքի երեսին դրոշմված էր ուրա¬ խության գծագիրը, ամենքի շրթունքների վերա երևում էր մի րաղցր ժպիտ։ Սուփրան /իքն էր սպիտակ փափուկ հացերով, կաթնահունց նազուքներով, պանիրով և մատաղի խաշլա֊ մով ու խորովածով։ Գինին այնքան շատ չէր^ բայց է[ի այն¬ քան կար, որ երգ չգիտցողին անգամ երգել էր տալիս։ Ով ինչ խաղ դիտեր, ասում էր, չնայած որ արդեն խաղ ասող աշըղ ունեին։ Վերջը խնդրեցին տեր հորը, որ նա մի տաղ ասել տար Արությունին, որին արդեն շրջապատել էին իր մոտավոր ազ¬ գական ուհ իքը և փոխ առ փոխ գգվում ու համբուրում էին իբրև մի փոքրիկ մանուկի։ — Ասա՛, քե մատաղ, ասա*, խի* ես ամանչում, դու մեր Ավետիքի աղեն չե՛ս... նա մի մարդ ա, որ խաղ ասելում հար-

-->