«Էջ:Ghazaros Aghayan, Collected works, vol. 1 (Ղազարոս Աղայան, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/38»–ի խմբագրումների տարբերություն

յուր աշըղ կդնի ,եբը... Ադա Մանվե՛լ, վեր կաց գնա էրեխի. կշտին նստի, որ ձայն պահես... Այս խոսքերն ասողը մի քեթխուդա մարդ էր, իսկ Մանվելը' նրա որդին, որ Արությունին հասակակից մի պատանի էր, բայց ավելի առույգ, քան թե Արությունը, որ բավականին նիհար և տկար-առողջ էր Տեսնելով, որ տաղ ասելիս մի ուրիշ ընկեր պիտի ունենա, Արությունի սիրտն ահ ընկավ, թե չլինի, ռր յուր անծանոթ Մանվելը ավելի լավ ձայն ունենա քան թե ինքը, այդ պատճառով երբ որ Մանվելը եկավ նրա մոտ նստեց, Արությունը նրա տեղը պարզ քաղաքավարությամբ լայնացնելուց հետո' ասաց.

Վերջապես երբ որ «ասա՛, քե մատաղ, ասա՛», կրկնեցին՛ ամեն կողմից ու տերտերն էլ հրամայեց, ծունկ չոքեց Արությունը, որին հետևեց և Մանվելը, և երգեց Խնկին ծառին. նման ես» տաղը, վերջումն ավելացնելով Անտառամ ծաղիկ» շարականը։

— Էրնե՜կ քո մոր աչքերին,— լսվում էր կանանց միջից... Մանվելն էլ յուր վերա մի քաղցր տպավորություն զգալով սկսեց ավելի մոտ մոտենալ Արությունին ու մի զմայլմունքի անմեղ ժպիտ բերանին' զանազան հարցմունքներ անել։ Այս պես մի քանի տաղ ևս ասել տվին Արությունին, մինչև նորաթը հասավ զուռնաչի Ցականին, որ իր սիրելի զուռնան փչեց թե չէ' մեր պատանիքն ազատություն ստացան, վեր կացան սուփրիցը և ձեռք ձեռքի տված սկսեցին ման դալ բերդի մեջ։

— Ես դեռ չեմ էլած էստեղ, ինչ գեղեցիկ տեղ է, էս ինչքա ն մրգի ծառեր կան, տա՜նձ, խնձո՜ր, կասենաս այգի լինի։ Էս որ մեր զեղումը /ինի, մեկ հատ չեն թողնիլ ծառի վերա, բոլորն էլ խակ֊խակ կթալանեն,

— ասաց Մանվելը, երբ որ մի քիչ հեռացել էին խնջույքից։

— Էստեղ էլ չեն թողնիլ, բայց Մովրովն արգելել է ոչ ոք չի կարող մեկ հատ պոկիլ, դեղի բաղերումը պատահում է գո