«Էջ:Ghazaros Aghayan, Collected works, vol. 1 (Ղազարոս Աղայան, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/47»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը

← Նախորդ խմբագրում

@@ Էջի կարգավիճակ / Էջի կարգավիճակ @@
-Սրբագրված
+Հաստատված
@@ Էջի մարմին (ներառվելու է). / Էջի մարմին (ներառվելու է). @@
@@ Տող 1. / Տող 1. @@
 <center><poem>
 Նաև հավետ աղոթեսցես,
 Զկույսին միջնորդ քեզ արասցես․
 Ոչինչ շնորհ ինչ լիցի քեզ,
+Թե կույսն իցե առ քեզ անտես։
-Թե կույսին իցե առ քեզ անտես։
 </poem></center>
+Այս պատճառով Արությունի խաչ ու Ավետարանը դարձավ Աստվածածնի միակ պատկերը, որի առջև ստեպ-ստեպ ծունկ չոքելով՝ միշտ այս էր կրկնում. — «Դո՛ւ, ո՛վ տիրամայր, դո՛ւ, որ բթամիտ Ալբերտին տվել ես այնպիսի հիանալի շնորհք, ինձ էլ տուր»... Արությունի հոգին վերանում էր Աստվածածնի պատկերի առջև և նրա աչքերը լցվում արտասուքով։ Նա չէր ուզում վեր կենալ տեղիցը, մինչև չէր զգում մի հանկարծակի տաքություն և աչքերի մթնումն։
+Տեսնելով, որ Արությունը շատ է ճնշում իրան, մանավանդ պահելով ս. Կարապետի պասը, որ նրան զարդարեր հիանալի շնորհքով, հետզհետե նվազում է և կորցնում առողջությունը, տեր հայրն ազատեց նրան Ալբերտի ձեռից և թույլ տվավ, որ ազատ ման գա, խաղա, որքան կամենում է։ Բայց ''մտածողությունն'' արդեն սկսել էր ներս սողալ Արությունի ուղեղի մեջ։ Նա յուր ազատ ժամանակը, ծառերի տակ, զովարար ստվերներում նստած, քարոզներ էր գրում, կամ ոտանավորներ հյուսում, որ տեսնե, թե ս. Կարապետը կամ Աստվածածինը որքան շնորհք են ավելացրել։
+Այսպես՝ թեպետ տեր հայրն այլևս չէր դաս տալիս Արությունին, բայց երբ գյուղից քեթխուդաները՝ պարապությունից՝ հավաքվում էին տերտերի մոտ զրույց անելու, տեր հայրն այդ ժամանակ կանչում էր Արությունին և հարցնում արդեն սովորած դասերից։ Այսպես տեր հայրը մի քանի բառ հոլովել ու մի քանի բայ խոնարհել տալուց հետո՝ հարցնում էր Արությունին.
-Այս պատճառով Արությունի խաչ ու  Ավետարանը դարձավ Աստվածածնի միակ պատկերը, որի առջև ստեպ-ստեպ ծունկ չոքելով՝ միշտ այս էր կրկնում․—«Դո՜ւ,ով տիրամայր, դու, որ բթամիտ Ալբերտին տվել ես այնպիսի հիանալի շներհք, ինձ էլ տուր»․․․Արությունի հոգին վերանում էր Աստվածածնի պատկերի առջև և նրա աչքերըլցվում արտասուքով։ Նա չէր ուզում վեր կենալ տեղիցը, մինչև չէր զգում մի հանկարծակի տաքություն և աչքերի մթնումն։
-Տեսնոլով, որ Աիությունը շատ է ճնշում իրան, մանավանդ պահելով ս․ Կարապետի պասը, որ նրան զարդարել հիանալի տեր հայրին ազատեց նրան Ալբերտր ձեռից և թույլ տվավ, որ ազատ ման գա, խաղաղ, որքան կամենում է։Բայց մտածողությունն արդեն սկսել էր ներս սեղալ Արությունի ուղեղի մեջ։Նա յուր ազատ ճամանկը, ծառերի տակ, զովարար ստվերներում նստած, քարոզներ էր գրում, կամ ոտանավորներ  հյուսում, որ տեսնե, թե ս․ Կարապետը կամ Աստվածածինը որքան շնորհք են ավելացրել։
-Այսպես թեպետ տեր հայրն այլևս չէր դաս տալիս Արությունին, բայց երբ գյուղից քեթխուդաները` պարապությունից՝ հավաքվում էին տերտերի մոտ զրույց անելու, տեր հայն այդ ժամանակ կանչում էր Արությունին և հարցնում արդեն սովորած դասերից։
-Այսպես տեր հայրը մի քանի բառ հոլովել ու մի քանի բայ խոնարհել տալուց հետո հորոնում էր Արությունին․
-—Ինչ կնշանակե բառս վարունգ
-—
+— Ի՞նչ կնշանակե բառս՝ վարունգ։
+— Խիա՛ր,— պատասխանում է Արությունը։
+— Խարբուզակին գրաբառ ի՞նչ կասեն։
+— Սե՛խ։
+— Ձմերուկի՞ն։
+— Մեղրա՛պոպ։
-<!-- Նաև հավետ աղոթեսցես,
-Ջկոլյսն միջնորդ քեղ արասցես.
-Ոչինչ շնորհ ինչ լիրի քեզ,
-fib կույսն իցե աո քեզ անտես։
-Այս պատճառով Արությունի /սալ ու Ավետարանը դարձավ
-Աստվածածնի միակ պատկերը, որի աոջև ստեպ-ստեպ ծունկ
-չոքելով' միշտ այս էր կրկնում. — <րԴո'ւ, ո վ տիրամայր, դո'ւ,
-որ բթամիտ Ալբերտին տվել ես այնպիսի հիանալի շնորհք,
-ինձ էլ տուր})... Արությունի հոդին վերանում էր Աստվածած¬
-նի պատկերի առջև և նրա աչքերը լցվում արտասուքով։ Նա
-չէր ուզում վեր կենալ տեղիցը, մինչև չէր զդում մի հանկար-
-ծակի տարություն և աչքերի մթնումն։
-Տեսնելով, որ Արությունը շատ է ճնշում իրան, մանավանդ
-պահելով и. Կարապետի պասը, որ նրան զարդարեր հիանալի
-շնորհքով, հետզհետե նվազում է և կորցնում առողջությունը,
-տեր հայրն ազատեց նրան Ալբերտի ձեռից և թույլ տվավ, որ
-ազատ ման գա, խաղա, որքան կամենում է։ Рայց մաածորլու-
-թյունն արդեն սկսել էր ներս սողալ Արությունի ուղեղի մեջ։
-Նա յուր ազատ ժամանակը, ծառերի տակ, զովարար ստվեր¬
-ներում նստած, քարոզներ էր դրում, կամ ոտանավորներ
-հյուսում, որ տեսնե, թե ս. Կարապետը կամ Աստվածածինը
-որքան շնորհք են ավելացրել։
-«ս սպես' թեպետ տեր հայրն այլևս չէր դաս տալիս Արու-
-թյուն ին, բայց երբ ռյուղիյ քեթխուդանել։րճ պարապությու-
-նիցճ հավաքվում էին տերտերի մոտ զրույց անելու, տեր
-հայրն այդ ժամանակ կանչում էր Արությունին և հարցնում
-արդեն սովորած դասերից։
-Այսպես տեր հայրը մի քանի բառ հոլովել ու մի քանի բայ
-խոնարհել տալուց հետո՝ հարցնում էր Արություն>ին.
-— Ւ՞նչ կնշանակե բառս՝ վառանդ.
-— Խիա՛ր,— պատասխանում է Արությունը։
-— Խարբուզակին գրաբառ ի նչ կասեն.
-— Սե՛խ։
-— Ձմերուկի՞ն։
-— Մեղրա՛ պո պ։
-— Ըստ մասանց բանի ցի^Նչ. է բառս* «հուշկապարիկս»
+— Ըստ մասանց բանի զի՞նչ է բառս՝ «հուշկապարիկ»։
--->