«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/102»–ի խմբագրումների տարբերություն

Էջի կարգավիճակԷջի կարգավիճակ
-
Չսրբագրված
+
Սրբագրված
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
{{poemx||<poem>
{{poemx||<poem>
Արյուն է կաթում սհակնած սըրտից, Դընում է ըշտապ, քայլերը մոլոր։
Արյուն է կաթում սհակնած սըրտից,
Գընում է ըշտապ, քայլերը մոլոր։
— Ամո՜թ քեզ, Մոսի , թո ւք ու նախատինք,
— Ամո՜թ քեզ, Մոսի՛, թո՛ւք ու նախատինք,
— Ամո՜թ քեզ նրման գոված իգիթին, Մի անունդ Հիշիր> մի բոյիդ մրտիկ, Դեռ քոլ թիկունքը չէր տեսել գետին։
— Ամո՜թ քեզ նըման գոված իգիթին,
Մի անունդ հիշիր, մի բոյիդ մըտիկ,
Դեռ քու թիկունքը չէր տեսել գետին։
{{տող|440}}Ի՜նչպես վեր ընկար դո՜ւ սարի նըման,
440 Ի նչպես վեր րնկար դո ւ սարի նրման, Երբոր նայում էր ողջ գյուղր կանգնած... Դո՜ւ... կուչ գաս տակին Սաբոյի ծրնկան, Նրբանից հետո հրեաս կանա՜նց... Եկա՞ծ էր էս բանն իսկի քու գրլխին... Ծազրատեզ դառար բովանդակ գեղին... Դե մեռի ր, էլի՛, գետինր մրտի ր, Տանը վե ր ընկիր՝ իլիկ սլրտրտիր. ..։
Երբոր նայում էր ողջ գյուղը կանգնած...
XV
Դո՜ւ... կուչ գաս տակին Սարոյի ծընկան,
— Վա՜յ, վա՜յ, Մո՛սի ջան, ինձ մի՛ ըսպանիր, Սըրանից հետո չե՛մ սիրիլ նրրան...
Նըրանից հետո երևաս կանա՜նց...
450 Վախենում եմ ես... ղամեղ տեղր դիր... Սիրտրս դոդում է տերևի նրման...
Եկա՞ծ էր էս բանն իսկի քու գըլխին...
Խնդրում էր լալով եղբոր առաջին Անզոր ու դալուկ իր քույրր չոքած. Մոսին՝ փայլկրտուն խանչալբ ձեռին՝ Ուզում էր մորթել նրրան աչքր բաց։
Ծաղրատեղ դառար բովանդակ գեղին...
— Դե իմ անունով երդվի՛ր, անրզգա՚մ, Որ էլ Սաբոյին դու չես սիրելու,
Դե մեռի՛ր, էլի՛, գետինը մըտի՛ր,
Թե չէ՝ տեսնո՞ւմ ես խանչալբ հանած՝ Մինչև ղաստակր սիրտրդ եմ խրրելու։ 460 — Ք ու ոտի հողն եմ, Մ ոսի ջան, Մ ո՚սի, Դու քոլ եսիրին երդո՞ւմ ես տալիս... Ես էլ Սաբոյին չեմ սիրում՝ ասի, Տեսնո՞ւմ ես չոքած ի նչպես եմ լալիս...
Տանը վե՛ր ընկիր՝ իլիկ պըտըտիր...։
— Դու խաբո՞ւմ ես ինձ, սուտլի՛կ, խաբեբա՛. Չե՞ս սիրում ասիր, էն ի՞նչ է հապա,


<center>XV</center>
— Վա՜յ, վա՜յ, Մո՛սի ջան, ինձ մի՛ ըսպանիր, Սըրանից հետո չե՛մ սիրիլ նըրան...
{{տող|450}}Վախենում եմ ես... ղամեդ տեղը դիր...
Սիրտրս դողում է տերևի նրման...
Խնդրում էր լալով եղբոր առաջին
Անզոր ու դալուկ իր քույրը չոքած.
Մոսին՝ փայլկըտուն խանչալը ձեռին՝
Ուզում էր մորթել նըրան աչքը բաց։
— Դե իմ անունով երդվի՛ր, անըզգա՛մ,
Որ էլ Սարոյին դու չես սիրելու,
Թե չէ՝ տեսնո՞ւմ ես խանչալը հանած՝
Մինչև դաստակը սիրտըդ եմ խըրելու։
{{տող|460}}— Քու ոտի հողն եմ, Մո՛սի ջան, Մո՛սի,
Դու քու եսիրին երդո՞ւմ ես տալիս...
Ես էլ Սարոյին չեմ սիրում՝ ասի,
Տեսնո՞ւմ ես չոքած ի՜նչպես եմ լալիս...
— Դու խաբո՞ւմ ես ինձ, սուտլի՛կ, խաբեբա՛.
Չե՞ս սիրում ասիր, էն ի՞նչ է հապա,
</poem>}}
</poem>}}