«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/120»–ի խմբագրումների տարբերություն

չ Բոտ ― Ավտոմատիկ տեքստի փոխարինում (- + )
Էջի կարգավիճակԷջի կարգավիճակ
-
Չսրբագրված
+
Սրբագրված
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
{{poemx||<poem>
Դարձա այսպես ծեր,
Դարձա այսպես ծեր,
Որ պատահում է հանկարծ երկյուղից։
Որ պատահում է հանկարծ երկյուղից։
Ջեոք ու ոտներս էլ այսպես չորացան 20 Ոչ թե բանելուց, այլ գարշ հանգըստից,
Ձեռք ու ոտներս էլ այսպես չորացան
{{տող|20}}Ոչ թե բանելուց, այլ գարշ հանգըստից,
Խավարչտին բանտին երբ ավար դարձան, Զըրկված արևից, աշխարքից, օդից։
Խավարչտին բանտին երբ ավար դարձան,
Զըրկված արևից, աշխարքից, օդից։
Իմ հայրը այրվեց խարույկի վրրա, Չուզեց իր պաշտած հավատն ուրանա, Իրեն որդիքն էլ նույն բանի համար Օթևան դրա ան թանտ ումը խավար։
Իմ հայրը այրվեց խարույկի վըրա,
Չուզեց իր պաշտած հավատն ուրանա,
Իրեն որդիքն էլ նույն բանի համար
Օթևան գըտան բանտումը խավար։
Յոթ հոգի էինք, մընացել եմ ես։ Մեկը տարիքով, վեցն երիտասարդ, Ինչպես սկրսան, վերշացրին նույնպես, ՏՕ Հալածանքների սաստկությամբ հըպարտ։
Յոթ հոգի էինք, մընացել եմ ես։
Մեկը տարիքով, վեցն երիտասարդ,
Ինչպես սկըսան, վերջացրին նույնպես,
{{տող|30}}Հալածանքների սաստկությամբ հըպարտ։
Մինը կըրակում, երկուսը կըռվում
Մինր կըրակոլմ, երկուսը կըռվում Կրնքեցին իրենց հավատն արյունով, Իրենց հոր նըման մեռան անկոտրում Թըշնամու մերժած աստծու անունով» Վերշին երեքը բանտն էին ձրգված, Որոնցից ես եմ մրնացել հիմի, Հիվանդ բեկորըս մեր անբախտ տոհմի։
Կընքեցին իրենց հավատն արյունով,
II
Իրենց հոր նըման մեռան անկոտրում
Այնտե՛ղ, հին ու խոր բանտում Շիլիոնի Յոթը հատ սյուներ գոթական ձևի, 40 Յոթը հա՜ստ սյուներ, ծանր ու գորշագույն, Երևում են թույլ մի շողով տըժգույն, Որ, ասես իրեն ճամփան մոլորեի Պատի արանքից պատահմամբ րնկել, Խոնավ հատակին խաղում է տըխոլր, Ինչպես ճահճային աղոտ մոլեհուր։
Թըշնամու մերժած աստծու անունով։
Ամեն սյունի մեշ այնտեղ մի օղ կա, Եվ ամեն օղակն ունի մի շրղթա։ Սոսկալի բան է երկաթի շրղթան. Ուտում են նրրա ժանգ֊ժանիքները.
Վերջին երեքը բանտն էին ձըգված,
Որոնցից ես եմ մընացել հիմի,
Հիվանդ բեկորըս մեր անբախտ տոհմի։

<center>II</center>
Այնտե՜ղ, հին ու խոր բանտում Շիլիոնի
Յոթը հատ սյուներ գոթական ձևի,
{{տող|40}}Յոթը հա՜ստ սյուներ, ծանր ու գորշագույն,
Երևում են թույլ մի շողով տըժգույն,
Որ, ասես իրեն ճամփան մոլորել,
Պատի արանքից պատահմամբ ընկել,
Խոնավ հատակին խաղում է տըխուր,
Ինչպես ճահճային աղոտ մոլեհուր։
Ամեն սյունի մեջ այնտեղ մի օղ կա,
Եվ ամեն օղակն ունի մի շըղթա։
Սոսկալի բան է երկաթի շըղթան.
Ուտում են նըրա ժանգ–ժանիքները.
</poem>}}
Ստորագիր (չի ներառվում)Ստորագիր (չի ներառվում)
Տող 1. Տող 1.

<references/>