«Գանգրահեր տղան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
No edit summary
No edit summary
Տող 7.
|author =Եղիշե Չարենց}}
 
{{poem|ՏԱՂ ԱՆՁՆԱԿԱՆ|<poem>
 
Փակում եմ հոգնած աչքերըս մի պահ
 
Եվ տեսնում եմ ես — այնքա՛ն, այնքա՛ն պարզ
 
Գալիք մի գարուն, վառ մի օր ահա,
 
Երկինքը կապույտ, օրր հրավարս:
 
 
Արևը արդեն բարձրացել է քիչ,
 
Զնգում է օրը, ինչպես երգեհոն —
 
Ու կապո՛ւյտ, կապո՛ւյտ, կապո՛ւյտ երկնքից
 
Թափում է կարծես երգ ու խնդություն:
 
 
Ոլորապտույտ ձգվում է շոսսեն
 
Նոր Երևանից դեպի Արարատ.
 
Ինչքա՛ն են արդյոք տարիներ հոսել
 
Մինչև գարնային այս օրը զվարթ:
 
 
Շոսսեի երկու կողմերում ահա
 
Տներ, փողոցներ ու գործարաններ,
 
Կանաչ պարտեզներ, ծաղիկներ առատ, —
 
Այդ ո՞վ է արդյոք այսքանը ցանել:
 
 
Ընկած են տներն իրարից հեռու,
 
Գործարանները մեջընդմեջ կեցած,
 
Ո՛չ ծուխ, ո՛չ փոշի և լույս տներում
 
Ժիր մարդիկ ահա դեմքերին ծիծաղ:
 
 
Ելած արթնացող քաղաքից` ահա
 
Ոլապտույտ շոսսեով այդ լայն,
 
Առջևում կարմիր մի դրոշ պահած
 
Անցնում է վաշտը պիոներական:
 
 
Հնչում է նրանց դոփյունը հաստատ,
 
Թմբուկն է թնդում ռիթմով կորովի,
 
Անցնում են նրանք քայլերով վստահ,
 
Աչքերով հստակ, դեմքերով թովիչ: —
 
 
Քայլում են նրանք շոսսեով, հետո
 
Կտրելով այդ լայն, ասֆալտե շոսսեն`
 
Անցնում են ահա այն ձորի մոտով,
 
Ուր աղմկաձայն Զանգուն է հոսում:
 
 
Զանգուն է հոսում ներքևում զվարթ,
 
Հստակ ջրերով անվերջ կարկաչում,
 
Իսկ այնտեղ ահա — մի հին ցանկապատ
 
Ու քարեր՝ ընկած կանաչի միջում: —
 
 
Քարեր, հի՛ն քարեր, վաղուց մոռացված,
 
Անանուն, անգիր, ննջում են այնտեղ,
 
Ուր լռությունն է իշխում անհաստատ
 
Ու հուշն է թռչում՝ հավիտյան անթև:
 
 
Ժպտում է վերից երկինքը կապույտ,
 
Արևն է զնգում անհուն զնգոցով,
 
Եվ վաշտն է անցնում քայլերով անփույթ,
 
Արբած արևի կենսատու բոցով:
 
 
Հնչում է նրանց դոփյունը հաստատ,
 
Թմբուկն է թնդում աղմուկով մի ժիր,
 
Եվ մանուկների աչքերում նստած
 
Գարունն է ժպտում արևի ուժին: —
 
 
Անցնում են նրանք ծիծաղով հնչուն
 
Այդ անխոս, այդ հին քարերի մոտով,
 
Նրանց ծիծաղում կյա՛նքն է կարկաչում,
 
Գարո՛ւնն է կանչում անափ կարոտով: —
 
 
Անցնում են նրանք: — Ու նրանց երթից,
 
Աչքերը հառած քարերին խաղաղ
 
Հանկարծ բաժանվում ու մոտ է գալիս
 
Մի կապուտաչյա, գանգրահեր տղա:
 
 
Պիոներական փողկապը վզին,
 
Ոտները մինչև ծնկները բոբիկ,
 
Ճակատը բարձր , աչքերը լուսե,
 
Հագին սպիտակ, կապտերիզ շապիկ, —
 
 
Նայում է նա ջինջ, պայծառ աչքերով
 
Գերեզմանատան քարերին մի պահ,
 
Հետո կարծրացած փոշին է քերում
 
Նա մի հին քարի վրայից ահա:
 
 
Նայում է ապա նա փոշոտ քարին
 
Աղեղանման հոնքերի տակով...
 
Գրված է վրան.— «Եղիշե Չարենց,
 
Բանաստեղծ, ծնված Մակու քաղաքում»:
 
 
Կարդում է նա իր աչքերով ծավի,
 
Ժպտում է, հիշում կարծես ինչ-որ բան,
 
Քաղում է ապա մի կանաչ բաղեղ —
 
Ու շարունակում իր թողած ճամփան:
 
 
Ծիծաղով հնչուն ու արծաթաձայն
 
Միանում է նա կրկին շարքերին —
 
Եվ, հուշի նման հավիտյան անցած,
 
Մնում է հանդում մի կորած շիրիմ...
 
 
Լսո՞ւմ ես՝ այդտեղ իմ սի՛րտն է թաղած,
 
Կոխոտի՛ր նրան քայլերով քո լույս,
 
Օ, դո՛ւ, գալիքի գանգրահե՛ր տղա,
 
Մեր լա՛վ գալիքի ոսկեհե՛ր մանուկ...
</poem>}}