«Գէորգ Չաւուշի Յիշատակին»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
Նոր էջ. {{Վերնագիր |title=Գէորգ Չաւուշի Յիշատակին |section = |previous = |next = |notes = |author =Ռուբեն Զարդարյան}} <div style="padding-left:2...
 
No edit summary
Տող 4.
|previous =
|next =
|notes = Հրապարակւում է ըստ՝ «Հայ ժողովրդական ռազմի և զինվորի երգեր»
|notes =
|author =ՌուբենՆերսէս Զարդարյանեպ. Խարախանեան}}
 
<div style="padding-left:2em">
<poem>
Հազար իննին[ն] հարիւր եօթ թուականին,
Չքնաղ Մայիսի քսանըեօթինքսան եւ եօթին,
Տօն<ref>Տարբերակ՝ Օրն</ref> է բազմաշխատ<ref>Տարբերակ՝ բազմաշխարհ</ref>՝ մահւան Գէորգին<ref>Տարբերակ՝ Գէորգ Չաուշին</ref>,
Տօն է բազմաշխատ մահուան Գէորգի
Սասնոյ հարազատ մեծանուն<ref>Տարբերակներ՝ քաջին։անուն մեծ, անմոռաց</ref> քաջին:
 
Որ գրկած հողը հայրենի երկրին<ref>Տարբերակ՝ Գլուխ չը դրաւ փափուկ անկողնին</ref>,
Թնդաց սրտերը տասնեակ քաջերուն,
Մօտ<ref>Տարբերակ՝ ճիշտ</ref> քսան տարի ծառայեց ազգին,
Կռուեցան անվերջ, մինչեւ իրիկուն,
Կռուեցաւ անվերջ հետը տուշմանին<ref>Տարբերակ՝ Կռուեցաւ անվախ՝ վրէժ իւր կրծքին</ref>,
Իսկ երբ գիշերը, Գէորգը շալկած,
Միշտ յաղթեց մէկով անոնց<ref>Տարբերակ՝ թուրքի</ref> հազարին:
Գիւղէն դուրս ելան յոգնած ու տրտմած,
 
Վերջին կռիւ մ’ալ կը սպասէր քաջին,
Ճամբան աղաչեց, քաջն մահամերձ,
Պըսակելու զինք փառաց երկնային,
Հանգիստ ձգէ՛ք զիս մի՛ ընէք շնչահեղձ,
Եւ ահա զօրքը պաշարեց Սուլուխ,
Դրէ՛ք զիս այստեղ, ծածկեցէք խոտով,
Եռաց կռիւ մ’ալ ինչպէս հրաբուխ:
Գացէ՛ք, ընկերներ, դուք գացէ՛ք բարով։
 
Յառաջ արշաւեց Ք[է]օսա պինպաշին,
Վերջին բարեւներս տարէ՛ք հայ ազգին,
Կանչեց՝ ֆետայի՛ք, մահն է ձեր բաժին:
Վերջին համբոյրներս որդւոյս Վարդգէսին
Որոտաց Գէորգ. «Անիրա՛ւ տուշման,
Լացին ընկերներ, կանգնեցան շարքով,
Եկուր թանկ կեանքդ ծախեմ շատ աժան»:
Համբուրեցին զինք ու անցան խմբով։
 
Հարուածը խօսքէն<ref>Հարուածն ու խօսքը</ref> շատ աժան<ref>Տարբերակ՝ հեռու</ref> չեղաւ,
Նայեց բոլորտիք, ա՛լ չկայ ընկեր
Իսկոյն պինպաշին ձիէն վար ինկաւ.
Ինկած կռուի դաշտ, տառապ ու անտէր,
Երբ ինկած տեղից ուզեց վեր կանգնել,
Համբուրեց հողը քաղցր հայրենեաց
Հասաւ Մքոյից գնդակ մահաբեր:
Փակեց աչքերը ներքեւ աստեղաց։
 
Վրէ՛ժ, ընկերներ, դիմենք դէպի մահ,
Պարոն Ռուբէնը մռնչեց անահ,
Ա՛լ չվախենանք թշնամու սրից,
Ազատ մեռնիլը քաղցր է ամէնից:
 
Քաջի մոսինը գոռաց երեք ժամ,
Երկինք ու երկիր թնդաց մի անգամ,
Խիստ իրարանցում եղաւ զօրաց մէջ,
Փռուող<ref>Տարբերակ՝ մեռնող</ref> դիականց չկար թիւ ու վերջ<ref>ոչ թիւ կար, ոչ վերջ</ref>:
 
Թնդաց սրտերը տասնեակ քաջերուն,
Կռուեցան անվերջ, մինչեւ իրիկուն,
Իսկ երբ գիշերը,գիշերեց<ref>Տարբերակ՝ գիշերին</ref>՝ Գէորգը շալկած,
Գիւղէն դուրս ելան եւ գացին տրտմած<ref>Տարբերակ՝ յոգնած ու տրտմած,տանջուած</ref>:
 
Ճամբան աղաչեց, քաջնքաջը մահամերձ,<ref>Տարբերակ՝ քաջ Շմաւօնին</ref>.
«Հանգիստ ձգէ՛քձգէք<ref>Տարբերակ՝ թողէք</ref> զիս, մի՛մի ընէք շնչահեղձ,
Դրէ՛քԴրէք զիս այստեղ, ծածկէք խոտերով<ref>Տարբերակ՝ ծածկեցէք խոտով</ref>,
Գացէք, ընկերնե՛ր, դուք գացէք բարով<ref>Տարբերակ՝ Իսկ դուք, ընկերներ, գացէք ապահով</ref>:
 
Վերջին բարեւներս տարէ՛քտարէք հայ ազգին<ref>Տարբերակ՝ Անդրանիկ փաշին</ref>,
Վերջին համբոյրներսհամբոյրներս՝ որդւոյս Վարդգէսին»,
Լացին ընկերներ, կանգնեցանմօտեցան շարքովկարգով,
Համբուրեցին զինք ու անցան խմբով։խմբով<ref>Տարբերակ՝ անցան ապահով</ref>:
 
Նայեց բոլորտիք, ա՛լալ չկայչկար ընկեր,
Ընկած կռուի դաշտ տառապէր անտէր<ref>Տարբերակ՝ Ինքն էր կռուի դաշտ՝ տառապեալ, անտէր</ref>,
Համբուրեց հողը քաղցրքաղցըր հայրենեաց,
Փակեց աչքերը ներքեւներքեւն աստեղաց։աստեղաց:
 
Հանգիստ, փրկութիւն իր սուրբ ոսկերաց,
Պատուաւոր, յարգի անունդ անմոռաց,
Հայն<ref>Ժողովածուում՝ Նույն</ref> ալ միշտ պիտի տօնէ դարէ դար
Ազնիւ Գէորգի տօնը անդադար:
</poem>
</div>