«Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ելույթը 2010թ. նոյեմբերի 9-ի հանրահավաքում»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Նոր էջ. {{Վերնագիր |title=Ելույթ |section = |previous = |next = |notes = |author =Լևոն Տեր-Պետրոսյան}} <div style="width: 35em; text-align:left; text-inden... |
չNo edit summary |
||
Տող 10.
'''Սիրելի հայրենակիցներ,'''
Քանի որ այսօրվա հանրահավաքը հրավիրվել է «
Ոմանց թվում է, թե Կոնգրեսի ողջ ջանքերն ուղղված են եւրոչինովնիկների շուրթերից Հայաստանի ընդդիմության զնդանված ներկայացուցիչների վերաբերյալ «քաղբանտարկյալ» բառը կորզելուն։ Հարկ եմ համարում միանգամից հակադարձել, որ սա լիակատար անհեթեթություն է։ Կոնգրեսն իր առջեւ երբեք այդպիսի խնդիր չի դրել, քանի որ միջազգային հանրությունն իրականում վաղուց ի վեր մեր ընկերներին քաղբանտարկյալ է ճանաչել, թեպետ տերմինի փոխարեն «նրբանկատորեն» օգտագործելով նրա սահմանումը։ Այսպես, Եւրոմիության նախագահության երեք հայտարարություններում (4.03.2008, 12.03.2008, 10.03.2010) նրանք կոչված են «քաղաքական գործունեության առնչությամբ կալանավորվածներ» (detained in connection with their political activities), իսկ Եւրոխորհրդի Խորհրդարանական Վեհաժողովի Թ. 1609 եւ 1620 բանաձեւերում՝ «արհեստական ու քաղաքական շարժառիթ պարունակող մեղադրանքների հիման վրա կալանավորվածներ» (detained on artificial and politically motivated charges)։ Ավելին, ԵԽԽՎ-ի Թ. 1609 բանաձեւը Հայաստանի իշխանությունների սանձազերծած հալածանքները բնութագրում է ոչ այլ կերպ, քան «ընդդիմության փաստացի ջախջախում» (a de-facto crackdown on the opposition by the authorities), իսկ Եւրոխորհրդի Մարդու իրավունքների հանձնակատար Թոմաս Համմարբերգը՝ «քաղաքական հաշվեհարդար» (political vendetta. Ժամանակ. 26.11.2008)։ Այս ամենը Եւրոպայի Լիբերալ-Դեմոկրատական եւ Բարեփոխումների կուսակցության վերջերս կայացած համագումարին իրավացիորեն հիմք է տվել հատուկ բանաձեւում պնդելու, որ «Հայաստանում քաղբանտարկյալների առկայությունը հաստատված փաստ է, ինչն իր արտացոլումն է գտել բազմաթիվ միջազգային փաստաթղթերում, զեկույցներում եւ հայտարարություններում» (15.10.2010)։
Տող 16.
Այս առումով ուշագրավ է նաեւ այն հանգամանքը, որ Եւրոմիության նախագահության եւ Եւրոխորհրդի Խորհրդարանական Վեհաժողովի բոլոր վերոհիշյալ փաստաթղթերում պահանջվում կամ կոչ է արվում ազատ արձակել Հայաստանի ընդդիմության բանտարկված ներկայացուցիչներին։ ՀՀ-ում ԱՄՆ դեսպանության տարածած հաղորդագրության համաձայն, Հայաստան կատարած իր այցելության ժամանակ նույն պահանջով հանդես է եկել նաեւ այդ երկրի պետքարտուղար Հիլարի Քլինթոնը՝ «արտահայտելով ԱՄՆ կառավարության համոզմունքը, որ դեռեւս անազատության մեջ գտնվող տասներեք հոգու հարցը պահանջում է շուտափույթ լուծում» (ՀԺ, 13.07.2010)։ Հարց է ծագում. եթե այդ տասներեք անձնավորությունները քաղբանտարկյալ չհամարվեին, ապա ինչու միջազգային հանրությունը պիտի պահանջեր անհապաղ ազատ արձակել նրանց։ Համենայն դեպս, ինձ հայտնի չէ որեւէ դեպք, երբ աշխարհն, օրինակ, ինչ-որ երկրից պահանջեր ազատ արձակել քրեական հանցագործների։ Այնպես որ, Հայաստանում քաղբանտարկյալների առկայությունը բազմաթիվ միջազգային փաստաթղթերով, զեկույցներով ու հայտարարություններով հիրավի հաստատված փաստ է, որը լրացուցիչ ապացույցների ու հիմնավորումների կարիք չունի։ Հետեւաբար, «քաղբանտարկյալ» բառը երբեւէ կարտասանեն, թե ոչ, մեզ բացարձակապես չի հետաքրքրում։
Քաղբանտարկյալների առկայության փաստի արձանագրումը, սակայն, խնդրի միայն մի մասն է։ Մյուս, ավելի կարեւոր մասը նրանց ազատ արձակման գործում միջազգային հանրության կողմից անհրաժեշտ ջանքերի ներդրումն է, ինչում, դժբախտաբար, վերջինս դեռեւս աններելիորեն թերանում է։ Գլխավոր պատճառն, անշուշտ, ինչպես բազմիցս նշվել է, աշխարհաքաղաքական նկատառումներն են, ավելի կոնկրետ,
# «Ժողովրդավարության կայացումը երկարատեւ գործընթաց է, եւ չի կարելի այդ բնագավառում միանգամից իդեալական վիճակ ակնկալել։ Արեւմտյան ժողովրդավարությունը, որն ավելի քան 200 տարվա զարգացման պատմություն ունի, նույնպես զերծ չէ արատներից ու թերություններից»։ Խոստովանում եմ՝ հեշտ չէ հակաճառել այս անխոցելի ճշմարտաբանությանը, որը՝ սակայն, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ կոնկրետ հարցադրումից խուսափելու էժանագին հնարք։ Բայցեւայնպես, պետք է շնորհակալ լինենք այդ խորաթափանց միտքն արտահայտողներին, քանի որ եթե նրանք մեզ նման բան չասեին, մենք այդպես էլ պիտի խարխափեինք խավարի մեջ։
# «Ժողովրդավարության տեսակետից Հայաստանը ավելի բարվոք վիճակում է քան, ասենք, Աֆղանստանը, Սոմալին, Զիմբաբվեն եւ այլն»։ Համաձայն եմ՝ այդ երկրներում ոչ մի անկախ թերթ չկա, իսկ Հայաստանում, համենայն դեպս, մեկ-երկուսը կան։ Այդ երկրներում ընտրությունների ժամանակ հարյուրավոր մարդիկ են սպանվում, իսկ Հայաստանում՝ ընդամենը տասը։ Ինչպես մի առիթով նշել եմ, նման փաստարկ բերողների պարագայում մենք գործ ունենք ենթագիտակցական ռասիզմի դրսեւորման հետ, որի էությունն է. «Դուք մեզ հետ, այսինքն զարգացած ժողովրդավարությունների հետ չափվելու արժանի չեք, չափվեք ձեզանից ավելի հետամնաց երկրների ու ժողովուրդների հետ եւ մխիթարվեք, որ նրանց վիճակը վատթար է ձեր
# «Անարդյունավետ ու վնասակար է ավտորիտար ռեժիմներին վանելու ու նրանց նկատմամբ պատժամիջոցներ կիրառելու քաղաքականությունը։ Ընդհակառակը, նրանց պետք է սիրաշահել ու աստիճանաբար ներքաշել բարեփոխումների դաշտ։ Պատժամիջոցների կիրառման, առավել եւս օրինախախտ երկրներին միջազգային կազմակերպությունների անդամակցությունից զրկելու պարագայում ժողովրդավարության եւ մարդու իրավունքների վիճակը նրանցում ավելի կվատանա»։ Այս դատողությունները եւս, նախորդների նման, չափազանց տրամաբանական ու համոզիչ են թվում, միայն անհասկանալի է մնում, թե ինչի համար են այդ պարագայում Եւրոխորհրդի կանոնադրությամբ պատժամիջոցներ նախատեսված։
# «Միջազգային կազմակերպությունները չեն կարող անմիջականորեն միջամտել իրենց անդամ-երկրների ներքին գործերին, առավել եւս զբաղվել ռեժիմ փոխելու անշնորհակալ գործով»։ Նախ՝ երբ նրանց պետք է եղել, շատ լավ էլ ներքին գործերին միջամտել ու ռեժիմ փոխելով զբաղվել են, ինչպես Հարավսլավիայում, Աֆղանստանում, Իրաքում եւ այլուր։ Եւ երկրորդ, մեզանից ոչ ոք այդ կազմակերպություններից նման բան չի պահանջել ու չի էլ պատրաստվում պահանջել։ Մեր միակ պահանջն այն է, որ այդ կազմակերպությունները խստորեն վերահսկեն իրենց անդամ-երկրների, տվյալ դեպքում Հայաստանի ստանձնած պարտավորությունների կատարման ընթացքը եւ իրացնեն դրանից բխող իրենց իրավասությունները։
# «Միջազգային կազմակերպությունների, մասնավորապես, Եւրոխորհրդի գործունեությունից դժգոհում են թե՛ Հայաստանի իշխանությունները, եւ թե՛ ընդդիմությունը՝ փաստ, որն, ըստ այդ կազմակերպությունների պաշտոնական ներկայացուցիչների, վկայում է իրենց անկողմնակալության ու սկզբունքայնության մասին»։ Բայց այդ փաստը կարող է լինել նաեւ ճիշտ հակառակի ապացույցը, քանի որ եթե երկու կողմն էլ դժգոհում են, ապա դրանից դեռեւս ինքնաբերաբար չի բխում, թե որեւէ դատ անաչառ է կամ արդար։
Ինչեւիցե, պարադոքսն այն է, որ հայաստանյան բռնատիրության դեմ պայքարելուց բացի, մենք ստիպված ենք հաղթահարել նաեւ ժողովրդավարության հաստատմանն ու մարդու իրավունքների պաշտպանությանը կոչված միջազգային կազմակերպությունների իներտությունը, ինչը թեեւ բավականին դժվարացնում է մեր գործը, բայց ոչ մի պարագայում պատճառ չպետք է հանդիսանա թուլացնելու ազատության, արդարության ու բարօրության համար մղվող համաժողովրդական պայքարը, որը, հակառակ բոլոր դժվարություններին ու խոչընդոտներին, վերջիվերջո պսակվելու է հաջողությամբ։
Տող 32 ⟶ 38՝
Ավելին, հարցի վերաբերյալ միեւնույն խուսափողական պատասխանն է նա տվել նաեւ վերջերս անցկացրած իր մամլո ասուլիսում։ Մեկնաբանելով Եւրոխորհրդի Գլխավոր քարտուղար Թյորբորն Յագլանդի Երեւանում արած հայտարարությունները, Արմեն Հարությունյանն, առանց հոգեկան տվայտանքների, ասել է բառացիորեն հետեւյալը. «Յագլանդը չի կոնկրետացրել, թե՞ ովքեր են քաղբանտարկյալ եւ ի՞նչ չափանիշներով է որոշվում՝ մարդը քաղբանտարկյա՞լ է, թե՞ ոչ։ Իհարկե, ո՞վ է դեմ, բոլորս համաձայն ենք, որ քաղաքական հայացքների համար մարդիկ չպետք է կալանավորվեն։ Մնում է ապացուցել՝ տվյալ դեպքում մարդը քաղաքական հայացքների համա՞ր է կալանավորված, թե՞ ոչ» (Ժամանակ, 23.10.2010)։ Հարց է ծագում՝ իսկ ո՞վ պետք է այդ բանն ապացուցի։ Մեծարգո պարոն Մարդու իրավունքների պաշտպան, մինչեւ հիմա չե՞ս հասկացել, որ դա հենց քո անմիջական գործն է, որ հենց դրա համար ես դու հարկատուներից փող ստանում, եւ որ ինքդ պետք է դա ապացուցես։ Ինչո՞վ ես մինչ այժմ զբաղվել, ինչո՞ւ չես կատարել քո սուրբ պարտականությունը։ Ի՞նչն է քեզ խանգարում հաստատել կամ կտրականապես հերքել քաղբանտարկյալների առկայության փաստը։ Եթե ինչ-ինչ պատճառներով չես կարողանում կողմնորոշվել, դիմիր հոգեբանի օգնությանը կամ գոնե օրինակ վերցրու անզուգական Գալուստ Սահակյանից, ով այս հարցում շատ ավելի ազնիվ ու խիզախ է, քան դու, որովհետեւ չի վախենում բացեիբաց հայտարարել, որ «Սասունն ու Նիկոլը քրեական հանցագործներ են, եւ վերջ»։
Արմեն Հարությունյանի իրավապաշտպանական ձեռնածությունները, սակայն, չեն սահմանափակվում միայն քաղբանտարկյալների հարցով։ Այդ ունակությունները նա դրսեւորում է նաեւ հանրահավաքների արգելման Հայաստանում սովորական դարձած երեւույթը գնահատելիս։ Որպես դրա ամենաթարմ ապացույց, տեսնենք, թե ինչպես է նա միեւնույն ասուլիսում մեկնաբանում Ազատության հրապարակում հանրահավաք անցկացնելու դիմումների մերժման փաստը. «Ընդդիմության իրավունքները,
'''* * *'''
Շեղվելով այսօրվա թեմայից, չեմ կարող դիմադրել նաեւ մի ուրիշ գայթակղության, որի առիթը Սերժ Սարգսյանի վերջին ուշագրավ ելույթներն են, որոնցից մեկը կայացել է սփյուռքահայ լրագրողների, մյուսը՝ Շիրակի ճակնդեղագործների հետ հանդիպման ժամանակ (16.10.2010 եւ 23.10.2010)։ Առաջին ելույթում նա արժանի հակահարված է տալիս Ադրբեջանի պետական քարոզչությանը եւ «փայլուն կերպով» ապացուցում, որ այդ երկրում ակնհայտ հակահայկական ֆաշիզմ է տիրում, որ ադրբեջանցիներն ազգ չեն, իրենք էլ չգիտեն՝ մար են, աղվան, թե՞ թուրք, չգիտեն նաեւ քրիստոնյա են, մահմեդական, թե՞ հեթանոս, մինչդեռ հայերն ութ հազար տարվա պատմություն ունեն, քանի որ ինչպես վերջերս պարզել է օտար գենետիկներից ու լեզվաբաններից կազմված փորձագիտական խումբը, հայոց լեզվի տարիքը հենց այդքան է, հետեւաբար երբ մենք վաղուց ի վեր կայացած ազգ էինք, երբ Տիգրան Մեծի պես աշխարհակալ ունեինք, կամ երբ «Բաքոսուհիներ» էինք բեմադրում, ադրբեջանցիները ծառից-ծառ էին թռչում։ Ինչ խոսք, սա կարեւորագույն նպաստ է
Իր երկրորդ ելույթում, կամ ավելի ճիշտ մամլո ասուլիսում, Սարգսյանն անդրադառնալով բանակում տիրող արատավոր երեւույթներին, մասնավորապես, սպանությունների, ինքնասպանությունների, խոշտանգումների հաճախացած դեպքերին, փոխանակ խոսելու այդ արատներն արմատախիլ անելու անհրաժեշտության եւ կատարված հանցագործությունների պատասխանատուներին պատժի ենթարկելու մասին, հարկ է համարել իր խորագույն զզվանքն արտահայտել հիշյալ երեւույթները բացահայտողների ու քննադատողների նկատմամբ։ Մարդկայնորեն նրա ջղաձիգ արձագանքն ինձ համար լիովին հասկանալի է։ Երբ մի ամբողջ ազգ զզվում է քեզանից, դու էլ, բնականաբար, իրավունք ունես զզվելու գոնե մի քանիսից։ Բայց քաղաքական տեսակետից մենք գործ ունենք չափազանց վտանգավոր մի իրողության հետ, քանի որ Սերժ Սարգսյանն այդպիսով փաստորեն պարտակում է բանակում տեղի ունեցող հրեշավոր հանցագործությունները եւ խրախուսում դրանց շարունակումը՝ սպայակազմին հասկացնել տալով, թե ինչ ուզում եք արեք, ես ձեր թիկունքին եմ։
Չեմ ուզում հատուկ կանգ առնել մի այլ խայտառակության՝ փոխնախագահ Ջո Բայդենի կատարած աղմկահարույց բացահայտման վրա, որի համաձայն՝ Սերժ Սարգսյանը ժամանակին իրեն զանգահարել ու խնդրել է, որ ԱՄՆ-ի կառավարությունը կասեցնի Հայոց ցեղասպանության ճանաչման հարցը՝
Շնորհակալություն ուշադրության համար եւ բարի երթ։
|