«Համլետ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Նոր էջ «{{Վերնագիր |title = Համլետ |section = |previous = |next = |notes = |author = Շեքսպիր}} <div style="width: 35em; text-align:justify; text-indent:1.5em;"> <c...»: |
No edit summary |
||
Տող 1029.
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ Ի՞նչ է պատահել, ի սեր Աստծո։
ՕՖԵԼՅԱ Տեր իմ, սենյակումս կար էի անում,
Երբ իշխան Համլետը բաճկոնի կապերն ամբողջ արձակած,
Առանց գլխարկի և գուլպաները սաստիկ կեղտոտած,
Անկապ, կախ ընկած մինչև ոտքերը,
Իր շապկից գունատ, երկու ծնկները իրար բախելով
Եվ մի այնպիսի խղճալի նայվածք իր աչքերի մեջ,
Կարծես դժոխքից արձակված լիներ,
Արհավիրքները պատմելու համար եկավ իմ առաջ։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ Քո սիրուց գժված։
ՕՖԵԼՅԱ
Չգիտեմ, տե՛ր իմ,
Բայց անկեղծ ասած, շատ եմ վախենում, որ այդպես լինի։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Եվ քեզ ի՞նչ ասաց։
ՕՖԵԼՅԱ
Ձեռքիս դաստակից բռնեց, պինդ պահեց և իր բազուկի հեռավորությամբ ետ-ետ գնալով և իր մյուս ձեռքը այսպես դնելով ունքերի վրա՜ սկսեց այնպես երեսս զննել, որպես թե ուզեր պատկերս քաշել։ Եվ երկար այսպես նա կանգնած մնաց, ի վերջո թևս մի քիչ ցնցելով և երեք անգամ այսպես գլուխը վերև տանելով, այնպիսի մի խոր ու սրտաճմլիկ հառաչ արձակեց, որ կարծես թե այդ ջարդեց ու փշրեց նրա ողջ կազմը և նրա կյանքին վերջ տվեց մեկեն։
Այդ անելուց ետ ձեռքս բաց թողեց և գլուխը շրջած իր ուսի վրա՝ կարծես գտնում էր իր ճանապարհը առանց աչքերի, և առանց նրանց օժանդակության դռնից դուրս գնաց՛ մինչև վերջ նայվածքն իմ վրա հառած։.
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Եկ ինձ հետ գնանք։ Ուզում եմ երթալ թագավորի մոտ. դա սիրո բուռն հափշտակումն է, որի թունդ թափը հենց ինքն է դառնում իր կործանիչը և կամքը մղում դեպի հուսահատ ձեռնարկություններ, ինչպես ամեն կիրք այս աշխարհի մեջ, որ բռնանում է մեր հոգու վրա։ Սաստիկ ցավում եմ։
Արդյոք վերջերս նրան որևէ խի՞ստ բան ես ասել։
ՕՖԵԼՅԱ
Ոչ, բարի հայր իմ, միայն, ինչպես ինձ պատվիրել էիք,
Իր նամակները ետ ուղարկեցի,
Եվ թույլ չտվի, որ ինձ այցելի։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Հենց դա է նրան այսպես խենթացրել։ Ցավում եմ սաստիկ,
Որ ավելի լավ նախազգուշությամբ և դատողությամբ
Չեմ դիտել նրան։ Վախենում էի.
Թե նրա կողմից դա մի քմայք էր,
Եվ կամենում էր քեզ անբախտացնել։
Անիծված լինեն իմ կասկածները։
Երկինքը վկա, այնքան հատուկ է մեր ծերությանը
Մեր կասկածները շատ հեռու մղել,
Որքան հատուկ է դեռահասներին անխոհեմ լինել։
Գնանք միասին թագավորի մոտ։
Պետք է այդ մասին նրան լուր տրվի,
Ինչ որ ծածկելը մեզ շատ ավելի գլխացավ կտա,
Քան թե հայտնելը՛ դժկամակություն։
Գնում են։
ՏԵՍԱՐԱՆ ԵՐԿՐՈՐԴ
Մի սրահ դղյակում։
Փողահարություն։
Գալիս են թագավորը, թագուհին, Ռոզենկրանցը, Գիլդենշտերնը և սպասավորներ։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Բարով եք եկել, սիրելի Ոոզենկրանց, և Դուք, Գիլդենշտերն։ Բացի նրանից, որ Ձեր տեսության կարոտել էինք, Պետք ունենք նաև Ձեր աջակցության, Այս պատճառով է, որ ձեզ շտապով կանչեցինք այստեղ։ Անշուշտ Համլետի այլափոխումը լսած կլինեք, Թող այդպես ասենք, քանի որ, իրավ, ո՛չ ներքին մարդը, Ո՛չ էլ արտաքինն այն է, ինչ որ էր: Թե ինչ ուրիշ բան, բացի հոր մահից, Զրկել է նրան գիտակցությունից, Երևակայել անգամ չեմ կարող։ Այժմ աղաչում եմ ձեզ երկուսիդ էլ, որ մանկությունից նրա հետ մեկտեղ դաստիարակվել եք Եվ ընտանի եք նրա բնության և բարք ու վարքին, որ բարեհաճեք կարճ ժամանակով գալ, հանգստանալ Մեր արքունիքում և այդպես, շնորհիվ Ձեր ընկերության, նրան հրապուրեք զբոսանքների, և օգտվելով պատեհ առիթից, երբ հնար լինի հասկանաք, թե ի՞նչ մեզ անհայտ մի բան տանջում է նրան, որին ճար անել կարողանայինք։
ԹԱԳՈՒՀԻ Ազնի՛վ պարոններ, հաճախ Ձեր մասին նա խոսք է արել, և հաստատ գիտեմ, չկա աշխարհում երկու ուրիշ մարդ, որոնց ավելի նվիրված լինի։ Թե հաճո է ձեզ այնքան սիրալիր և բարյացակամ լինել դեպի մեզ, որ մի ժամանակ հյուր մնաք մեզ մոտ և մեր հույսերի իրականացման աջակից լինեք, ապա Ձեր այցը կստանա այնքան շնորհակալիք, որքան վայել է մի թագավորի բարեհիշության։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ Ձեր մեծությանը վեհապետական այն իշխանությամբ, որ ունեն մեզ վրա, կարող են իրենց ահեղ հաճույքը Պարտադիր անել ոչ իբրև խնդրանք, այլ իբրև հրաման։
ԳԻԼԴԵՆՇՏԵՐՆ Բայց հնազանդ ենք Ձեզ և ահա այստեղ պարտավորվում ենք Դնել մեր բոլոր ծառայությունը Ձեր ոտքի առաջ և սպասում ենք Ձեր հրամաններին։
ԹԱԳԱՎՈՐ Շնորհակալ ենք, ազնի՛վ Ոոզենկրանց, և Ձեզ, Գիլդենշտերն։
ԹԱԳՈՒՀԻ Շնորհակալ ենք, ազնիվ Գիլդենշտերն, և Ձեզ, Ռոզենկրանց, Եվ խնդրում եմ ձեզ իսկույն այցելեք խիստ փոխված որդուս։ Հե՜յ, եկեք, տարեք այս պարոններին որդուս սենյակը։
ԳԻԼԴԵՆՇՏԵՐՆ Տա Աստված, որ մեր ներկայությունը և ձեռնարկները նրան օգտավետ և հաճո լինեն։
ԹԱԳՈՒՀԻ Ամեն։
Ռոզենկրանցը, Գիլդենշտերնը և մի քանի պալատականներ գնում են։ Գալիս է Պոլոնիուսը։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Ողորմած տեր իմ, մեր դեսպանները գոհունակությամբ Վերադարձել են Նորվեգիայից։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Միշտ հայր եք եղել բարի լուրերի։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Իսկապես, տեր իմ։ Թող վեհապետս հավաստի լինի, որ նվիրում եմ հոգիս ու պարտքս, մեկը՜ Աստծուս, մյուսը՛ ողորմած իմ թագավորին և համոզված եմ, եթե ուղեղս ընդունակ է դեռ վարչագիտության շավղով ամեն հետք այնպես անվրեպ հետապնդելու, ինչպես սովոր էր. որ ես գտել եմ Համլետի ցավի ստույգ պատճառը։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Ասա, ասա շուտ, խիստ անհամբեր եմ լսելու համար։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Նախ դեսպաններին ունկնդրություն տվեք։
Պետք է իմ լուրը այս մեծ խնջույքի պտուղը լինի։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Գնացեք նրանց պատվասիրեք, հետո ներս բերեք։
Պոլոնիուսը գնում է։
Սիրելի Գերտրուդ, նա ինձ ասում է, թե հասկացել Է
Քո որդու բոլոր անհանգստության բուն իսկ աղբյուրը։
ԹԱԳՈՒՀԻ
Իսկ ես կարծում եմ, որ մեկ գլխավոր պատճառ կա միայն.
Այն է հոր մահը և մեր խիստ հապճեպ ամուսնանալը։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Այո, բայց պետք Է նրան լավ մաղենք։
Մտնում է Պոլոնիուսը Վոլտիմանդի և Կոռնելիոզսի հետ։
Ձեզ բարի գալուստ, բարեկամներս։
Ասա, Վոլտիմւսնդ. մեր Նորվեգիացի եղբորից ի՞նչ լուր։
ՎՈԼՏԻՄԱՆԴ
Փոխադարձ ողջույն և շատ մաղթանքներ։ Սկզբից ևեթ նա մարդ ուղարկեց, որ դադարեցնեն իր եղբորորդու զորահավաքը, որը կարծում Էր,թե պատրաստվում Է Լեհաստանի դեմ։
Բայց երբ ստուգեց, տեսավ, որ իրոք դա ուղղված Էր Ձեր բարձրության դեմ, Սաստիկ վշտացած, որ այնպես նրա հիվանդությունը, Տկարությունը և ծերությունը շահագործվել են.
Ձերբակալության հրաման արձակեց Ֆորտինբրասի դեմ։ Իսկ սա, կարճ ասեմ, հնազանդվեց իսկույն և թագավորից խիստ հանդիմանվեց, և վերջը երդվեց հորեղբոր առաջ, որ երբեք այլևս Զենք չվերցնի Ձեր մեծության դեմ։ Այս բանի վրա ծերուկ եորվեգը շատ ուրախացած երեք հազար կրոն տարեկան ռոճիկ շնորհեց նրան Եվ պաշտոն հանձնեց, որ իր հավաքած բոլոր բանակը Այնպես, ինչպես կա, այժմ գործածի Լեհաստանի դեմ Խնդրելով ձեզնից, ինչպես կտեսնեք իր այս նամակից։
Տալով մի նամակ
Որ նրա զորքին ազատ անցք տրվի Ձեր երկրի միջից Աւցահովության և արտոնության այն պայմաններով, Որոնք գրված են այդ նամակի մեջ։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Հավան ենք դրան
Եվ պատեհ ժամի կարդալուց հետո պատասխան կտանք
Եվ կմտածենք այդ խնդրի վրա։
Ձեր արդյունավոր ջանքերր համար շնորհակալ ենք։
Այժմ հանգստացեք։ Այս գիշեր ձեզ հետ լավ խնջույք կանենք։
Բարի վերադարձ։
Վոլտիմանդը և Կոռնելիոաը դուրս են գնում։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Ահա այս գործն էլ հաջող վերջացավ։ Իմ տեր վեհապետ և Դուք, տիրուհի՛, Տրամաբանել, թե վեհափառը ինչ պետք է լինի, Թե ինչ է պարտքը և ինչու համար ցերեկը ցերեկ, Գիշերը գիշեր և ժամանակը ժամանակ է, Կլիներ վատնել գիշերը, ցերեկն ու ժամանակը։ Այժմ, քանի որ համառոտումը խոսքի հոգին է Եվճապաղումը՜ նրա անգամներն ու դրսի զարդը, Ես կարճ կխոսեմ։ Մեր ազնիվ որդին խելագարված է։ Այո, խելագար կարող եմ ասել, Քանի որ եթե բուն խենթությունը որակել ուզենք, Ինչ է այն, թե ոչ լինել ոչ այլ ինչ, թե ոչ խելագար։ Բայց թողնենք դեռ այդ։
ԹԱԳՈՒՀԻ Ավելի նյութ տո՛ւր և պակաս արվեստ։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Երդվում եմ, տիկի՛ն, որ բնավ արվեստ չեմ բանեցնում։ Այն, որ նա խենթ է, ճիշտ է, որ ճիշտ է, շատ ցավալի է, ով ցավալի է, որ այդպես ճիշտ է։ Ահա մի անմիտ շրջաբանություն.
Բայց այդ էլ թողնենք, բնավ չեմ ուզում արվեստ բանեցնել, Ուրեմն ընդունենք, որ խելագար է։ Այժմ մնում է այս հետևանքի պատճառը գտնել կամ լավ է ասել, այս թեթևանքի, քանի որ անշուշտ այդ թեթևական հետևանքն անգամ իր պատճառն ունի։
Մնում է ուրեմն, և մնացորդն այս է։ Լավ ուշ դարձրեք։
Ես մի դուստր ունեմ, ունեմ, այսինքն քանի նա իմն է,
Որ որդիական պարտականությամբ և հնազանդությամբ,
Լա՛վ մտիկ տվեք, այս բանն ինձ տվեց։
Ցույց է տալիս մի նամակ։
Այժմ ամփոփեք և եզրակացրեք։ Կարդում է։
«Առ իմ երկնային, հոգևին պաշտելի, չքնաղագեղ Օֆելյան...»
Ի՜նչ անպիտան ոճ, հասարակ ոճ է, չքնաղագեղ,
Շատ հասարակ ոճ է, բայց հիմա կլսեք։ Այսպես.
Կարդում է։ «Իր սքանչելի սպիտակ կրծքին...»
ԹԱԳՈՒՀԻ
Համլե՞տն է գրել։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Սիրելի տիրուհիս, մի քիչ սպասեք, բոլորը կասեմ։
Կարդում է։ «Կասկածի՛ր աստղերի փայլելու վրա,
Կասկածի՛ր արևի շրջելու վրա,
Ճշմարտության վրա նույնիսկ կասկածի՛ր,
Բայց սիրուս վրա դու մի՛ կասկածիր։
Սիրելի՛ Օֆելյա, ոտանավոր գրելու մեջ անվարժ եմ։ Հեծեծանքներս չափավորելու արվեստը տրված չէ ինձ, բայց որ քեզ ամեն բանից ավելի եմ սիրում, օ՜, ամեն բանից ավելի, հավատա՛ դրան, մնաս բարով։
Ընդմիշտ քույրդ, ամենասիրելի՛ օրիորդ, որչափ որ այս մեքենան ինձ պատկանի։Համլետ»։
Դուստրս ամենայն հնազանդությամբ ցույց տվեց ինձ այս և դեռ ավելին, Համլետի բոլոր սիրախոսանքը, տեղը, ժամանակն ու միջոցները հանձնեց ականջիս։
ԹԱԳԱՎՈՐ Իսկ ինքն ի՞նչպես է այդ սերն ընդունել։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ Ի՞նչ կարծիք ունեք արդյոք իմ մասին։
ԹԱԳԱՎՈՐ Որ հավատարիմ և ազնիվ մարդ եք։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Հենց այդ կուզեի ձեզ ապացուցել։ Ինչ կկարծեիք, եթե այդ սերը տեսած լինեի, երբ թև էր հանում, և պետք է ասեմ, թե արդեն ես այդ նկատել էի աղջիկս չասած, ի՞նչ կկարծեիք կամ ի՞նչ կկարծեր իմ այս սիրելի վեհապետուհիս և Ձեր թագուհին, թե թղթակալի կամ գրասեղանի դերն ստանձնեի, կամ սրտիս աչքը փակած լինեի լռիկ ու մնջիկ, կամ թե անտարբեր նայած չիներ այս սիրո վրա։ Ի՞նչ կխորհեիք։ Ոչ, ես ուղղակի գործի դիմեցի և օրիորդիս այսպես խոսեցի.
«Իշխան Համլետը թագավորազն է, բարձր է քո աստղից , Երբեք այղ բանը չպետք է լինի»։ Հետո ես նրան խրատներ տվեցի, որ խույս տա նրա այցելությունրց, ոչ նամակ առնի և ոչ ընծաներ։ Այսպես վարվելով նա իմ խորհրդի պտուղը քաղեց. Համլետ մերժվելով, շատ չերկարացնեմ, ենթակա եղավ մելամաղձության և հետո ծոմի, հետո անքնության, հետո թուլության և կամաց, կամաց թեթևամտության, և այս վայրէջքով նա եկավ, հասավ այն խենթությանը, որից տանջվում է, և որի վրա ողբում ենք բոլորս։
ԹԱԳԱՎՈՐ Այդպե՞ս եք կարծում։
ԹԱԳՈՒՀԻ Կարող է լինել, հավանական է։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ Ասացեք, խնդրեմ, եղա՞ծ է երբեք, որ ասած լինեմ դրականապես.
«Այս բանն այսպես է», որ հակառակը պատահած լինի։
ԹԱԳԱՎՈՐ Ոչ. որքան գիտեմ։
ՊՈԼՈՆԻՈՒԱ (Իր գլուխը և ուսը ցույց տալով)
Առեք այս սրանից, թե ճիշտ չլինի։
Ես դուրս կբերեմ, թե ճշմարտությունն ուր է թաքնված,
Թեպետ և երկրի արգանդի մեջն էլ ծածկված լինի։
ԹԱԳԱՎՈՐ Ոչ. որքան գիտեմ։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ (Իր գլուխը և ուսը ցույց տալով)
Առեք այս սրանից, թե ճիշտ չլինի։
Թե հանգամանքներն առաջնորդեն ինձ,
Ես դուրս կբերեմ, թե ճշմարտությունն ուր է թաքնված,
Թեպետ և երկրի արգանդի մեջն էլ ծածկված լինի։
Ինչպես կարող ենք ավելի ստուգել։
Գիտեք երբեմն ամբողջ ժամերով զբոսնում է նա
Այստեղ գավթի մեջ:
ԹԱԳԱՎՈՐ Այո այդպես է:
Մի օր այդ ժամեն դստերս նրա հետ մենակ կթողնեմ, պետք է Դուք և ես միևնույն ժամին թաքնված լինենք Սրրասի ետև, որ դիտենք նրանց տեսակցությունը։ Թե ճիշտ չլինի, որ նա աղջկաս սիրահարված է
Եվ հենց դրանից խելքը կորցրած,
Զուր է ուրեմն, որ ես պետության օգնական լինեմ,
Այլ թող ագարակ և սայլեր պահեմ։
ԹԱԳԱՎՈՐ Շատ լավ, կփորձենք։
ԹԱԳՈՒՀԻ Բայց տեսեք, ինչպես խեղճ ողորմելին գալիս է՝ տրտում մի բան կարդալով։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Հեռացեք, խնդրեմ, երկուսդ էլ, թողեք ես խոսեմ իր հետ։
Թագավորը, թագուհին և պալատականները հեռանում են։
Գալիս է Համլետը՝ մի բան կարդալով։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Թույլ տվեք, խնդրեմ, ի՞նչպես է արդյոք իմ բարի իշխան Համլետը։
ՀԱՄԼեՏ Լավ, փառք Աստծո։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ Ճանաչո՞ւմ եք ինձ, տեր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ
Շատ լավ. Դուք ձկնավաճա՞ռ եք։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Ոչ, տեր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ
Երանի թե մի ձկնավաճառի չափ պարկեշտ մարդ լինեիք։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Պարկե՞շտ, տեր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ
Այո, պարո՛ն, այս օրվա օրը պարկեշտ մարդ լինել նշանակում է տասը հազարից մեկը լինել։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Իրավ է, տեր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ
Որովհետև եթե արեգակը մի սատկած շան մեջ որդեր է ծնեցնում, նա, որ Աստված լինելով հանդերձ լեշ է համբուրում ... դու աղջիկ ունե՞ս։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Այո, տեր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ
Չթողնես, որ արևի տակ ման գա. հղացումը օրհնություն է, բայց ոչ թե այնպես, ինչպես աղջիկդ կարող է հղանալ։
Բարեկամ, աչքդ բաց արա։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ (Առանձին)
Ի՞նչ է ուզում ասել։
էլի աղջկաս երգն է երգում, բայց սկզբում չճանաչեց ինձ, ասաց ձկնավաճառ եմ։
Բանը բանիցն անցել է։ Իրավ է, որ երիտասարդ ժամանակս իմ գլխին էլ սերը շատ փորձանք բերեց, քիչ էր մնացել հենց այս վիճակին ընկնեի։
Նորից խոսեմ հետը։
Ի՞նչ եք կարդում, տեր իմ։
ՀԱՍԼեՏ
Բառեր, բառեր, բառեր։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Նյութն ի՛նչ է, տեր իմ։
ՀԱՍԼԵՏ
Ի՞նչ բանի նյութը։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Ձեր կարդացածի նյութը, տե՛ր իմ։
ՀԱՍԼԵՏ
Զրպարտություններ, պարոն, որովհետև այս երգիծաբան թշվառականն ասում է այստեղ, թե ծեր մարդիկ սպիտակ մորուք ունեն և կնճռոտ երես, թե նրանց աչքերից մի տեսակ թանձր ռետին կամ սալորենու խեժ է ծորում, թե ուղեղի մեծ պակասություն ունեն, միանգամայն շատ թույլ գիստեր։ Թեև այդ բոլորին ես շատ զորեղապես և կարողապես հավատում եմ, պարոն, բայց և այնպես կարծում եմ, թե պարկեշտություն չէ այդ տեսակ բաները գրի առնել, որովհետև Դուք Էլ, պարո՛ն, մի օր իմ տարիքին կհասնեք, եթե խեցգետնի նման կարողանայիք դեպի ետ գնալ։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ (Առանձին)
Թեև խենթություն Է, բայց մեթոդ կա մեջը։
Տեր իմ, չե՞ք կամենում մի քիչ այս օդից դուրս գալ։
ՀԱՍԼԵՏ
Դեպի գերեզմանս։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Ճիշտ Է, գերեզմանը օդից դուրս Է։ (Առանձին) Ինչպես իմաստալից են երբեմն իր պատասխանները։ Մի բախտ Է դա, որ հաճախ վիճակվում Է խելագարության, այնինչ դատողությունը և ողջամտությունը չէին կարոդ այնպես հաջող հղանալ։ Թողնեմ գնամ և մի ճար մտածեմ, որ սրան և աղջկաս իրարու հանդիպեցնեմ։ Հարգելի տերս, ամենայն խոնարհությամբ հրաժեշտ եմ խնդրում։
ՀԱՍԼԵՏ
Ոչինչ չէիք կարող խնդրել ինձնից, պարոն, որ ավելի
Դժվարությամբ տայի, բացի իմ կյանքից,
Բացի իմ կյանքից, բացի իմ կյանքից։
Մնաք բարով, իշխա՛ն։
ՀԱՄԼԵՏ
Ա՜խ, այս ձանձրալի զառամած հիմարները։
Գալիս են Ռոզենկրանցը և Գիլդենշտերնը։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Իշխան Համլետի՞ն եք փնտրում, ահա այնտեղ է։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Աստված Ձեզ հետ, տեր իմ։
Պոլոնիուսը դուրս է գնում։
ԳԻԼԴԵՆՇՏԵՐՆ
Հարգելի իշխան։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Ամենասիրելի տեր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ
Բարև, պատվական բարեկամներ։ Ինչպե՞ս ես, Գիլդենշտերն։ Ա՜հ, Ռոզենկրանց։ Ինչպե՞ս եք, տղե՚րք։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Աշխարհի աննշան զավակների պես։
ԳԻԼԴԵՆՇՏԵՐՆ
Բախտավոր նրանով, որ շատ բախտավոր չեք,
Բախտի գլխարկի մեջտեղի կոճակը չենք։
ՀԱՄԼԵՏ
Ոչ էլ նրա կոշկի ներբանը։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Ոչ էլ այն, տեր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ
Ուրեմն ապրում եք նրա գոտու մոտերքում
Կամ թե նրա շնորհքի կենտրոնում։
ԳԻԼԴԵՆՇՏԵՐՆ
ԳԻԼԴԵՆՇՏԵՐՆ ճիշտ է, շատ մտերիմ ենք նրա հետ։
ՀԱՄԼԵՏ
Բախտի թաքուն մասերի հե՞տ, շատ ճիշտ է, նա հո պոռնիկ է։ Ի՞նչ լուր։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Ոչինչ, տեր իմ, այն միայն, որ աշխարհը պարկեշտացել է։
ՀԱՄԼԵՏ
Ուրեմն վերջին դատաստանը մոտեցել է։ Բայց Ձեր լուրը ճիշտ չէ, թույլ տվեք ավելի որոշ հարցնեմ։ Բախտին ի՞նչ վատություն եք արել, որ նա Ձեզ բանտ է ուղարկել այստեղ։
ԳԻԼԴԵՆՇՏԵՐՆ
Բանտ է տեր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ
Դանեմարքան հո բանտ է։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Ուրեմն աշխարհն էլ մի բանտ է։
ՀԱՄԼԵՏ
ԵՎ օրինավոր բանտ, որի մեջ կան զանազան արգելանոցներ, փականներ և նկուղներ, իսկ Դանեմարքան ամենավատերից մեկն է:
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Մենք այդպես չենք մտածում, տեր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ
Լավ, ուրեմն Ձեզ համար բանտ չէ, որովհետև աշխարհում ոչ լավ կա ոչ վատ, մեր մտքին է այդպես թվում։ Ինձ համար բանտ է։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Ուրեմն Ձեր փառասիրությունն է, որ Դանեմարքան Ձեզ համար բանտ է դարձնում, շատ անձուկ է նա Ձեր հոգու համար։
ՀԱՄԼԵՏ
Աստված իմ, ես կարող էի մի ընկույզի կեղևի մեջ անգամ տեղավորվել և ինքս ինձ անհուն տիեզերքի թագավորը համարել, միայն թե այնպես վատ երազներ չտեսնեի, ինչպես այժմ։
ԳԻԼԴԵՆՇՅԵՐՆ
Եվ այդ երազները փառասիրություն են, որովհետև փառասիրության բուն իսկ էությունը երազի ստվերն է սոսկ։
ՀԱՄԼԵՏ
Երազանքը ինքը ստվեր է միայն։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Ճիշտ է և փառասիրությունը այնքան թեթև և օդային բան եմ համարում, որ կարոդ եմ ասել, թե նա ստվերի ստվերն է միայն։
ՀԱՄԼԵՏ
Ուրեմն մեր մուրացկաններն իրական մարմիններ են, և մեր թագավորներն ու կոկոզավիզ հերոսները մուրացկանների ստվերներ: Չե՞ք ուզում արքունիք գնանք, որովհետև, ճիշտն ասած, չեմ կարողանու պարզ մտածել։
ՌՈԶԵՆ. ԵՎ ԳԻԼԴ.
Ծառա ենք Ձեզ։
ՀԱՄԼԵՏ
Քավ լիցի, չեմ ուզում ձեզ մյուս ծառաներիս կարգը դասել, որովհետև, անկեղծ ասած, սարսափելի վատ սպասավորվեր ունեմ։
Այլ բարեկամության ծեծված ճանապարհով գնանք։ Ինչո՞ւ եք եկել Էլսինոր։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Ձեզ այցի ենք եկել, տեր իմ, ուրիշ բան չկա։
ՀԱՄԼԵՏ
Եվ Ի՞նչ չքավորն եմ ես, որ շնորհակալության մեջ անգամ աղքատ եմ, լավ, շնորհակալ եմ։ Բայց ճիշտը, սիրելի բարեկամներ, իմ շնորհակալությունները մեկ սև փող չարժեն։ Ասացեք, ձեզ հատկապես չե՞ն կանչել, ինքնակա՞մ եք եկել, ազատ այցելությո՞ւն է սա։ Հայդե՜, անկեղծ վարվեք ինձ հետ, հայդե՜, հայդե՜, խոսեք։
ԳԻԼԴԵՆՇՏԵՐՆ
Ի՜նչ ասենք, տեր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ
Ինչ որ ուզեք, բայց ոչ խնդրից դուրս։
Ձեզ հատկապես կանչել են, գիտեմ, և Ձեր աչքերի մեջ մի տեսակ խոստովանություն կա, որ Ձեր անկեղծությունը չի կարողանում թաքցնել։
Հաստատ գիտեմ, որ բարի թագավորը և թագուհին մարդ են ուղարկել և ձեզ կանչել են։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Ի՞նչ նպատակով, տե՛ր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ
Այդ դուք պետք է ինձ ասեք։ Բայց երդվեցնում եմ ձեզ հանուն մեր ընկերության, հանուն մեր պատանեկան մտերմության, հանուն մեր հարատև սիրո, էլ ի՞նչ ասեմ, հանուն ավելի սուրբ բաների, որոնցով իմ լեզվից ավելի ճարտասան լեզուն կարող էր ձեզ երդվեցնել, անկեղծ ու շիտակ եղեք ինձ հետ, արդյոք կանչե՞լ են ձեզ, թե՞ ոչ։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ (Առանձին Գիլդենշտերնին)
Ի՞նչ ես ասում։
ՀԱՄԼԵՏ (Առանձին)
Հա՜, հա՜, պետք է ուրեմն աչքս ձեզ վրա բաց պահեմ։ (Բարձր)
Եթե սիրում եք ինձ, մի թաքցնեք։
ԳԻԼԴԵՆՇՏԵՐՆ
Այո, տե՛ր իմ, կանչել են մեզ։
ՀԱՄԼԵՏ
Թե ինչի համար, այդ ես կասեմ՛ ձեզ կանխելով այնպես որ դուք ոչ մի գաղտնիք հայտնած չեք լինի, և Ձեր գաղտնապահությունը դեպի թագավորը և թագուհին մի փետրի չափ անգամ թերացած չի լինի։ Վերջերս չգիտեմ ինչ պատճառով ես կորցրել եմ ուրախ տրամադրությունս, բոլորովին բաց եմ թողել սովորական մարզանքներս և այնպես մելամաղձոտ եմ դարձել, որ այս հոյակապ կառուցվածքը երկիրը, ինձ մի ամայի հրվանդան է թվում։ Այս սքանչելի ամպհովանին, եթերը, նայեք, մեր գլխին կախված այս հրաշալի երկնակամարը, այս վեհաշուք ձեղունը, ոսկի կայծերով նախշված այս բոլորը աչքիս ուրիշ բան չէ, եթե ոչ գարշ ու ժահահոտ գոլորշիների մի համադրություն։ Ի՜նչ հրաշակերտ է մարդը։ Որչա՜փ ազնիվ է նրա դատողությունը։ Որչա՜փ անսահման են սրա ընդունակությունները։ Կազմվածքը և շարժումը որչա՜փ բարեձև և հիանալի։ Նիստուկացով կարծես մի հրեշտակ։ Խոհականությամբ՛ կարծես մի Աստված։ Աշխարհի գեղեցկությո՜ւնը։ Կենդանիների կատարելատիպը։ Այդ բոլորով հանդերձ ի՞՛նչ է իմ աչքին հողի այդ գերագույն զտվածքը։ Մարդը չի հիացնում ինձ, ոչ, ոչ էլ կինը, թեև քմծիծաղովդ երևի այդ ես ուզում ասել։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Տեր իմ, այդպիսի բան մտքովս էլ չանցավ։
ՀԱՄԼԵՏ
Ուրեմն ինչո՞ւ ժպտացիր, երբ ասացի, թե մարդը ինձ չի հիացնում։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Տեր իմ, մտածեցի, որ եթե մարդը Ձեզ չի հիացնում, ի՞նչ պաս օրվա ընդունելություն են գտնելու Ձեզ մոտ այն դերասանները։ Մենք հիմա ճանապարհին հանդիպեցինք նրանց, գալիս են այստեղ իրենց ծառայությունը առաջարկելու։
ՀԱՄԼԵՏ
Թագավորի դերակատարը լավ ընդունելություն կգտնի, նորին վեհափառությունը ինձնից պարտ ու պատշաճ տուրք կստանա, բախտախնդիր ասպետը իր սուրն ու վահանը իզուր գործի չի դնի, սիրահարը ձրի չի հառաչի, մելամաղձոտին համբերությամբ թույլ կտրվի, որ իր դերը վերջացնի, միմոսը դյուրագրգիռ թոքեր ունեցողներին լավ կծիծաղեցնի, և տիկինը իր սրտի ուզածն ազատորեն կասի, այլապես անհանգ ոտանավորի ոտքը կաղ կմնա։ Ի՞նչ դերասաններ են։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Հենց նրանք, որ Ձեզ այնքան դուր էին գալիս քաղաքի դերասանները։
ՀԱՄԼԵՏ
Ի՛նչ է պատահել, որ հիմա նրանք շրջում են։ Չէ՞ որ կայուն բնակությունը ավելի ձեռնտու է թե համբավի տեսակետից, թե շահի կողմից։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Կարծեմ թե նրանց վրա դրված արգելքը վերջին նորամուծութան պատճառով է։
ՀԱՄԼԵՏ
Արդյոք նրանք նույնչափ գնահատված են, որչափ երբ ես քաղաքումն էի։ Հաճախող շա՞տ է լինում։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Ճիշտն ասած, ոչ այնքան։
ՀԱՄԼԵՏ
Ժանգոտե՛լ են ինչ է։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Ոչ, նրանց դերակատարությունը իր սովորական բարձրության վրա է։ Բայց հիմա, տեր իմ, մի խումբ երեխաներ են թուխսից դուրս եկել՝ նոր ձվից ելած բազեի ճտեր, որոնք մի գլուխ գոռում-գոչում են, և հասարակությունը բռնականորեն ծափահարում է հենց դրա համար։ Նրանք են այժմ օրվա նորությունը, և նրանք այնպես վատաբանում են հասարակ բեմերը, այդպես են կոչում սովորական թատրոնները, որ շատ սուր կրողներ այսօր վախենում են սագի փետուրից և չեն համարձակվում այդ թատրոնները հաճախել։
ՀԱՄԼԵՏ
Իսկապես երեխանե՞ր են նրանք։ Ո՞վ է նրանց պահում։ Ո՞վ է ծախքերը վճարում։ Մի՞թե այնքան ժամանակ միայն պիտի խաղան, որքան որ երգել գիտեն։ Իսկ հետո, երբ իրենք էլ մեծանան և սովորական դերասաններ դառնան, ինչ որ շատ հավանական է, եթե ապրուստի ուրիշ միջոց չունենան, չեն ասի, թե այդ գրողները նրանց ինչ մեծ վնաս են հասցրել՛ նրանց ստիպելով իրենց իսկ ապագայի դեմ բարբառել։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
ճիշտն ասած, երկու կողմերն էլ շատ աղմուկ հանեցին, իսկ ժողովուրդը մեղք չի համարում նրանց իրարու դեմ գրգռել։ Մի ժամանակ կար, որ ոչ ոք թատրոնի փող չէր տա, եթե բանաստեղծ ու դերասան բանը բռունցքի չհասցնեին։
ՀԱՄԼԵՏ
Կարելի՞ բան է։
ՈՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Ա՜հ, այնքան է պատահել, որ գանգեր են ջախջախվել։
</poem>
</div>
| |||