«Համլետ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
No edit summary |
||
Տող 1468.
Եվ ասավածներին կիրք կներշնչեր»։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ Մի տեսեք ինչպես գույնը թռել է, աչքերը լցվել են։ Բավական է, խնդրեմ։
ՀԱՄԼԵՏ
Լավ է, մնացորդը մի ուրիշ անգամ արտասանել կտամ։ (Պոլո– նիուսին) Սիրելի տեր իմ, խնդրեմ հոգ տանեք, որ այս դերասաններին լավ բնակարան տրվի։ Հասկանում եք, պետք է սրանց հետ լավ վարվել, որովհետև սրանք ժամանակի խտացումը և համառոտ տարեգրությունն են, ավելի լավ է մահից հետո վատ տապանագիր ունենաք, քան թե կենդանության ժամանակ սրանց կողմից վատ հիշատակում։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Տե՛ր իմ, ես նրանց կհյուրասիրեմ իրենց արժանիքի համեմատ։
ՀԱՄԼԵՏ
Մեծ բան կանես, մարդ Աստծո, շատ ավելի լավ։ Եթե ամեն մարդու հետ իր արժանիքի համեմատ վարվենք, ո՞վ զերծ կմնա մտրակվելուց։ Վարվիր նրանց հետ քո պատվի և քո մեծության համեմատ, որքան նրանք ավելի անարժան լինեն, այնքան քո բարությունը ավելի գովելի կդառնա։ Ներս տար նրանց։
Եկեք, պարոններ:
ՀԱՄԼԵՏ Գնացեք նրա հետ, բարեկամներ, վաղը կտեսնենք Ձեր ներկայացումը։
Պոլոնիուսը և բոլոր դերասանները դուրս են գնում, բացի Ա. Դերասանից։
Լսիր, իմ հին բարեկամ, կարո՞ղ եք «Գոնզագոյի սպանությունը» խաղալ։
Ա. ԴԵՐԱՍԱՆ Այո, տեր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ Լավ, վաղը գիշեր ներկայացրեք։ Կարո՞ղ ես, եթե պետք լինի, տասներկու կամ տասնվեց տողից բաղկացած մի հատված,որ ես կգրեմ, անգիր անել և մեջը զետեղել։ Կարո՞ղ ես, չէ՞։ Ա. ԴԵՐԱՍԱՆ Այո, տեր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ Լավ, առայժմ գնա այդ պարոնի հետ, նայիր, չլինի թե դրան ծաղրեք։ (Ա. Դերասանը դուրս է գնում)։ Սիրելի բարեկամներ, ցտեսություն մինչև այս գիշեր, բարով եք եկել էլսինոր։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ Ազնիվ տեր։
ՀԱՄԼԵՏ Դե, գնաք բարով։
(Ռոդենկրանցը և Գիլդենշտերնը դուրս են գնում)։
Այժմ մենակ եմ,
Օ՜, ինչ սինլքոր և ինչ գյուղացի մի ստրուկ եմ ես։
Անբնական չէ՞, որ այս դերասանը
Միայն մի վեպով, մի բուռն կրքի սոսկ երազումով
Կարենա հոգին այնպես ենթարկել իր հղացումին,
Որ լոկ իր մտքի գործելու շնորհիվ դեմքը գունատվի,
Արցունք գա աչքին, երեսն այլայլվի, ձայնը կերկերվի՛
Իր ամբողջ կազմը՝ համապատասխան իր հղացումին։
Եվ այս բոլորը ոչնչի՞ համար, Հեկուբի՞ համար։
Հեկուբը նրա ի՞նչն է կամ նա՛ Հեկուբի,
Որ նրա համար արտասուք թափի։
Ապա ի՞նչ կաներ,
Եթե նա կրքի այնպիսի պատճառ, դրդիչ ունենար,
Ինչպես ես ունեմ։
Բեմը կողողեր իր արտասուքով,
Հասարակության ունկը կպաստեր սոսկալի խոսքով,
Հանցավորներին կխենթացներ
Եվ անմեղներին կզարհուրեցներ,
Անտեղյակներին կշշմեցներ, այո և նույնիսկ:
Աչք ու ականջի ունակությունը կխառնաշփոթեր։
Իսկ ե՞ս թանձրամիտ և ցեխահոգի թշվառականս,
Հալվում, մաշվում եմ և մտամոլոր խեղճ Ջոնի նման
Անփույթ իմ դատին ոչ մի բան ասել չեմ կարողանում։
0՜, ոչ իսկ ի սեր մի թագավորի, որի գույքի դեմ,
Որի կյանքի դեմ այնպես դիվային ոճիր է գործվել։
Վախկո՞տ եմ ինչ է։
Ո՞վ է ուզում ինձ սրիկա կանչել,
Գանգս ջախջախել, մորուքս փետտել, զարկել երեսիս:
Քիթս տրորել, սուտս ետ կոխել կոկորդիս մեջը
Մինչև թոքերս, ո՞վ է անում այդ։
Հա այդ բոլորին կհանդուրժեի:
Քանզի անպատճառ ես աղավնու լյարդ պետք է ունենամ,
Պետք է որ լեղի չլինի իմ մեջ:
Քանի որ այսքան անիրավումը չի դառնացնում այլապես վաղուց այդ սրիկայի փորոտիքներով օդի ցիներին կգիրացնեի։
Այ դու արյունռուշտ, պագշոտ սրիկա, ..Խիղճ, անօրեն, անանուն սրիկա։ Օ, վրեժ։
ԻՆչ ավանակն եմ։ Ի՜նչ քաջություն է, որ զավակս մի սպանված հոր, որին անդադար երկինք ու երկիր ի վրեժ են կանչում, մի բոզի նման իմ սրտի մաղձը բառերով թափեմ, հայհոյանք անեմ մի պոռնիկի պես, մի աղախնի պես։ Թուհ թո՜ւհ, ամոթ ինձ։ Դե, գործիր, ուղեղ։
Հըմ ես լսել եմ, որ հանցագործները թատրոնում նստած լավ ներկայացված մի տեսարանից այնպես ցնցվել են, որ իրենց ոճիրն իրենք հայտնել են։ Որ սպանությունը, թեև անլեզու, հրաշախոս լեզվով արտահայտվում է։ Պետք է այս նորեկ դերասաններին հորեղբորս առաջ մի բան խաղալ տամ, որ նման լինի իմ հորս մահվան, իսկ ես կնայեմ նրա աչքերին, վերքը կխառնեմ, Եվ ցնցվի թե չէ, գիտեմ ինչ կանեմ։ Իմ տեսած ոգին գուցե դևն ինքն է:Եվ հաճախ դևը գրավիչ մի ձև կարող է առնել։Եվ գուցե օգուտ քաղելով իմ թուլությունից և մելամադձիկ բնավորությունից :Եվ նա այսպիսի ոգիների վրա շատ զորավոր է):
Մոլորեցնում է, որ դժոխային մեղքի մեջ ձգի։ Ավելի հաստատ հիմքեր են պետք ինձ։ Ներկայացնում է այն որոգայթը, որով կբռնեմ արքայի խիղճը։
Դուրս է գնում։
ԱՐԱՐՎԱԾ ԵՐՐՈՐԴ
ՏԵՍԱՐԱՆ ԱՌԱՋԻՆ
Մի սենյակ դղյակում։
Գալիս են թագավորը, թագուհին, Պուոնիուսը, Օֆելյան,
Ռոզենկրանցը և Գիլդենշտերնը։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Չե՞ք կարոդ արդյոք ոչ մի դարձվածքով մի կերպ հասկանալ,
Թե ինչու է նա սարքել այս բոլոր իրարանցումը՛ Իր հանգիստ կյանքը այսպես բրտորեն խռովեցնելով Այս աղմկահույզ և վտանգալից խելագարությամբ։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Խոստովանում է, թե նա իր միտքը ցրված է զգում, Բայց ինչ պատճառով, ոչ մի պայմանով չի ուզում հայտնել։
ԳԻԼԴԵՆՇՏԵՐՆ
Եվ թույլ չի տալիս, որ հարցաքննենք, Այլ հնարագետ խելագարությամբ միշտ խույս է տալիս. Երբ փորձ ենք անում, որ իր իսկական վիճակի մասին Մի բան հայտնի մեզ։
ԹԱԳՈՒՀԻ
Ձեզ լա՞վ ընդունեց։
ՈՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Այո, կատարյալ ջենտլմենի պես։
ԳԻԼԴԵՆՇՏԵՐՆ
Բայց ինքն իր վրա ճիգ գործ դնելով;
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Խոսքի մեջ ժլատ, բայց մեր հարցերին շատ ազատորեն Պատասխանում էր։
ԹԱԳՈՒՀԻ
Փորձեցի՞ք նրան զվարճացնել։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Դեպքն այնպես բերեց, որ ճանապարհին Մենք հանդիպեցինք դերասանների, Եվ երբ այս մասին նրան հայտնեցինք, Կարծես այս լուրը նրան մի տեսակ հրճվանք պատճառեց։ Դերասանները արդեն այստեղ են և, որքան գիտեմ, Հրաման է տվել, որ հենց այս գիշեր իր առաջ խաղան։
ՊՈԼՈՆԻՈՒԱ
Այո, շատ ճիշտ է, և ինձ պատվիրեց, Որ խնդրեմ Ձերդ վեհափառությանց Տեսնել և լսել ներկայացումը։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Ամենայն սիրով։ Գոհ եմ լսելով, որ նա այժմ այդպես տրամադրված է։ Ազնիվ պարոններ, դուք էլ ավելի մղեք նրան: Քաջալերեք դեպի այդպիսի զվարճություններ։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Այո. տեր արքա։
Ռոզենկրանցը և Գիլդենշտերնը դուրս են գնում։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Սիրելի Գերտրուդ, դո՛ւ էլ հեռացիր, քանզի գաղտնապես մարդ ենք ուղարկել Համլետին բերի, որ Օֆելյային որպես դիպվածով հանդիպի այստեղ։ Իր հայրը և ես, իբր իրավացի հետազոտիչներ, Այնպիսի մի տեղ ուզում ենք թաքչել, որ անտես տեսնենք և դատենք նրանց տեսակցությունից և նրա ձևից, թե սիրո՞ւց է նա այդպես տառապում, թե ուրիշ բան կա։
ԹԱԳՈՒՀԻ
Շատ լավ, հնազանդ եմ։ Իսկ քեզ, Օֆելյա, մաղթում եմ սրտանց, որ շնորհալի գեղեցկությունդ լինի Համլետի մտացնորության բարի պատճառը, Եվ մեծ հույս ունեմ, որ առաքինի հատկություններդ ետ բերեն նրան իր սովորական ճանապարհի վրա՝ երկսիդ ի պատիվ։
ՕՖԵԼՅԱ
Տա Աստված, տիկին։
Թագուհին գնում է։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Եկ, Օֆելյա, և շրջիր այստեղ։ Ողորմա՛ծ տեր իմ, եթե կհաճեք, եկեք թաքնվենք։ (Օֆելյային) Կարդա այս գրքից, թող զբաղմունքի այդ ձևացումը տնական գույն տա մենակությանդ։ Հաճախ այս բանում պարսավելի ենք, և շատ փորձված է, որ սուրբ երեսով և բարեպաշտիկ շարժուձևերով Սատանային իսկ շաքարօծում ենք։
ԹԱԳԱՎՈՐ (Առանձին)
0՜, ճշմարիտ է։
Ինչպես այդ խոսքը խարազանում է իմ խղճմտանքը։
Պոռնիկի այտը՜ շպարի շնորհիվ գեղեցկացրած
Այնքան տգեղ չէ իր սնգույրի մոտ:
Որքան իմ գործը՛ սաստիկ ներկված իմ խոսքերի մոտ։
0՜, ի՜նչ ծանր բեռ։
ՊՈԼՈՆԻՈՒՍ
Ահա գալիս է, թաքնվենք, տեր իմ։
Թագավորը և Պոլոնիուսը գնում են։ Գալիս է Համլետը։
ՀԱՄԼԵՏ
Լինել թե չլինել, այս է խնդիրը։
Ո՜րն է հոգեպես ավելի ազնիվ
Տանել գոռ բախտի պարսաքարերը և սլաքները,
Թե զենք վերցնել ցավ ու վշտերի մի ծովի ընդդեմ,
Եվ դիմադրելով վերջ տալ բոլորին։
Մեռնել, քուն մտնել, ոչինչ ավելի
Եվ մտածել, թե մի պարզ քնով մենք վերջ ենք տալիս այն սրտացավին և բյուր բնական անձկություններին, որոնց ժառանգն է մեր հեգ մարմինը, մի վախճան է դա հոգով բաղձալիք մեռնել, ննջել, ննջե՞լ... գուցե երազել, այ, ցավն այդտեղ է, քանզի այդ մահվան քնի ժամանակ
Ի՞նչ կերպ երազներ պիտի գան գուցե,
Երբ այս մահացու կապանքը մեզնից թոթափած լինենք։
Ահա, ինչ որ մեզ խորհել պետք է տա, այս նկատումն է,
Որ այսչափ երկար տևել է տալիս թշվառությանը։
Թե ոչ, ո՞վ արդյոք կուզեր հանդուրժել Աշխարհի այնքան նախատինքներին և մտրակներին, հարստահարչի անիրավության, մեծամիտ մարդու արհամարհանքին, քամահրած սիրո տվայտանքներին, օրենքի բոլոր ձգձգումներին, պաշտոնյաների աներեսության, այն հարվածներին, որ համբերատար արժանավորը ստանում է միշտ անարժաններից, այն ինչ կարող էր մարդ իր հաշիվը իր ձեռքով փակել մի մերկ դաշույնով։ Ո՞վ կհոժարեր այսքան բեռ կրել, հեծծել ու քրտնել տաղտուկ կյանքի տակ, եթե երկյուղը մի ինչ-որ բանի մահվանից հետո, այն անհայտ երկրի, որի սահմանից ոչ մի ուղևոր չի վերադառնում, չձգեր կամքը երկբայության մեջ և մեզ չստիպեր տանել ավելի այն չարիքները, որ այստեղ ունենք,
</poem>
</div>
| |||