«Համլետ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
No edit summary
No edit summary
Տող 2363.
ԹԱԳԱՎՈՐ
Մի բան կա քո այս հառաչանքների, խոր հևքերի մեջ:
 
 
 
 
 
 
Պետք է բացատրես։ Հարմա՞ր է, որ մենք պատճառն իմանանք։ Որդիդ որտե՛ղ է։
ԹԱԳՈՒՀԻ (Դոզ. և Գիլդ.–ին)
Տող 2446 ⟶ 2440՝
ՀԱՄԼԵՏ
Ոչ մի բան, տարեք ինձ նրա մոտ։ Թաքնվիր, աղվես, և ամենքը փնտրեն։
Դուրս են գնում։
ՀԱՄԼԵՏ
Մարմինը թագավորի մոտ է, բայց թագավորը մարմնի մոտ չէ. թագավորը մի բան է, որ...
ԳԻԼԴԵՆՇՏԵՐՆ Մի բա՞ն, տեր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ
Ոչ մի բան, տարեք ինձ նրա մոտ։
Թաքնվիր, աղվես, և ամենքը փնտրեն։
Դուրս են գնում։
 
ՏԵՍԱՐԱՆ ԵՐՐՈՐԴ
 
Մի ուրիշ սենյակ դղյակում։
 
Գալիս է թագավորը պալատականների եետ։
 
ԹԱԳԱՎՈՐ
Մարդ եմ ուղարկել, որ նրան փնտրեն, մարմինն էլ գտնեն։ Ինչ մեծ վտանգ է, որ այսպես այդ մարդն ազատ թափառի բայց չենք կարող խիստ օրենքի ենթարկել նրան: Նա շատ սիրված է անմիտ ամբոխից, որը չի սիրում իր դատողությամբ, այլ իր աչքերով։ Եվ երբ այդպես է, նա հանցավորի պատիժն է տեսնում, բայց ոչ հանցանքը։ Որպեսզի գործը հարթ ու հեշտ գնա, պետք է որ նրա այս հանկարծակի դուրս առաքումը չափած ու կշռած որոշում թվա։
Ծայրահեղ ախտերը կամ բժշկվում են ծայրահեղ ճարով կամ ամենևին։
Գալիս է Ռոզենկրանցը։
Ի՞նչ լուր, ի՞նչ եղավ։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Տեր իմ, թե դիակն ուր է թաքցրել,
Չենք կարողանում նրան ասել տալ։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Իսկ ինքը ո՞ւր է։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Դուրսը, տե՛ր արքա, հսկողության տակ, մինչև հրամայեք։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Բերեք մեր առաջ։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
էհե՜յ, Գիլդենշտերն, ներս բեր իշխանին։
Գալիս են Համլետը և Գիլդենշտերնը։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Դե, ասա, Համլետ, Պոլոնիուսն ո՞ւր է։
ՀԱՄԼԵՏ
Ընթրիքի։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Ընթրիքի՞, որտե՞ղ։
ՀԱՄԼԵՏ
Ոչ թե ուր ուտում է, այլ ուր ուտվում է։ Քաղւսքագետ որդերի մի համագումար հենց այս րոպեիս նրանով է զբաղված։ Ձեր միակ կայսրը կերակրի տեսակետից Ձեր որդն է։ Բոլոր մյուս արարածներին պարարտացնում ենք, որ նրանք էլ մեզ պարարտացնեն, իսկ մենք մեզ գիրացնում ենք որդերի համար։ Պարարտ թագավորը և նիհար մուրացկանը տեսւսկ-տեսակ կերակուրներ են, երկու կերակուր, բայց մեկ սեղանի համար։ Այս է վերջը։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Ավա՜ղ, ավա՜ղ։
ՀԱՄԼԵՏ
Մարդ կարող է ձուկ որսալ հենց այն որդով, որ մի թագավորի միսն է կերել, և ուտել հենց այն ձուկը, որ նույն որդով է կերակրվել։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Ի՞նչ ես ուզում ասել դրանով։
ՀԱՄԼԵՏ
Ոչինչ, միայն ցույց տալ Ձեզ, թե մի թագավոր ինչպես կարող է ճամփորդել մուրացկանի աղիքների միջով։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Պոլոնիուսն ո՞ւր է։
ՀԱՄԼԵՏ
Երկնքում, մարդ ուղարկեք տեսնի։ Եթե Ձեր մարդը նրան այնտեղ չգտնի, ապա ինքներդ մյուս տեղում փնտրեք։ Բայց հավատացեք, եթե մինչև մեկ ամիս նրան չգտնեք, հոտը կառնեք աստիճաններից դեպի գավիթը բարձրանալիս։
ԹԱԳԱՎՈՐ (ծառաներին)
Գնացեք, տեսեք, թե այնտե՞ղ է։
Ծառաները գնում են։
ՀԱՄԼԵՏ
Կսպասի այնտեղ մինչև որ գնաք։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Համլետ, այս գործդ հենց քո սեփական ապահովության նկատումներով, որում նույնչափ շատ արժեք ենք տալիս, որչափ սրտագին ցավում ենք քո այս արածի վրա, պետք է քեզ իսկույն հրատապ հապճեպով ճամփի այստեղից։ Ուստի պատրաստվի՚ր նավը պատրաստ է և հողմը հաջող, և ընկերներդ քեզ են սպասում։ Ամեն բան արդեն կարգադրված է դեպի Անգլիա։
ՀԱՄԼԵՏ
Դեպի Անգլիա՞։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Այո, Համլետ։
ՀԱՄԼԵՏ
Լավ։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Իսկապես լավ է, եթե գիտենաս մեր դիտումները։
ՀԱՄԼԵՏ
Ես տեսնում եմ մի քերովբե, որ տեսնում է Ձեր դիտումները։ Բայց եկ գնանք Անգլիա։ Մնաք բարով, սիրելի մայր։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Ես քո սիրոդ հայրն եմ, Համլետ։
ՀԱՄԼԵՏ
Մայրս եք. հայրն ու մայրը այր ու կին են, այր ու կին մեկ մարմին են, ուրեմն մայրս եք։ Եկեք Անգլիա գնանք։
Դուրս է գնում:
 
ԹԱԳԱՎՈՐ
Ռոզ. և Գիլդ-ին
 
Հետապնդեք նրան քայլ առ քայլ և նրան փութով տարեք դեպի նավ, մի ուշացրեք:
Ուզում եմ, որ գիշեր ևեթ նա հեռացած լինի: Մեկնեք շուտով: Ինչ որ այս գործին վերաբերվում է, կնիքված պատրաստ է: Խնդրեմ փութացեք:
Ռոզենկրանցը և Գիլդենշտեռնը դուրս են գնում:
 
Անգլիա, եթե բարեկամությունս աչքիդ հարգ ունի, ինչպես, որ իմ մեծ կարողությունը ի վիճակի է քեզ զգալ տալու քանի տակավին վերքդ չի գոցվել դանիական սրից և սաստիկ վախդ հպատակության տուրք է ինձ տալիս, վեհապետական հրամանս անտես չես կարող անել, որը ուղակի այդ մտքով գրված իմ նամակի մեջ Համլետի մահն է քեզնից պահանջում: Արագ, Անգլիա, դա ջերմի նման արյունս է այրում: Դու ես բժիշկս, մինչև լուր չառնեմ, թե կատարված է, ինչ էլ գլխիս գա ինձ հանգիստ չկա:
Գնում է:
 
ՏԵՍԱՐԱՆ ՉՈՐՐՈՐԴ
 
Մի դաշտավայր Դանեմարքայում:
 
Գալիս է Ֆորտինբրասը, մի գնդապետ և զինվորներ:
 
ՖՈՐՏԻՆԲՐԱՍ
Գնա, գնդապետ, և տար ողջույնս Դանիո արքային և ասա նրան, թե ինչպես նա ինքն արտոնել է այդ, հրաման ենք խնդրում, որ մեր զորքն անցնի իր երկրի միջով, ժամավայրը գիտես որտեղ է։
Եվ եթե նորին վեհափառությունն ասելիք ունի, պատրաստ ենք անձամբ մեր հարգանքները մատուցանելու։ Այս բանն էլ հայտնիր։
ԳՆԴԱՊԵՏ
Շատ բարի, տեր իմ։
ՖՈՐՏԻՆԲՐԱՍ
Հանդարտ քայլեք։
Ֆորտինբրասը դուրս է գնում զորքի հետ։ Գալիս են Համլետը, Ռոզենկրանցը և Գիլդենշտերնը։
ՀԱՄԼԵՏ
Հարգելի պարոն, որի՞ զորքն է այս։
ԳՆԴԱՊԵՏ
Նորվեգի, տեր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ
Եվ ո՞ւր են գնում, ասացեք խնդրեմ։
ԳՆԴԱՊԵՏ
Դեպի Լեհաստանի մի որոշ մասը։
ՀԱՄԼԵՏ
Եվ ո՜վ է նրանց հրամանատարը։
ԳՆԴԱՊԵՏ
Ծերուկ նորվեգի եղբորորդին է իշխան Ֆորտինբրասը։
ՀԱՄԼԵՏ
Բուն Լեհաստանի վրա է վեճը, թե մի սահմանի։
ԳՆԴԱՊԵՏ
Անկեղծ խոսելով, պարոն, և առանց չափազանցության գնում ենք շահել հողի մի շերտիկ, որ ինքստինքյան ոչ մի շահ չունի, բացի անունից։Հինգ, հինգ դուկատով չէի վարձի այն, ոչ էլ կարող է դա Նորվեգիային կամ Լեհաստանին ավելի շահ տալ, իբրև կալված էլ եթե վաճառվի։
ՀԱՄԼԵՏ
Եթե այդպես է, լեհացիները չեն էլ պաշտպանի։
ԳՆԴԱՊԵՏ
Ինչպե՞ս չէ, արդեն զորք են ուղարկել։
ՀԱՄԼԵՏ
Երկու հազար մարդ, քսան հագար դուկատ
Չեն կարող լուծել այդ շյուղի հարցը։
Մի ուռուցք է դա շատ հարստության և խաղաղության, որ ներսից պայթում, բայց դրսից բնավ ցույց էլ չի տալիս, թե արդյոք մարդը ի՞նչ բանից մեռավ։ Շնորհակալ եմ, հարգելի տեր իմ։
ԳՆԴԱՊԵՏ
Աստված Ձեզ հետ։
Գնամ է։
ՌՈԶԵՆԿՐԱՆՑ
Չե՞ք բարեհաճում մեզ հետ գալ, տեր իմ։
ՀԱՄԼԵՏ
Իսկույն գալիս եմ, դուք առաջ անցեք։
Ամենքը գնում են, բացի Համլետից։
Ինչպես ամեն դեպք մեղադրական է կարգում իմ գլխին
Եվ խթանում է իմ հույլ վրեժը։ Ի՞նչ բան է մարդը,
Եթե իր կյանքի գլխավոր շահը և փոխարժեքը
Միմիայն ուտել և քնել լինի՝
Անասուն միայն, ոչինչ ավելի։
Անտարակույս, նա, որ մեզ ստեղծեց այս լայն հանճարով,
Դեպի ետ նայող և դեպի առաջ,
Չպարգևեց մեզ այնպիսի մի մեծ ընդունակություն
Եվ աստվածանման բանականություն,
Որ նրանք անպետք բորբոսնեն մեր մեջ։
Արդ, անասնական մոռացում լինի,
Թե մի թուլասիրտ խղճամտություն
Եղածի վրա շատ ճշգրտորեն խորհրդածելու,
Խորհրդածություն, որ չորս մաս արած,
Մի մասը միայն խոհեմություն է,
Իսկ մյուս երեքը անարիություն, չգիտեմ ինչու,
Պետք է միշտ ապրեմ կրկնելու համար «այս կա անելու»,
Երբ ունեմ պատճառ, կամք, ուժ և միջոց անելու համար,
Եվ օրինակներ երկրագնդի չափ հորդորում են ինձ։
Վկա այս զորքը այսքան բազմաթիվ, այսքան բազմածախս,
Որի վարիչն է մի մատաղահաս և քնքուշ իշխան,
Որ աստվածային փառասիրությամբ ոգին խանդավառ
Բերան է ծռում անտեսանելի գալիքի վրա՛
Ենթարկելով այն, ինչ մահկանացու և անհաստատ է,
Բախտի, վտանգի և մահացության,
Եվ այդ մի ձվի կճեպի համար։ Իրավ մեծ լինել
Նշանակում է ոտքի չկանգնել առանց մեծ դատի,
Բայց և տիրաբար կռվի մեջ մտնել մի շյուղի համար,
Երբ որ խնդիրը պատվի վրա է։ Հապա ես ինչպե՞ս։
Որ մի հայր ունեմ դավով սպանված, մի մայր արատված,
Գրգիռներ արյանս ու դատողությանս,
Եվ թույլ եմ տալիս ամեն բան քնի, այնինչ ամոթ ինձ,
Տեսնում եմ այստեղ քսան հազարի մոտալուտ մահը,
Որոնք համբավի մի երազանքի, ստվերի համար
Քայլում են, գնում դեպի գերեզման, ինչպես անկողին։
Կռվում են հողի մի շերտի համար,
Ուր բանակները տեղ անգամ չունեն հարցը վճռելու,
Որ բավական մեծ հանգստարան չէ կամ ամւիոփարան՝
Սպանվածներին ծածկելու համար։ Օ՜հ, այս րոպեից
Թոդ խորհուրդներս արյունռուշտ լինեն կամ ոչինչ չարժեն։
Գնում է։
ՏԵՍԱՐԱՆ ՀԻՆԳԵՐՈՐԴ
 
էլսինոր. մի սենյակ դղյակում։ Գալիս են թագուհին, Հորացիոն և մի ազնվական։
ԹԱԳՈՒՀԻ
Չեմ ուզում խոսել այս աղջկա հետ։
ԱԶՆՎԱԿԱՆ
Թանձրացուցիչ է, իսկապես, ցնդած, նրա վիճակը շատ գթաշարժ է։
ԹԱԳՈՒՀԻ Բայց ի՞նչ է ուզում։
ԱԶՆՎԱԿԱՆ
Իր հոր մասին է խոսում։ Ասում է. «Լսել եմ խարդախ բաներ կան այս աշխարհի մեջ» Բացականչում է, իր կուրծքն է կոծում, մի խոտի շյուղից մաղձոտանում է:
Տարտամ բաներ է ասում կիսով չափ իմաստ ունեցող։ Նրա խոսքերը թեև ոչինչ են, բայց անկապ ձևը ունկնդիրներին փորձել է տալիս, որ մի միտք հանեն։ Մարդիկ բաներ են երևակայում և դատելով նրա խոսքերը՝ հարմարեցնում են իրենց սեփական մտացածներին։ Բայց դրանք կցված իր նայվածքների, շարժուձևի հետ կարծել են տալիս, որ մի իմաստ կա գուցե նրանց մեջ, թեև ոչ հաստատ, բայց դժբախտ մի բան։
ՀՈՐԱՑԻՈ
Ավելի լավ է, որ խոսեք իր հետ,
Նա վտանգավոր ենթադրություններ կարող է ցանել
Չարություն ծնող ուղեղների մեջ։
ԹԱԳՈՒՀԻ
Ասացեք ներս գա։
Ազնվականը դուրս է գնում։
(Առանձին) Ցավագար հոգուս (և միշտ այդպես է մեղքի բնույթը)
 
Ամեն չնչին բան նախերգն է թվում մի մեծ աղետի,
Մեղքն այնպես լի է անճարակ վախով,
Որ աշկարվում է իր աշկարվելու ահից ու դողից։
Գալիս է ազնվականը Օֆելյայի հետ։
ՕՖԵԼՅԱ
Ո՞ւր է Դանիայի չքնաղ թագուհին։
ԹԱԳՈՒՀԻ
Ի՞նչ կա, Օֆելյա:
ՕՖԵԼՅԱ
(Երգելով)
«Ինչպե՞ս յարիդ ես ճանաչեմ
Այնքան ջահելներից։
Իր գլխարկի խեցիներից,
Փայտից, սանդալներից»։
ԹԱԳՈՒՀԻ
Սիրելի օրիորդ, ինչի՞ համար ես այդ երգը երգում։
ՕՖԵԼՅԱ
Ի՞նչ ասացիք, չէ, լսեք, խնդրեմ։
Երգում է։
«Մեռավ գնաց, մեռավ գնաց
Եվ հող մտավ, տիկին.
Խոտ է բուսել գլխի վրա,
Եվ մի քար կա ոտքին»։
Օ՜հ, հո՜...
ԹԱԳՈՒՀԻ
Օֆելյա՜։
ՕՖԵԼՅԱ
Լսեք, խնդրեմ։
երգում է։ «Պատանք ուներ ձյունի նման...»
Գալիս Է թագավորը։
 
ԹԱԳՈՒՀԻ
Նայե՛ք, տեր իմ։
ՕՖԵԼՅԱ
«Պճնած ծաղիկներով,
Որոնք ցողված շիրիմ մտան
Սիրո արցունքներով»:
ԹԱԳԱՎՈՐ
Ինչպե՞ս ես. սիրուն օրիորդ։
ՕՖԵԼՅԱ
Լավ, փառք Աստծո։ Ասում են բուն մի հացթուխ աղջիկ էր Տեր իմ Աստված, մեզ հայտնի Է, թե ինչ ենք, բայց հայտնի չէ, թե ինչ ենք լինելու։ Աստված Ձեր սեղանը շեն պահի։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Իր հորն է երևակայում։
ՕՖԵԼՅԱ
Խնդրեմ, այդ մասին չխոսենք, բայց երբ ձեզնից հարցնեն, թե ինչ միտք ունի, այսպես ասացեք.
Երգում է։
«Էգուց տոն է, Սուրբ Վալենտին,
Կանուխ արևծագին,
Պատուհանիդ ւսռաջ կանգնած
Ես եմ քո Վալենտին։
Տղան ելավ, զգեստ հագավ
Եվ տան դուռը բացավ
Եվ աղջկան իր մոտ տարավ,
Որ էլ աղջիկ չելավ»։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Սիրո՛ւն Օֆելյա։
ՕՖԵԼՅԱ
Հա՜, ճիշտ որ... առանց երդումի, թող վերջացնեմ։
Երգում Է։
«Հիսուս Քրիստոս, Սուրբ խաչ վկա,
Դա ինչ ամոթ բան է։
Ամեն տղա, ձեռքից որ գա,
Ինքն էլ նույնպես կանե»։ Աղջիկն ասաց.
«Դու խոսք տվիր,
Որ ինձ քեզ կին կառնես»։ Տղան ասաց.
«Եթե ինձ հետ չպառկեիր,
Անշուշտ կառնեի քեզ»։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Որչա՚փ ժամանակ է, որ սա այսպես է։
ՕՖԵԼՅԱ
Հույս ունեմ, որ վերջը բարի լինի, պետք է համբերություն ունենանք։ Բայց չեմ կարողանում լացս զսպել, երբ մտածում եմ, որ նրան դրել են սառը հողի մեջ։ Եղբորս իմաց պետք է տալ։ Եվ այսպես, շնորհակալ եմ Ձեր բարի խորհրդի համար։ Հե՜յ, կառքս։
Բարի գիշեր, տիկիններ, բարի գիշեր, սիրելի տիկիններ, բարի գիշեր։
Դուրս է գնում։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Խնդրում եմ մոտից հետևիր նրան, լավ հսկիր վրան։
Հորացիոն դուրս է գնում։
</poem>
</div>
Ստացված է «https://hy.wikisource.org/wiki/Համլետ» էջից