«Համլետ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
No edit summary |
||
Տող 2708.
Խնդրում եմ մոտից հետևիր նրան, լավ հսկիր վրան։
Հորացիոն դուրս է գնում։
Հորացիոն դուրս է գնում։
Ավա՜ղ, դա թույնն է իր խորունկ վշտի,
Որ ծագում է սոսկ իր հոր մահվանից։Օ՜հ,Գերտրուդ, Գերտրուդ,
Ցավերը գալիս, չեն գալիս հատ-հատ լրտեսների պես,
Այլ հոծ գնդերով։ Նախ հայրը սպանվեց,
Հետո քո որդին այստեղից գնաց,
Եվ նա ինքն եղավ բռնի հեղինակն իր արտաքսումի։
Ռամիկ ամբոխը խեղճ Պոլոնիուսի մահվան պատճառով
Հուզված է տղմուտ, թանձր ու վատառողջ մտմտուքներից
Եվ շշուկներից։ Եվ մենք ինքներս էլ շատ խակ վարվեցինք,
Որ սուսիկ-փուսիկ թաղեցինք նրան։
Իսկ խեղճ Օֆելյան, զրկված իր առողջ դատողությունից,
Որից երբ զուրկ ենք, պատկերներ ենք սոսկ կամ անասուններ։
Եվ ամենից վերջ, ինչ որ հենց ինքը բոլորի չափ է,
Եղբայրը ծածուկ վերադարձել է Ֆրանսիայից
Եվ որոճում է իր կասկածներով,
Իրեն պահում է թուխպերով պատած,
Շուրջն էլ պակաս չեն փսփսացողներ,
Որ վարակում են նրա ականջը թունոտ խոսքերով
Հոր մահվան մասին, և այդ բանի մեջ հարկը, նյութից զուրկ,
Չի խղճահարվի մեզ ամբաստանել ականջից ականջ։
0՜, իմ սիրելի Գերտրուդ, այդ բանը գնդացրի պես
Ինձ շատ տեղերից ավելորդ անգամ մահացնում է։
Մի ձայն դրսից։
ԹԱԳՈՒՀԻ
Ա՜հ, ի՞նչ ձայն է այս։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Պահակներս ո՞ւր են, թող դուռը պահեն։
Գալիս է մի պալատական։
Ի՞նչ է պատահել։
ՊԱԼԱՏԱԿԱՆ
Օվկիանն իր ափից արտախուժելիս չի լափում այնպես անզուսպ շտապով տափաստանները,
Ինչպես Լաերտը ապստամբների մի հրոսակի հետ
Ցած է տապալում Ձեր սպաներին։
Ամբոխը նրան իր տերն է կանչում,
Եվ ճիշտ որպես թե աշխարհը այսօր սկսած լիներ:
Լաերտ, ինչո՞ւ ես այդպես բորբոքվել։
Թող դրան. Գերտրուդ։ Դե խոսիր, այ մարդ։
ԼԱԵՐՏ Հայրս ո՞ւր է։
ԹԱԳԱՎՈՐ Մեռավ։
ԹԱԳՈՒՀԻ Ոչ սրա ձեռքով։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Թող կուշտ հարցնի։
ԼԱԵՐՏ
Ի՞նչպես թե մեռավ։ Ես չեմ հւսնղուրժի, որ ինձ հետ խաղան։
Թող դժոխք գնա հպատակություն,
Բոլոր ուխտերս՛ սևագույն դևին,
Խիղճ ու փրկություն՛ խորագույն խորքին,
Գեհենի կրակն ինձ չի վախեցնում։
Այնտեղ եմ հասել, որ քամահրում եմ երկու աշխարհն էլ։
Ինչ որ գալու է, թոդ գա, միայն թե լուծեմ վրեժս,
Իմ հոր մահվան լիուլի վրեժը։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Ո՞վ է քեգ բռնում։
ԼԱԵՐՏ
Իմ կամքը, բայց ոչ համայն աշխարհը,
Իսկ միջոցներս, այնպես կարող եմ խնայել նրանց,
Որ շատ քիչ բանով շատ հեռու հասնեն։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Իմ ազնիվ Լաերտ,
Եթե ուզում ես սիրելի հորդ մահվան խնդրի մեջ ստույգ իմանալ, մի՞թե վրեժդ այն է պահանջում որ տանող, տարվող, բարեկամ, թշնամի ավելի նման սրբես անխտիր։
ԼԱԵՐՏ
Ոչ, այլ միմիայն թշնամիներին։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Դե լավ, ուզո՞ւմ ես ճանաչել նրանց։
ԼԱԵՐՏ
Նրա ճշմարիտ բարեկամներին ահա այսպես լայն
Կբանամ գիրկս, բարի, ինքնազոհ հավալուսի պես
Արյունս կտամ նրանց կերակուր։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Այժմ խոսում ես իբրև ազնիվ մարդ և բարի զավակ։
Որ ես անմասն եմ քո հոր մահվան մեջ
Եվ բոլոր սրտով վշտահարված եմ եղածի վրա,
Դա այնպես ուղիղ կցայտի խելքիդ, ինչպես լույսն աչքիդ։
ԴԱՆԻԱՑԻՔ (Դրսից)
Թողեք ներս գնա։
ԼԱԵՐՏ
Ի՞նչ աղմուկ է այս։
Օֆելյան նորից գալիս է։
0՜, ջերմ, չորացրու ամբողջ ուղեղս,
Եվ դուք, արցունքներ, յոթն անգամ աղի,
Այրեցեք աչքիս ունակությունը։ Երկինքն է վկա,
Քո խենթության տեղ այնպիսի քաշով տուժել պիտի տամ,
Որ մեր նժարը լծակն էլ շուռ տա։
Ով վարդ մայիսի, ով անգին աղջիկ, ով բարի քույրիկ,
Քաղցրիկ Օֆելյա։ Բարերար Աստված, կարելի՞ բան է,
Որ մատաղահաս աղջկա խելքը
Մի ալևորի ծյուրված կյանքի պես դյուրամեռ լինի։
Հոգին սիրո մեջ շատ նուրբ է լինում և երբ որ նուրբ է,
Նա ուղարկում Է իր Էությունից մի ազնիվ նմուշ
Նրա ետևից, որին սիրում Է։
ՕՖԵԼՅԱ (Երգելով)
«Դեմքը բաց դագաղով դուրս բերին,
Հե՜յ, նոննի,նոննի, հե՜յ, նոննի,
Գերեզմանն արցունքով թաց արեցին...»։
Մնաս բարով, իմ աղավնյակ։
ԼԱԵՐՏ
Խենթության մեջ խորհուրդ, հիշողությունն ու միտքը զուգորդված։
ՕՖԵԼՅԱ (Թագավորին)
Ահա Ձեզ սամիթ և աղավնախոտ։
(Թագուհուն) Ահա Ձեզ փեգենա։ Ինձ համար էլ մի քիչ կա։ «Կիրակնօրյա թողության խոտ» էլ կարող ենք կոչել, բայց դուք Ձերը տարբեր նշանակությամբ պետք է կրեք։ Ահա Ձեզ զատկածաղիկ։ Կուզենայի Ձեզ մանուշակ էլ տալ, բայց բոլորը թառամեց, երբ հայրս մեռավ։ Ասում են վերջը բարի եղավ...
Երգում է։
«Սիրուն Ռաբինը խելքս տարել է»։
ԼԱԵՐՏ
Մտորմունք, թախիծ, կիրք, դժոխքն անգամ
Դարձնում է նա հրապույր և հմայք։
ՕՖԵԼՅԱ (Երգելով)
«Ետ չի՞ դառնա միթե նա, ետ չի՞ դառնա միթե նա, ոչ, ոչ, մեռավ, մեռիր և դուն, նա չի դառնա մեկ էլ տուն։ Մորուք ուներ ձյունի պես և մազերը վուշի պես, գնա՜ց, գնա՜ց, զուր է մեր լաց, ողորմիր, տեր, իր հոգուն»։
Եվ բոլոր քրիստոնյաների հոգուն, բարերար Աստված։ Մնաք բարով։
Օֆելյան գնում է։
ԼԱԵՐՏ
Տեսնո՞ւմ ես, Աստվա՛ծ։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Լաերտ, քո ցավին պետք է մասնակցեմ, այլապես դու ինձ զրկած կլինես իմ իրավունքից, հեռացիր հիմա և քո խելացի բարեկամներից ընտրիր ում կուզես, թոդ նրանք լսեն և իմ ու քո մեջ դատավոր լինեն։ Թե նրանք գտնեն, որ մենք ուղղակի կամ անուղղակի քո հոր մահվան մեջ մատ ենք ունեցել, Պատրաստ ենք ապա մեր թագը, գահը և նույնիսկ կյանքը:
Եվ ամեն ինչ, որ մերն ենք անվանում.
Հին մոռացված, և սովորությունն անծանոթ դարձած այդ, նեցուկները և վավերիչներն ամեն տիտղոսի)՝ աղաղակում է. «Մենք Լաերտին ենք թագավոր ընտրում» գլխարկ, ձեռք, լեզու փառաբանում են մինչև ամպերը:
«Լաերտը պետք է թագավոր լինի։ Լաերտ թագավոր»:
ԹԱԳՈՒՀԻ
Ինչպես ցնծությամբ հաչում են դրանք կեղծ հետքի վրա, ծուռ կողմ եք վազում, այ դուք Դանիայի կեղծավոր շներ։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Դուռը ջարդեցին։
Ներս է մտնում Լաերտը զինված և դանիացիք ետևից։
ԼԱԵՐՏ
Ասե ո՞ւր է այդ թագավորը։
Պարոններ, խնդրեմ, դրսում սպասեք։
ԴԱՆԻԱՑԻՔ
Ոչ թողեք ներս գանք։
ԼԱԵՐՏ
Խնդրում եմ, թույլ տաք մենակ ներս գնամ։
ԴԱՆԻԱՅԻՔ
Լավ, թույլ ենք տալիս։
Գնում են դռնից դուրս։
ԼԱԵՐՏ
Շնորհակալ եմ, դուռը պահեք։ Անարգ թագավոր, ետ տուր ինձ հորս։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Հանդարտ պահի՛ր քեզ, սիրելի Լաերտ։
ԼԱԵՐՏ
Այրանս այն պուտը, որ հանդարտ կենա, ինձ անհարազատ կհայտարարի։ Հորս անունը խայտառակ կանի և մորս պարկեշտ, անբիծ ճակատին, զույգ ունքերի մեջ «Բոզ» կխարանի։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Ինչ է պատճառը, Լաերտ, որ այդպես
Ըմբոստությունդ ամեհացել է։
Թող դրան Գեհտրուդ մեր անձի մասին երկյուղ մի կրիր
Կա մի երկնային նախախնամություն,
Որ թագավորին ցանկապատում է, այնպես որ դավը
Հազիվ է կարող նշմարել միայն իր կամեցածը,
Սակայն չի կարող կամքը կատարել։
Բոլորը քեզ տալ իբրև գոհացում,
Եթե ոչ, պետք է մեզ համար պահես համբերությունդ,
Եվ մենք Էլ՜ քեզ հետ ձեռք ձեռքի տված,
Արդար գոհացում կտանք քո հոգուն։
ԼԱԵՐՏ Թող այդպես լինի
Իմ հորս մահվան պարագաները, գաղտնի թաղումը
(Ոչ հաղթանշան, ոչ սուր, ոչ զենքեր ոսկերքի վրա,
Ոչ հանդիսավոր ծես ու արարմունք)
Երկնքից երկիր ինձ հրամայում են հաշիվ պահանջել։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Պետք Է պահանջես, և հանցավորը ով Էլ որ լինի,
Թող մեծ տապարը նրան տապալի։
Եկ գնանք, խնդրեմ։ Գնում են։
ՏԵՍԱՐԱՆ ՎԵՑԵՐՈՐԴ
Մի ուրիշ սենյակ նույն դղյակի մեջ։
Գալիս են Հորացիոն և մի ծառա։
ՀՈՐԱՑԻՈ
Ի՞նչ մարդիկ են, որ ինձ հետ ուզում են խոսել։
ԾԱՌԱ Նավաստիներ, տեր իմ, ասում են Ձեզ համար նամակ են բերել։
ՀՈՐԱՑԻՈ Թող ներս գան։ (ծառան գնում է)
Աշխարհի ո՞ր կողմից կարող Է ինձ ողջույն գալ, բացի Համլետից։
Նավաստիները գալիս են։
Ա. ՆԱՎԱՍՏԻ
Աստված օրհնի Ձեզ, տեր իմ։
ՀՈՐԱՑԻՈ
Եվ քեզ։
Ա. ՆԱՎԱՍՏԻ
Եթե կամենա։ Ահա մի նամակ Ձեզ համար, տեր իմ, այն դեսպանից է, որ Անգլիա պիտի գնար։ Եթե Ձեր անունը Հորացիո է, ինչպես ինձ ասել են, ուրեմն սա Ձեզ համար է։
ՀՈՐԱՑԻՈ (Կարդում Է)
«Հորացիո, այս նամակը կարդալուց հետո գրաբերներիս միջոց տուր թագավորին ներկայանալու, նամակներ ունեն նրա հանձնելու: Հազիվ երկու օր էր, որ ծովի վրա էինք, երբ մի ելուզականավ լավ պատերազմական պատրաստությամբ, սկսեց մեր ետևից ընկնել։ Տեսնելով, որ մեր նավը այնքան արագ չէ, հարկադրված քաջություն ցույց տվինք, և ընդհարման ժամանակ ես անցա նրանց նավը։ Հենց այդ միջոցին նրանք հանկարծ իրենց նավը հեռացրին մեր նավից, և ես մեն-մենակ գերի ընկա նրանց ձեռքը։ Նրանք ինձ հետ վարվեցին ինչպես գթասիրտ ավազակներ, բւսյց գիտեին, թե ինչ են անում։ Ես էլ հիմա պետք է փոխարինություն անեմ։ Ուղարկած նամակս հասցրու թագավորին, իսկ ինքդ այնպիսի արագությամբ հասիր ինձ մոտ, ինչպես եթե մահից փախչեիր։ Բառեր ունեմ ականջիդ ասելու, որ լեզուդ կապ կընկնի, բայց և նրանք շատ թեթև կլինեն նյութի ծանրության հետ բաղդատած։ Այս բարեսիրտ մարդիկ քեզ կբերեն ինձ մոտ։ Ռոզենկրանցը և Գիլդենշտերնը շարունակում են իրենց ճամփան դեպի Անգլիա։ Նրանց մասին էլ շատ բան ունեմ քեզ պատմելու։ Մնաս բարով։
Մնամ, ինչպես գիտես, միշտ քո անձնվեր Համլետ»։
Լավ, եկեք ինձ հետ, որ տեղ հասցնեմ այս նամակները Եվ շուտ հանձնելով՝ ինձ ւսռաջնորդեք այն պարոնի մոտ, որ ձեզ ուղարկեց։
Գնում են։
ՏԵՍԱՐԱՆ ՅՈԹԵՐՈՐԴ
Մի ուրիշ սենյակ դղյակում։ Գալիս են թագավորը և Լաերտը։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Պետք է, որ խիղճդ այժմ հաստատի անպարտությունս, և քո սրտի մեջ տեղ տաս ինձ՝ իբրև քո բարեկամին, քանի որ ահա ուշիմ ականջով ինքդ լսեցիր, թե նա, որ սպանեց քո ազնիվ հորը, իմ կյանքն էր ուզում։
ԼԱԵՐՏ
Այո, պարզ Է դա։ Բայց ասեք ինձ, ինչո՛ւ միջոցներ ձեռք չառաք նրա այդ գործերի դեմ, այդ եղեռնական, մահապարտական արարքների դեմ, այնինչ Ձեր անձի ապահովությունը, խոհեմությունը եվ ամեն այլ բան պետք Է դրդեին այդպես վարվելու։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Երկու մասնավոր պատճառի համար, որոնք կարող են տկար թվալ քեզ, սակայն ինձ համար սաստիկ զորեղ են։ Թագուհին՛ մայրը, ապրում Է միայն նրա աչքերով, իսկ ես, լինի դա առաքինությունս, լինի դա մեղքս, իմ կյանքն ու հոգին այնպես անբաժան կապված են նրան. որ ինչպես աստղը իր ոլորտից դուրս չի կարող շարժվել, ես Էլ չեմ կարող սրանից հեռու։ Երկրորդ պատճառը, թե ինչի համար անկարելի Էր հրապարակային հաշիվ պահանջել:
Դա այն մեծ սերն է, որ ամբոխն ունի Համլետի հանդեպ, և թաթախելով նրա սխալներն իր գորովի մեջ այն աղբյուրի պես, ոի փայտը քարի փոխակերպում է, փոխում է նրա թերությունները առաքինության, և իմ նետերը, շատ թեթև փայտից շինված լինելով, այնպիսի ուժեղ մի հողմի ընդդեմ սուրալու համար դեպի աղեղս ետ կդառնային, ոչ դեպի այնտեղ, ուր ես ուղղեի։
ԼԱԵՐՏ
Այսպես, ուրեմն հայրս սպանված, քույրս մատնված հուսահատության, որի արժեքը, եթե հնար կա անցածը գովել, կանգնած իր դարի գագաթնակետին՝ իբրև ախոյան, իզուր կփնտրեր կատարելության իր զուգակիցը։ Բայց կգա վրեժս։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Լավ, դրա համար մի կտրիր քունդ, մի կարծիր, թե ես այնքան մեղկ ու բութ նյութից եմ շինված,
Որ թույլ տամ վտանգը մորուքս քաշի.
Եվ այդ ինձ համար ժամանց համարեմ։
Շուտով կլսես։
Գիտես, որ հորդ սիրում էի ես, սիրում եմ և ինձ,
Եվ դա, հույս ունեմ, քեգ կթելադրի երևակայել...
Գալիս է մի սուրհանդակ։
Ի՞նչ կա։ Ի՞նչ լուր կա։
ՍՈՒՐՀԱՆԴԱԿ
Նամակներ, տեր իմ, իշխան Համլետից։ Այս Ձեր մեծության, այս էլ թագուհուն։
ԹԱԳԱՎՈՐ Ինչպե՞ս, Համլետի՞ց, և ո՞վ է բերել։
ՍՈՒՐՀԱՆԴԱԿ
Նավազներ, տեր իմ, այդպես են ասում, ինքս չեմ տեսել։ Կլավդիոն տվեց, նա է ստացել բերողի ձեռքից։
ԹԱԳԱՎՈՐ Լաե՚րտ, կաց և տե՛ս։
(Սուրհանդակին)
Հեռացիր։
Սուրհանդակը գնում է։
ԹԱԳԱՎՈՐ (Կարդում Է)
«Վեհափառ և հզոր տեր, թող ձեզ հայտնի լինի, որ ինձ բոլորովին մերկ ցամաք են հանել Ձեր թագավորության մեջ։ Վաղը հրաման ւյրյնդրեմ Ձեր արքայական տեսությանը արժանանալու և այդ առիթով Ձեր ներումը հայցելուց հետո կպատմեմ Ձեզ իմ այս հանկարծակի և տարօրինակ դարձիս պատճառը։
Համլետ»։
Ի՞նչ միտք ունի այս։ Մյուսնե՞րն էլ արդյոք վերադարձել են.
Թե՞ մի խաղ է այս և ուրիշ ոչինչ։
ԼԱԵՐՏ
Իր ձեռագի՞րն է։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Համլետի գիրն է։ Ի՞նչ ասել է «մերկ»,
Ահա այստեղ էլ՛ ետգրության մեջ ասում է «մենակ»։
Կարո՞ղ ես դու ինձ մի բան հասկացնել։
ԼԱԵՐՏ
Խելքս չի հասնում։
Բայց թողեք որ գա. դա հիվանդ սրտիս սպեղանի է,
Երբ մտածում եմ, թե կգա մի օր,
Երբ որ կարող եմ ճակատ առ ճակատ երեսին զարկել
«Քո արածդ է այս»։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Եթե այդպես է, Լաերտ, բայց ինչպե՞ս կարող է լինել։
Բայց ուրիշ ինչպես։ Լաերտ, ուզո՞ւմ ես խորհուրդս լսել։
ԼԱԵՐՏ
Կլսեմ, տեր իմ, թե խաղաղության չհարկադրեք ինձ։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Քո խաղաղության։ Եթե նա այժմ վերադարձել է և ձեռք է քաշել ճամփորդությունից և մտադիր չէ նորից ձեռնարկել, ես պետք է նրան մի գործի դնեմ, որ նոր մտքիս մեջ հասունացել է, որից փրկվելու ոչ մի ճար չունի։ Եվ մահվան մասին ոչ մի պարսավի շշուկ չի լսվի, այլ իր մայրն անգամ անպարտ կարձակի սարքված դավը և կհավատա, որ լոկ դիպված էր։
ԼԱԵՐՏ
Տեր իմ, պատրաստ եմ Ձեր խոսքին անսալ, մանավանդ եթե այնպես կարգադրեք, որ հենց իմ ձեռքով գործը կատարվի։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Լավ էլ հարմար է։ Այն օրից ի վեր, որ դու մեկնել ես, շատ անգամ խոսքը քեզ վրա է ընկել Համլեւոի առաջ և այն մի հատուկ շնորհքիդ համար, որին սրի մեջ, ասում են, գերազանցում ես։ Բոլոր ձիրքերիդ համագումարը այնպես չէր շարժում նրա նախանձը, ինչպես այդ մեկը: Ինչ որ իմ աչքին վերջին տեղն ունի։
ԼԱԵՐՏ
Ի՞նչ շնորհք է այդ։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Մի պարզ ժապավեն երիտասարդի գլխարկի վրա.
Բայց և հարկավոր, քանի որ թեթև, անհոգ զգեստը
Նույնչափ վայել է երիտասարդին,
Որչաւի որ ծերին իր սամույրները և մուշտակները
Թե առողջություն և թե պատկառանք պահելու համար։
Երկու ամիս կա, որ նորմանդւսցի մի ազնվական
Այստեղ է եկել, ինքս տեսել եմ ֆրանսացիներին
Եվ պատերազմել նույնիսկ նրանց դեմ։
Իսկապես նրանք լավ ձիավոր են,
Բայց այս հերոսը կախարդ էր կարծես,
Ասես ուղղակի թամբից էր բուսել
Եվ ձիուն այնպես հրաշալի բաներ անել էր տալիս,
Որ մարդ կարծում էր, թե նա այն ազնիվ անասունի հետ
Մեկ մարմին լիներ, կեսմարդ ու կեսձի։
Այնքան անց էր նա մտքիս խոյանքից,
Որ ես շարժումներ և սիրուն դիրքեր հղանալու մեջ
Ետ էի մնում նրա արածից։
ԼԱԵՐՏ
Նորմանդւսցի՞ էր։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Այո, նորման էր։
ԼԱԵՐՏ
Վկա է կյանքս, Լամոնդն է եղել։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Այո, նա ինքը։
ԼԱԵՐՏ
Լավ եմ ճանաչում։ ճիշտ որ իր ազգի զարդ ու գոհարն է։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Նա էլ քեզ հիշեց և այնպիսի մեծ գովեստներ տվեց:
Քո ճարտարությանն ու հմտությանը զինամարտի մեջ, մասնավորապես սրամարտի մեջ:
Որ միշտ ասում էր, ինչ սքանչելի պատկեր կլիներ, թե մարդ կարենար քո զույգը գտնել, և նա երդվում էր, թե իր ազգակից զինավարժները ոչ շարժում ու թափ, ոչ դիմադրություն, ոչ աչք կունենան, եթե դու ուզես նրանց դեմ դուրս գալ։ Նրա այս խոսքը Համլետի նախանձն այնպես գրգռեց, որ այնուհետ և նա միշտ աղաչում և պաղատում էր, որ անմիջապես քեզ այստեղ բերենք, որ հետդ չափվի։ Այժմ, սրանից...
ԼԱԵՐՏ
Ի՞նչ է հետևում դրանից, տե՛ր իմ։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Լաերտ, քո հայրը սիրել էր քեզ, թե լոկ տրտմության նկարի պես ես դեմքը առանց սրտի։
ԼԱԵՐՏ
Ինչո՛ւ եք հարցնում։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Ոչ թե կարծում եմ հորդ չես սիրել, այլ, որ լավ գիտեմ, թե ժամանակից ծնվում է սերը, և ես տեսնում եմ, թե ժամանակը շատ փորձերի մեջ մեղմում է նրա կրակն ու կայծը։ Այո, և սիրո բուն իսկ բոցի մեջ ինչ-որ պատրույգ կա, որ նրան մասամբ նվազեցնում է, և ոչինչ չկա, որ լավության մեջ անվափոխ մնա, այլ լավությունը, երբ որ հասնում է շատ առատության, մեռնում է շնորհիվ հենց իր շատության։ Այն բանը, ինչ որ կուզեինք անել, պետք էր անեինք, երբ որ կուզեինք, քանզի մշտապես այդ «կուզեինքը» փոփոխվող բան է և ունի այնքան տկարացումներ և հապաղումներ, որքան ձեռքեր կան, որքան լեզուներ և որքան դեպքեր։ Հետո «պետքերը» նման են վատնող մի հառաչանքի, որ հովացնում է, բայց և վնասում։ Այժմ գանք վերքի կսկծուն տեղին։ Համլեւոը գալիս է, Ի՞նչ պիտի անես, որ ցույց տաս, թե դու հորդ զավակն ես գործով, ոչ խոսքով։
ԼԱԵՐՏ
Վիզը կկտրեմ եկեղեցու մեջ։
ԹԱԳԱՎՈՐ
Այո, իրավ է։
</poem>
</div>
| |||