«Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 1 (Armenian national fairy tales, vol. 1).djvu/151»–ի խմբագրումների տարբերություն

մարթ ընկնի ձեռը՝ փարչա-փարչա անի: Մի քիչ եննա ոտը կդինջանա. կասի. «Օխա՜յ, ոտս դինջացավ, ինս եք, ջինս եք, ֆողածին եք հրեղեն եք, ինչ որ ուզեք՝ կտամ»:

Կասի,– Հը՛, հողածին, ասա տենեմ ի՞նչ ես ուզըմ՝ տամ:

— Այ հա՜յ,— ասեց,— մի տարի առաչ էկած ըլեիր: —Ասեց.— Տղա՛, ըտեղ մի մոտիկ գեղ կա, համաջա միս են մորթըմ, գնա՝, օխտը ղոչի դմակ առ բե: