«Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 1 (Armenian national fairy tales, vol. 1).djvu/141»–ի խմբագրումների տարբերություն

Ջհուդն իրա միչին ասըմ ա. «Էնենց գին ասեմ, որ չկարենա առնի, թողա էթամ»։ Ձին արժի հարիր մանեթ, ինքն էրկու հարիր մանեթ ա ասըմ։

Շատ են էթըմ, քիչ են էթըմ, աստված գիտի, օրը մթնըմ ա. էթըմ են մի ամարաթի թուշ գալի։ Դես են ման գալի, դեն են ման գալի, դուռը չեն քթնում։ Նաչար-Օղլին գուրզը քաշըմ ա տալիս պատի մի դիհը քանդըմ: Նի են մննըմ հասարի մեչը, ձիանը կապում ներքևը։ Միրզա-Վալին մնում ա ձիանոնց կշտին, Նաչար-Օղլին նի՝լնըմ ա վիրև. էթում ա տենըմ ա ամարաթըմը մի աննման ախչիկ նստած քարգյահ ա անըմ, մի դհիցն էլ լաց ըլըմ։