Ի յանապատէ լերանց ձայն աւետաւոր հընչեաց.
Կուսածին որդւոյն քարոզ կարապետ բանին յայտնեալ։
Ես ձայն բարբառոյ, ասէ, անուն անեղին եղեալ,
Սա մարգարէից ըղձումն, սա առաքելոց պարծանք։
Սա ի փորձութեանց հողմոց տունկ մի յանտառից շարժեալ.
Սա ետ զաւետիս առ հարսն զնոյն դարձեալ և մեզ յայտնեաց։
Սա մեծ ի կանանց ծընունդս, երկրորդ Հեղիաս գոլով.
Սա ի Հերովդէէ խռովեալ եղեալ ի պահեստ բանտին։
Եւ Հերովդիա խռովէր ընդ յանդիմանիչ բանին,
― Մի լիցի օրէնս, ասէ, անօրէն խաբող պատրող,
Կողածին եղբայրըն քո հողանիւթ՝ գուգեալ ընդ քեզ։
Խումբ առ խումբ հրաւէր տըւեալ բազմութեան զօրաց իւրոց
Գունդ առ գունդ ժողովեցան այգուն միաբան ի ճաշն.
Դուստր Հերովդիայ եկեալ դէմս առեալ մոլէր աղջիկն.
Ի խընճոյս իջեալ աղջիկն առաջի թագաւորին։
Հերքըն ծալ ի ծալ առեալ նըմանեալ արքայօձին.
Աչօքըն ծաւալ ծըփէր ծիրանի ծովու նըման։
Ուլունքն ի վերայ լանջացն նըմանեալ լերանց ծաղկանց
Եւ վարդ վառելով այտիցն, նըմանեալ խայծեալ նըռանց։
Ոտնաձայն թընդիւն տաղիցն նոյն և ի շարժիլ մատանցն.
Նա դարձիդարձեալ մոլէր առաջի թագաւորին
ճեմս առեալ ճեպեալ ճեմէր, վազըս կաքաւիւք վազէր։
Ընդ այն Հերովդէս մոլեալ՝ ընդ անձն ապաստան լինէր։
― Վասն է՞ր կատաղիս, մոլիս, դուստըր Հերովդիադայ։
Խընդրեա՛ դու յինէն պարգևս զգերագոյն փառաց իմոց։
Դաշինըս եդեալ ուխտէր՝ Զփառս իմ քեզ ի կեանս իմ տամ։
Ի մօրէն խրատեալ աղջիկն զգլուխն Յովհաննու խընդրէր։
— Դու տո՛ւր ինձ այսօր պարգևս զգըլուխն Յովհաննու հատմամբ,
Զայն կարապետին մեծի, զայն ձեռնադրօղի փրկչին։
