Մութն ընկնելուն պես աստղերը Մեծ քարի շուրջ
ասեղնագործում էին այնպիսի երազներ, որ
տեսնում են միայն տասնութ տարեկանում։ Իսկ
ես, ընդամենը՝ տասնչորսի մեջ էի։
Իմ մանկության մեծագույն հրաշքները՝ արեւի դուրս գալն ու
մորս խեղճությունն են. ինձ շատ սիրելուց, մայրս
չէր կարողանում չարությանս համար ծեծել եւ
նստում, սկսում էր ծիծաղելով լաց լինել։
Երեխայությունս կորցրի՝ գրպանի դանակի պես, երբ մի օր
թաքուն տեսա, թե Ադամն ինչպես է ինքնամոռաց
համբուրում թզենու սովորական մի տերեւ, ինքն իր
քթի տակ մրմնջում. «Եվայիս առաջին շորն է»։
Թեեւ տարին նեղ էր՝ մորեխների երկնքի չափ, բայց հաջորդ
գարնանը պապիս շիրմին հասկեր բարձրացան,
գրպաններում ցորենի հատիկներ էին մնացել երեւի։ Եվ
չքվել էր ագռավը, կտուցին՝ ջրհեղեղ։
Հետո՝ ծառերից ճանապարհ վերցրել, քայլում էինք ծմակով, եւ
սարերի երկինքը ձիարշավ մեզ ընդառաջ էր գալիս։
Ուշ հասկացա՝ երբ կինն ուրախ է, անգամ այդ պահին նրա
մեջ տխրություն կա անընթեռնելի, որ ոչ ոք չի նկատում։
Գնաս-չգնաս՝ գնում ես։ Թեպետ որտեղ էլ գնանք՝ ոչ մի տեղ չենք գնում։
Բացառիկ լույս, որի տակ երեւում է մութը։ Եվ մեծագույն հրաշքը,
դա օդն է՝ երբ դեռ կարողանում ես շնչել։ Իսկ հայրենի
քարերը, թփերը, ծառերն ու աղբյուրներն իմ զավակներն են։
Մութն ընկնելուն պես աստղերը Մեծ քարի շուրջ
ասեղնագործում են այնպիսի երազներ, որ
տեսնում են միայն տասնութ տարեկանում։
Իսկ ես, ընդամենը...
Ողջո՛ւյն, խենթ բիձուկ։
