Հեշտ, փայփըլուն գիշերներու անդորրություն մը ցնորական…
Դոդոշներու մերթ կեղերջներ լուռին սրբույթը կը լլկեն.
ծովախորշին մեջ ընկղմած լույսե աչքեր` որ կը խոկան`
հոգնա՜ծ, մաշա՜ծ իրենց տարփոտ, իրենց բոցեղ տրտմութենեն:
Ցայգն է ժայթքած իր շողակի շատըրվաններն անրջական,
հեռուներեն ուտի մը թավ հեծքը կուգա դողդըղալեն.
այս գիշեր ջերմ ու երազված կայծեր հոգվույս խորերն ինկան,
կը մարեմ լույսը լամպարիս, ու կ’երազեմ մըրափելեն:
Շանթե աչքեր, բոցե թևեր մըտածումիս կ’անցնին քովեն.
և հուրիներ` նոր հոլանած ալապաստրը իրենց կուրծքին`
որոնց համար շրթունքներըս անթիվ իղձեր կը թոթովեն:
Որմին վըրա տրտմություն մը կը ցանե բիլ եղրևանին,
դաշտերուն մեջ հարսնուկներու բոսոր իղձերը կը ցամքին.
մինչ ես կ’ըմպեմ հաշիշն անհագ ցընորաբեր այս գիշերին:
