Օրվա բիբերում թուխպը թանձրացավ
եւ օրը ասես աչք է խավարած։
Պատը թափանցող ճառագայթի պես
պահերն իմ միջով,
ճեղքում-անցնում են
կամ՝ հանգրվանում իմ հայացքի մեջ,
իրենց իսկ ցավից խիստ մագնիսացած։
Այս, արդյո՞ք, ես եմ,
ե՞ս եմ, թե արդեն
ինձ փոխարինած իմ ստվերն եմ ես։
Թխպասույզ եղած ջրեր ու ծառեր,
թխպասույզ եղած շենքեր, թռչուններ,
մարդիկ, եղանակ,
որոնք անշնորհք նկարչի վրձնից
ընկած նկարներ
ու կտավներ են ինձ հիշեցնում։
Ո՞ւր է շողն այն,
որով ստվերը զատվում է մեզնից,
ու մենք մեզ կարգին վերագտնում ենք՝
խավարից դեպի ափը մաքառող,
լույսի կաթիլով պարզվող աչքի պես։
Ես՝ լույսի որդի,
մութը՝ հիշաչար։
Ես՝ լույսի որդի,
մութը՝ հուշարար։
Ինչ-որ ասում եմ, արդյոք, չե՞մ ասում,
ինչ-որ տեսնում եմ՝ չե՞մ տեսնում, արդյոք։
