Քնքուշ լարեր/Վերջին մի փոքրիկ գլուխ
Այդ օրից անցել էր մի ամբողջ շաբաթ։
Կեսգիշեր էր։
Հարունյանը նստած էր բազկաթոռի մեջ, իսկ նրա հանդեպ գահավորակի վրա՝ նրա կինը։ Հարունյանը նստած էր անշարժ և գլուխը խոնարհած. նա հանդարտ խոստովանության նման ինչ-որ բան էր պատմում։ Կինը նստած էր նույնպես անշարժ. փոքրիկ, սիրուն գլուխը հենած ձեռքի վրա՝ նա անթարթ աչքով նայում էր սենյակի անկյունին և ամենայն ուշադրությամբ լսում էր ամուսնուն։
Պատմությունը երկար տևեց։ Երբ վերջացավ, երկու ամուսիններից ոչ մեկը մի մազաչափ անգամ չփոխեց յուր դրությունը։
Լռությունը կատարյալ էր։
Վերջապես Հարունյանը կամաց բարձրացրեց գլուխը և նայեց կնոջ դեմքին։
Կնոջ գեղեցիկ աչքերից հանդարտ կերպով բխում էին արտասուքի փայլուն կաթիլներ, գլորվում էին նրա գունատ այտերի վրայով և թրջում էին նրա քնքուշ, նիհար ձեռքը։
Բայց ո՞վ կարող է մեզ ասել, թե այն ի՛նչ արտասուքի կաթիլներ էին...
1887