Հմայված աչերիս այդպես մի՛ նայիր,
Բարկ սիրո կրակ էլ չի առկայծում.
Երդմնազանց կնոջ սերը՝ սուտ, նանիր,
Մարեց աչերիս հուրը վառվռուն...
Խենթ ցնորքներըս անցան ծուխի պես,
Ալվարդ անցյալիս փուշ-հուշը մնաց.
Վարսաթափ ուռի... է՛լ չեմ ապրում ես
Դառնաշունչ աշնան հողմերի դիմաց...
