Դարձյա՛լ Նոր-Տարի… Օ՜, թո՛ղ նորանոր
Վառվռո՜ւն հույսեր, գարնան երազներ
Մեր կյանքը, հայեր, հուզեն և՛ այսօր,
Նորի՛ց բորբոքեն մեր լքյալ սրտեր։
Ի՛նչ անենք, թե ցուրտ, մահաշունչ ձըմեռ
Պատել է այսօր հայրենի աշխարհ.
Թոշնե՜լ են վարդեր, մարե՜լ են աստղեր,
Մեր կյանքը չունի՜ պարզ երկնակամար։
Ի՜նչ անենք, թե մեզ փափագա՜ծ կյանքի
Դեռ չէ շողշողում սիրուն առավոտ.
Անարդար մատնված վշտի, տանջանքի.
Ապրում ենք անլույս, անջուր ու անօդ…
Տանջանքը, հայե՛ր, ծընում է և՛ հույս,
Հուսով ներշնչված ընկնո՜ւմ են զոհեր.
Թող տանջվինք… մո՜տ է և՛ մեր արշալույս,
Միայն թե հառա՛ջ, հառա՛ջ անվեհեր…
