Ի՞նչ եղավ մարին։— Մեռած է, վաղուց։
Իսկ նրա որձի՞կը։— Կատուն թռցրուց,
Միսն ու ոսկորը լափեց, կլանեց,
Եվ փետուրները հողմերուն տվեց։
Անտեր բնի մեջ ո՞վ է դողդողում,
Ո՞վ՝ տխրաձայն այդպես հառաչում,
Ո՞վ կըխնամե ձեզ, խղճուկ որբիկնե՛ր,—
Ոչ ոք։ Թշվա՜ռ, փոքրիկ թռչնիկներ։
Ծույլ և խաբեբա հովիվը բացակա։
Մեռած է շունը, էլ հսկող չըկա։
Գայլն է թափառում խուլ մռնչյունով,
Իր սև ցանցերը լարում է փութով։
Ահ ու սարսափ է տիրում փարախում,
Դող ու տենդով են սրտեր բաբախում։
Ո՞վ կըզարթեցնե քնած ոչխարին,
Ո՞վ կը պատերազմե ընդդեմ այդ չարին,
Ոչ ոք։ Թշվա՜ռ, փոքրիկ գառնուկներ։
Աքսորանաց մեջ, հեռու, տարագիր,
Կրում է հայրը վիշտ տաժանակիր։
Մայրը տառապյալ, հալումաշ եղած,
Հիվանդանոցում,— այնտեղ է ընկած։
Փչում է քամին իր թափով ուժգին,
Դողում է տնակը, մոտ է կործանման,
Եվ նրա միջում, անտեր, անպաշտպան,
Դողում է օրորոց որբացած մանկան։
Ո՞վ մնաց այնտեղ։— Ոչ հայր, ոչ մայրիկ,
Դու միայն մնացիր, դո՛ւ, խղճուկ մանկիկ։
