/,/, հիշում էն Անին իբրև հելվից սեսած, XVIII դարում / ,, չ մի հիշատակություն..
Բայց չէ կարելի ասել, թե ավերակները միանգամայն մոռացված էին հայերի մեջ, նկարագրող այցելուներ չկա յին, բայց հա,անի էր որ կա Անին հայը ուներ իր Անի քս ղաբը նշանակելու արժանի է, որ այս երկու բաոերը միշտ ան լաժան էին գ,,րծածվում, Իտալացի ճան ապա րհո րդ Ջ և մ և ,ին ճ VII դարում այդպես էլ անվանում է ավերակները՝ «ճո. 1\3§–301> XVIII դարի վերջին քաոորդում ինչպես հայտնի է հովսեֆ արքեպիսկոպոս Արղոլթյանը բանակցություններ էր 1արում ռուսաց կառավարության հետ՝ հայկական մի ան կախ պետություն կազմելու մասին հայտնի են և այն պայ յանները, որոնք այդ քաղաքական կազմակերպության հիմ քր պիե,ի կազմեին դրանցիգ մեկն էր մայրաքաղաքի հար ,ը, Եվ Արղությանը առաջարկո,,է էր որ մայրաքաղաք լինի կամ Անին կամ Վաղարշապաաը
Անունը կար բայց ինքը անհայտության մեջ էր նա խո,պաշարվա/, մտքին ահ ազդող ավերակի, այն կ անեծքի աակ ճնշված ավերակի մթության մեջ խորասուզված
ՊԱՇՏԱՄՈՒՆՔԻ ԴԱՐ
Ուղիղ հարյուր տարի առաջ 1804 թվականի մայիս/ 17 թ Անիի դռներով նէրո մտան երկու <՝այ քահանաներ, Տեր Խաչատուր և Տեր հովհան, երկուսն էլ Լջմիածնից էին հանապարհորզում էին հին շինությունների արձանագրո, թյունները արտագրելու համար, Անիի մեջ այդպիսի մի գործ կատարելը հեշտ չէր Օրեր էին հարկավոր մանրամասն կեր զով ավերակները հետաղոտելոլ համար իսկ Անին մի ան բնակ տեղ էր, ավազակ ազգաբնակությամբ շրջապատված ապրուստի ոչ մի հարմարություն չուներ, Այդ պատճառով էրկոլ քահանաները միայն կարողացան մի պտույտ անէ լ ավերակ քաղաքում և որքան հայանի է երկու հաա արձա
