անգամ էր նա լացի ձայն լսել, բայց տեղիցը չէր շարժվել։
— Մեմի՛կ, Մայրանո՜ւշ, էս ի՞նչ է,— հարցրեց Հաջի աղան խուլ ձայնով։
Մայր ու աղջիկ լռություն պահեցին, սրբելով արցունքները։
Հաջի աղան ցասումով գոռաց․
― Հը՜…
Մայրանուշն սպասում էր, որ մայրը պայթեր և ամբողջ մաղձը թափեր հոր գլխին, բայց Մեմիկ խաթունը խոհեմություն համարեց առ այժմ ոչինչ ասել և տեղնուտեղը սուտ հնարեց.
— Փեսան Մայրանուշին վրա հաչեր֊մաչեր է։
— Աղե՛կ,— մռթմռթաց Հաջի աղան։
Այս մռթմռթոցը մայր ու աղջիկ թարգմանեցին՝ իբր թե Հաջի աղան հասկացավ, որ սուտ է։
Հաջի աղան շարունակեց.
— Էրիկ մարդ է, կհաչե ըլ, կսիրե ըլ, մենծ գործ մի դարձնեք, դուն էլ աղջկանդ ֆիթ մի տար։
— Հաջաղա՞,— կշտամբանքով բացականչեց Մեմիկ խաթունը։
Հաջի աղան, որ սկսել էր վեր բարձրանալ, ետ դարձավ և կտրուկ արտասանեց.
— Էրիկմարդ է։
Մայր ու աղջիկ լռեցին, որովհետև խեղճ փեսան հանցավոր չէր և լավ, որ Հաջի աղան այդպես էր մտածում, այլապես կարող էր փեսային բռնել և անպատվել։
Հաջի աղան վեր բարձրացավ, դեռևս ոտի վրա մի հատ օղի լցրեց, խմեց և մռթմռթաց.
— Հաչեր է… Մեկ ըլ կհաչե…
Նստեց։
Մեմիկ խաթունը ժամանակին ճաշը բերեց, բայց ինքը չկերավ։ Հաջի աղան վերագրեց այդ փեսայի վարմունքից առաջացած անտրամադրության և ոչինչ չասաց, միայն հարցրեց․
— Մայրանուշը գնա՞ց։
— Գնաց։