Վարպետը անուանի ղեկավարին նուիրած էր Արարատը
ներկայացնող իր մէկ պաստառը:
Քոսիկին, նուէրէն գոհ, ժպիտով մը ըսած էր.
— Իսկ այս նուէրին փոխարէն, ի՞նչ կրնանք տալ
Վարպետին։
— Նկարին իսկականը...
Իսկ Ալեքսէյ Քոսիկինի պատասխանը կըլլայ.
— Վարպե՛տ, մենք լաւ կը հասկնանք հայ ժողովուրդին
ցաւերը...
— Երանի՜ թէ ցաւը հասկնալը բանար ցաւը վերացնելու
ճանապարհը:
Այդպէս էր Վարպետը: Կարելի է գիրքեր գրել
Վարպետին զրոյցներուն մասին։
1970 թուականին, աւարտելէ ետք Երեւանի բժշկական
ինստիտուտը, Սեպտեմբերին կը պատրաստուէի
վերադառնալ Հալէպ։ Ճամբորդութեան նախօրեակին
անակնկալ մը կը սպասէր ինծի: Առաւօտեան պէտք է մեկնէինք:
Գիշերը, ողջերթի եկող բարեկամներու այցելութիւնները
կընդունէինք, նրբ մեր դուռը զարնուեցաւ։
Եկողը Շահէն Խաչատուրեանն էր։ Թեւին տակ՝ նկար մը,
դէմքին վրայ՝ ժպիտ։
— Վարպետը ղրկեց քեզի համար...
— Ժպի՞տը...
— Ժպիտ ե՛ւ իրմէ եւ ինձմէ։ Իսկ նկարը, ահա
այս է, ջրաներկ մը 1951 թուականէն: Անկիւնը նոր աւելցուած՝
«Մեր սիրելի Թորոսին, Մարտիրոս Սարեանից,
1970 Սեպտեմբեր, Երեւան»։
Յուզուեցայ։ Խոր ծերութեան մէջ յաւէտ նրբանկատ
Սարեանը:
Սարեանով մենք իրաւունք կը ստանանք մևծերու
կողքին սեղան նստելու...
