Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ1.djvu/449

Այս էջը հաստատված է
20-ից հետո [Դուն ավետեցիր ժամն հանգստության
Խոնջացած մարդուն բազմաչարչարանք,
Իսկ բանաստեղծին, իրան դյուրեկան
Կրքերի հուզմունք և հոգու տանջանք]։
22—23 Ինչպես սիրուհու փայփայած տենչանք,
Ամենայն գիշեր կրծքումս թոշնում ես


ԴԱՐՁՅԱԼ ՆՐԱՆՑ
(էջ 58)
12 ինք. Ունի նաև՝ [Հովանի] բերել հռչակված լոբին․


«Ո՛Հ, ԽՆԱՅԵՑԵՔ, ՄԻ՛ ՀԻՇԵՑՆԵՔ ԻՆՁ…»
(էջ 60)
Տարբերակ I

Ո՛հ, խնայեցեք, մի հիշեցնեք ինձ,
Թե ինչպես Էր նա արտասուք թափում,
Երբ չարագործի նենգավոր խոսքից
Խաբված, ակներև կորուստն Էր ողբում․

5 Ես կանգնած Էի տկար և անզոր,
Զգայուն սրտով լուռ հանդիսական,
Ա՜խ, ինչպես հանկարծ բացվեցավ լեզուս
Եվ ինչպես նրան կանգնեցի պաշտպան։

Եվ այնուհետև, ո՜վ երանություն,[1]
10 Մի օր Էր, մի ժամ, գուցե մի վայրկյան․․․[2]

  1. 9 Գ ինք. Եվ այնուհետև էս լավ չեմ հիշում, թե այն օրվանից
  2. 10-ից հետո [Սիրո ժամերը այսպես են հաշվում]