նրա որդիքը, հոգնեցին ու քնեցին օտար ճանապարհներում և չկարողացան հանգստանալ։
Օտարությունը դարձավ ժառանգություն և բնակությունը՝ պանդխտություն, հացը՝ նեղություն և ջուրը՝ կարոտի։
Ո՜հ, ո՜հ, թշվառության օ՜ր․․․
Սի՜րտս, սիրտս այրվում է, աղիքս՝ գալարվում, և չեմ հանգստանում։ Մինչև ե՞րբ լսեմ փողերի ձայն, կոտորածի գույժ և թշվառության բոթ։
Վա՜յ ինձ, մայր իմ, անիծված լինի այն օրը, երբ ինձ ծնեցիր. անիծված լինի նա, որ հորս ավետեց, թե զավակ ծնվեց։ Թող աստծու կործանած քաղաքի նման լինի այն մարդը, առավոտյան գույժ լսի և աղաղակ՝ միջօրեին։ Ինչու չսպանեց ինձ մորս արգանդում, որ մայրս լիներ ինձ գերեզման և հավիտենական հղության արգանդ։
Ի՞նչ է այս. ծնվել եմ ավեր ու ցավեր տեսնելու, և վերջանում են օրերս ողբերով…
Հիմալայի լեռնաձորերում, Քիջմիրի հովիտին մոտիկ, ապրում էր մի իմաստուն ու բարեպաշտ ճգնավոր։ Մարդկանց մեջ ամենից շատ նրան սիրեց երկնից տերը՝ Մահադևան, որովհետև Թահարնաթայի նմանը չկար ոչ խիստ պահքով, ոչ խորասիրտ աղոթքով։
Էն ժամերին, երբ անուշաբույր գիշերը <պատ>ում էր[1] աշխարհքը, ու պայծառ աստղերը հեզահամբույր սիրով նայում էին երկրին, Թահարնաթան ելնում էր բարձր ժայռի գլուխն, ու նրա ջերմ աղոթքը համբառնում էր դեպի Մահադևայի գահը։
Եվ երբ դարավոր ծառերի մթին կատարներից ներս էին ցոլում ոսկե շողերի առաջին նետերը, ու ամեն մի թռչնակ
- ↑ [երկիրը]
