Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/593

Այս էջը հաստատված է

հրես աշուղների թուք ու մուքը ցամաքացնել պտի տա հա»։

Սերգոն լոռըցու ինքնավստահությամբ սկսում է ու ձայնը զլում.


Սարն բաշնդա
Կանաչ խոտ օլուր
Գեչինն բոյնուղի
Դանակի կոթ օլուր։


– Ջան, ջան, ձենիդ մատաղ, հմա թե ասիր հա, ըթենց կապի դրանց է՜․․․

Աշղները զարմացած էին մնացել, վերջը մեկը ասում է ընկերոջը.

– Սրանք հենց ավանակներ են եղել։

Աքորեցիներից ոչ ոք չի հասկանում. նրանցից մինը խնդրում է աշղին.

– Ուստա ջան, ավանակն ընչին են ասում։

– Ավանակն ասում են խելոք մարդկերանցը,– հեգնում է աշուղը։

– Հը, ի՞նչ ես ասում, ուստա, մենք հլա ի՞նչ ավանակ ենք, ավանակը մեր պապերն են․․․


***

Թուրք ուղտապանի մի ուղտը ճանապարհին բեզարմ է, բերում է մի լոռըցու պահ տալիս։ Լոռըցին մի օր տանում է ուղտը ձորի գլխին արածացնելու, ուղտը ձորն է ընկնում։ Մի ժամանակից ուղտապանը գալիս է յուր ուղտը պահանջում։ Սակայն ոչ ոք չի լինում, որ թուրքերեն հասկացնե եղելությունը։ Վերջը ձորից կանչում են բիձա Համբոյին, որ երևելի թրքագետ է եղել, վերջինս բացատրում է.

- Թուրք ղարդաշ ջան, սանն ուղտը թափ տված օլդի յար բուրթը, քարի կառ կրծլլաղի, ջուխտ ոտով սոթ պրծլլաղի, թե հըվատում չես, բու բաշի, բու կաշի, էդ էլ իստերսան ափար, իստերսան բաշխի․․․