կուսակիցներով, որովհետև նրանք գիտակցաբար են պաշտպանում։ Այս էլ թողնենք։
Արդյոք ի՞նչ դրության մեջ գտար մեր հայրենիքը, կարո՞ղ ես նկարագրել։ Ես այս ամառ տխուր եզրակացության եկա, ժողովուրդն այնքան ընկած է բարոյապես և նյութականապես, որ ոչ մի բառ չեմ գտնում նրանց դրությունը հայտնելու համար։
Քո ամենախոնարհ հրամանը կատարեցի. մի կտոր թղթի վրա գրեցի տվի Եզեկ քեռուն, բայց ես էլ գրեմ, Օձնա մետր <իկական> մատենում 1872 թ. գրված է № 3, հունվար 15-31, Խորեն, հայրը Դարչին Աուրաբյան, մայրը Հոռոմսիմ Պետրոսյան. միխակ չկա, բայց դարչինը գտա14։
Եմ և մեր բոլոր պալատի կողմից բարևիր մորդ, Անուշին, քույրերիդ, մեր Օթարանց բոլորին (այս ամառ անցնելիս տեսա և սաստիկ ցավեց սիրտս այդ ընկած մեծ օջախի վերա), բարևիր և մեր պոետ Յագորին յուր պալատով, կարելի է շատերին մոռացել եմ հիշելու, դու կարդա։ Նամակս վերջանում է, մի երկու խոսք ասեմ Եղիշեի մասին. եկավ կոնսիստորն, իրան վարդապետության գործից հարցրեց—քեզ բացասեց Սինոդը,—հայտնեցին անդամները, և ի՞նչ ես՝ կարծում ինչ արավ, անդամները հեռացան թե չէ, սկսեց խաղ ասել ու պար գալ. ես զմայլված այս բանից, սրտիս հրճվանքը միայն կարողացա արտահայտել, բացականչելով «երանյա՜լ շաշ»։ Շուտ նամակ գրիր։
Ամսույս 28-ին հասանք Ջալալօղլի։ Առաջին իրիկունը Սարվան մնացինք. դարձյալ այդ անիծած Սարվանում մնացի
