Հացը որ ուտում են, պրծնում, թագավորը հարցնում ա.— Ա՛յ մարդ, էդ հունարով Քարը չե՞ս ծախի, առնեմ, ի՛նչ ուզես, լիզուդ հենց ի՛նչ պտտի՝ կտամ, քաշովդ մին ոսկի էլ որ ուզես՝ իմաց կաց չեմ խնայի, կտամ, թաքիլան էդ Քարը տաս ինձ:
— Չէ՛, թագա՚վորն ապրած կենա,— ասում ա,— չեմ ծախի, ես էլ էդ Քարովն եմ ապրում, ո՛նց ծախեմ։
— Չե՞ս ծախի,— ասում ա թագավորը բարկացած,— զոռով կառնեմ։
— Թագա՛վորն ապրած կենա,— ասում ա,— խաթրով չե՛մ տա, զոռով կառնես՝ ի՛նչ կարամ ասի։
— Ա՛յ մարդ,— էլի ասում ա թագավորը,— բե՛ տո՛ւ, թե չէ՝ տե՛ս, կփոշմանես։
— Չե՛մ տա,— ասում ա,— ի՜նչ ուզում ես ա՛րա, արինս քեզ հալալ ա:
— Չէ՞ս տա։
— Չե՛մ տա։
— Չէ՞ ս տա։
— Չե՛մ տա։
Թագավորը տենում ա՝ խաթրով չի տալի, բարկացած վեր ա կենում իրա կնկա, իրա նազիր-վեզրի հեննա գալիս ա իրա ամարաթը։
Թագավորը որ էթում ա, էդ մարդը կպնում ա կնկա յախեն։
— Ա՛յ կնիկ,— ասում ա,— բա որ ասում ի՝ մեզ ի՛նչ կսազի թագավորին ղոնաղ կանչենք, դու հենց քեզ գնում իր անզգամությունը. տեհա՞ր վերջը ինչ դուս էկավ. հմի որ թագավորը մարդիկ ղրկի, գան զոռով էս Քարը խլեն ձեռներիցս, տանեն, ի՞նչ կանես:
Կնիկը տենում ա, որ մեղավոր ա, ամոթու ձեն, ծպտոն չի հանում:
Անց ա կենում ըսենց մի վախտ՝ մի՛ օր, է՚րկու օր, ի՛րեք օր, մի՛ շաբաթ, օրեն մի օրը էդ թագավորը եքա ղոշուն ա վեր ունում, գալի էդ մարդի վրեն կռիվ, որ ինչ ա՝ զոռով էն Քարն առնի:
Էս մարդն ա՝ որ տենում ա ղոշունը գալիս ա, Խանչալը ղնիցը հանում ա, Կոմբալն էլ բերում ընդե վե դնում, ասում.— Խա՛նչալ կտրա՛, Կո՛մբալ տո՛ւ:
Ասելու բաշտան էս Խանչալն ու Կոմբալը վրա են հասնում:
