―Գավազանները ձգենք ծովը,— պատասխանեց Արե֊ գը.― իսկ պառավին թողենք երթա. սրա զորությունը վերա- ցած է այսուհետև,
Պաառավը չուզեց կենդանի մնալ, և ասաց նրանց.
|
Ղեռ պառավն իր խոսքը չէր ավարտել, որ թագավորի մեծ
վեզիրն ու սպարապետը եկան և խոր գլուխ տալով թագավո-
րին' ասացին.
― Տե՛ր արքա, բոլոր զորքը պատրաստ է, քո մեծության
հրամանին ենք սպասում։
― Ինչո՞ւ համար եք պատրաստել զորքը,— հարցրեց թա-
գավորը զարմանալով։
― Մենք կատարեցինք քո հրամանը, թշնամու զորքը մո-
տենում է, պետք է նրա առաջքն առնել:
― Սպասեցե՛ք, սպասեցե՛ք... այո՛, այո՛ , ես հիմա հի-
շում եմ... այդ մեզանից ուղի՞ղ քառասուն տարի առաջ էր, ինչ որ ասում եք. մեր քարանալու օրն էր... թշնամու զորքերը եկան և մեզ քարացած գտնելով՝ սարսափած փախան... Վեզիրն ու սպարապետը իրար երես նայեցին և շշնջացին միմյանց.― թագավորը խելագարվել է...― Այո՛ , այո՛ , զար- մանալի՜ փոփոխություն. երեկ չէ՞ր, որ մոտն էինք. մեկ օր- վա մեջ ծերացել է... ―Տեսնո՞ւմ եք դուք այս պառավին ,-ասաց թագավո- րը.- սա է մեր քաղաքի քարացնողը։ Քառասո՛ւն տարի շա- րունակ սա մեր քաղաքը քարացրած պահեց... Վեզիրն ու սպարապետը թագավորին զլուխ տալով՝ հա- մաձայնություն ցույց տվին, որ իբր թե հավատում են նրան:
