Զաքար աղան աթոռի մը վրա կը նստի՝ գլուխն ձեռաց մեջ, աշխարհ աչքին չերևար, խոսելու կարողություն չունի։ Բայց կը թողո՜ւն մարդուս չխոսիլ... բռնի խոսիլ կուտան։
— Կարծեմ ականջնիդ կը ցավի, կըսե հիվանդներեն մին:
Իբրև այո գլուխը կը ծռե Զաքար աղան։
— Շ շատո՜նց ի վեր կրշը ցավի։
Իբրև ոչ գլուխը վեր կը վերցնե Զաքար աղան։
— Շա՜տ կը ցավի։
Իբր շատ գլուխը կը շարժե քանի մանգամ Զաքար աղան:
— Ինչե՞ն առաջ եկավ։
Պատասխան գլխու շարժմամբ տալն կարելի չէր, լռությունն
քաղաքավարության հակառակ էր. ինչուդ. պետք մը
պիտի դատապարտվեր քաղաքավարութենե. ուստի Զաքար
աղան, թեև ընկճված ցավին ներքև, ձեռքն ականջին վրա
կսկսի խոսիլ.
— Պե աղբար, երեկ իրիկուն քիչ մը քրտնած էի... Վոսփորի
թիվ 2 շոգենավը մտա...
— Ներեցեք, թիվ 2 շոգենավը Հիսար կը հանդիպի մի,
ընդմիջեց հիվանդներեն մին։
— Այո՛, կը հանդիպի:
— Շատ ծանր կը քալե ան շոգենավն, կըսե հիվանդներեն
ոմն։
— Ես ան շոգենավը բնավ չեմ մտներ, կը հարե երրորդ
մը:
— Ես ալ մտած չունիմ, կավելցնե չորրորդ մը:
— է՛յ, թիվ 2 շոգենավը մտաք... հետո՞... կը հարցունե
ինչեն առաջ եկավի հեղինակը։
— Թիվ 2 շոգենավը մտա, Ղազարոս աղան ըսավ որ...
— Խոսքդ մի մոռնար, Ղազարոս աղա ըսածդ սա մեր
բարեկամ կոշկակա՜րն է, կը հարցնե հիվանդներեն մին։
— Այո՛։
— Ինչպե՜ս եղան գործերը։
— Ղազարոս աղային գործն ավրվա՜ծ էր որ... կը հարցնե
երկրորդը:
