— Անոթի եմ։
— Քիչ մը երեսս նայե։
— Ի՞նչ նայեմ, անոթի եմ հիմա։
— Անոթի, անոթի, հայվանի պես մարդ մես, ատամ. այսօր քիչ մը փողոց ելա և մինչև որ տուն դարձա նե ես գիտեմ քաշածս, մարդ չմնաց, որ ժամերով երեսս չնայի... դուն ի՞նչ անզգա մարդ ես, որ սանկ քիչ մը երեսս չես նայիր։
— Ես քուկին երեսդ այսօ՞ր պիտի տեսնեմ։
— Թո՛ղ ըլլա... վախ որ կնկան խըյմեթ չիյտես։
— Խըյմեթի բան կա հոս հիմա։
— Չիյտեմ։
— Կերակուրը։
— Ուտելու ախորժակ ձգեցի՛ր, որ ուտեմ։ Ես դուրս պիտի երթամ, դուն գնա կեր։
Ուրիշ տան մը մեջ.
— Բարի իրիկուն տիկին։
— Աստուծու բարին։
— Երթամ սա ծաղիկներուն քիչ մը ջուր տամ։
— Ծաղիկներն ալ գետինն անցնին...
— Ինչո՞ւ... կը չորնան նե...
— Ես չորնալես ետքը...
— Դուն ինչո՞ւ չորնաս... ի՞նչ ըրինք դարձյալ։
— Ի՞նչ պիտի ընես, ծաղիկներդ ինձմե ավելի կը սիրես կոր։
— Ինչո՞ւ այդպես կը խոսիս։
— Ինչո՞ւ չպիտի խոսիմ եղեր... նստե՛ քիչ մը քովս, անուշներ ըլլա ըսե, այսօր բաղնիք գնացի։
— Շատ աղեկ, անուշներ ըլլա... հորին չվանը վրա՞ն է։
— Մեկ անուշներով կը լմննա՞։
— Անուշներ ըլլա դարձյալ... հորին չվանը վրա՞ն է։
— Նստե՛, բան մը պիտի պատմեմ։
— Հորին չվանը.․.
— Բաղնիքին մեջ չես հարցներ ինչեր եղավ այսօր..․ քիչ մնաց կը ճաթեի կոր...
— Ինչո՞ւ։
— Ի՞նչ գիտնամ, վրաս գեշություն մ՝եկավ...
— Պատճա՞ռ։
— Պատճառ նազար է եղեր... լեփլեցուն կը բաղնիքը... աս ի՞նչ աղվոր կնիկ է... աս ի՞նչ հրեշտակի պես կնիկ է... աս ի՞նչ
