Այս էջը հաստատված է


… Բայց հանկարծ նա ուրախ բացականչեց.

— Ահա… ա՛յ որտեղ է։

— Ո՞վ։

— Հացը… մի բոքոն… միայն թրջված է, վերցրու…

Բոքոնն ընկավ ոտքերիս մոտ, իսկ քիչ հետո հայտնվեց և ինքը՝ հարգելի ընկերուհիս։ Ես իսկույն մաս-մաս արի հացը և սկսեցի ագահ-ագահ ուտել…

— Դե ինձ էլ տուր տեսնենք… Եվ պետք է այստեղից հեռանալ… ո՞ւր գնանք…

Նա ուշադրությամբ նայեց չորս կողմը։

— Այ, ինչ-որ նավակ է երևում, գնանք նրա տակը նստենք։

— Գնանք։

Եվ մենք ուղևորվեցինք դեպի նավակը։ Երկուսս էլ ագահությամբ լափում էինք մեր ավարը։ Գետը մռնչում էր, անձրևը հետզհետե մեծա­նում… Մի ինչ-որ տեղից երկար ու սուր շվվոց էր լսվում, կարծես մեկը, ինչ-որ հզոր ու ոչ ոքից չվախեցող մի էակ, սուլում ու ծաղրում էր մեր աշխարհի կարգերը, այդ անպիտան աշնանային երեկոն և մեզ՝ այդ երեկոյի երկու հերոսներիս… Սիրտս կծկվում ու նվում էր այդ շվվոցից։ Այնուամենայնիվ, ես մեծ ախորժակով ուտում էի հացը։ Բարեկամուհիս ետ չէր մնում ինձանից, և մենք այդպես մոտենում էինք նավակին։

— Անունդ ի՞նչ է,— չգիտեմ ինչու հարցրի ես։

— Նատաշա,– պատասխանեց նա անտարբեր եղանակով։

Ես նայեցի նրան և սաստիկ ցավ զգացի սրտիս մեջ։ Հետո հայացքս ուղղեցի դեպի իմ առաջ ընկած մթությունը, և ինձ թվաց, որ բախտիս միշտ հեգնոտ ու այլանդակ դեմքը խորհրդավոր կերպով նայում է ինձ ու ժպտում…

… Անձրևը շարունակում էր ծեծել նավակի կողերը, և նրա մեղմ շփշփոցը տխուր մտածմունքներ էր առաջացնում իմ մեջ։ Քամին շվվո­ցով ներս էր խուժում հատակի մի ճեղքից, որտեղ մի փոքրիկ տաշեղ, քամու շնորհիվ, շարունակ ինչ-որ անհանգիստ ու ողբալի ձայներ էր հանում։ Գետի ալիքները ճողփում էին ափերը և նույնպես ողբալի ու հուսակտուր ձայներ էին հանում։ Նրանք կարծես մի ինչ-որ բան էին պատմում, որ վաղուց ձանձրացրել, զզվեցրել է նրանց, մի սրտամաշուկ բան, որից նրանք կուզենային փախչել, բայց որի մասին դեռ անհրա­ժեշտ էր երկար խոսել, պատմել… Անձրևի շփշփոցը միանում էր ալիք­ների աղմուկի հետ, և նավակի շուրջը, գորշ մթության մեջ, մի երկար հառաչ էր լսվում․ դա՝ բնության անմիտ կատակներից զզված, ամառվա