«Մշակի» պարոն Գ. Վ.-ին
Պարոն Գ. Վ., եթե կարող եք պարզ պատասխան տալ, խնդրեմ պատասխանեք էս երկու հարցին.
Առաջինը՝ ի՞նչ հիմնական հարց է, որ ես թողել եմ առանց պատասխանի։
Երկրորդ՝ էդ ի՞նչ տեսակ «սեր ու հարգանք» է, որ Ձեզ թելադրել է էն լեզուն գործածել իմ դեմ, որ Դուք գործ եք ածել Ձեր նամակում։ Մի շատ տարօրինակ սովորություն ու հանելուկ է սա։ Ես ինչ որ աչքս բաց եմ արել, հայոց մամուլի մեջ շարունակ կարդացել եմ նման բաներ՝ «մենք սիրում ու հարգում ենք էս ինչ կամ էն ինչ գրական մարդուն, բայց…» հիմի դուք տեսեք ետևից ինչեր են գալի։ Ես էլ իմ գրական կյանքում մի քանի անգամ ստիպված եմ եղել եռանդով պաշտպանվելու էդ տեսակ սիրողների դեմ ու արյուն պղտորելու նրանց «սիրո ու հարգանքի» ոչ էնքան քնքուշ արտահայտություններից։ Այժմ էլ դուք։ Եվ իմանալուց հետո, թե Դուք ո՛վ եք, ճշմարիտն ասեմ, հավատում եմ Ձեր «սիրո ու հարգանքի» հավաստիացումներին, բայց էդ ի՞նչ զարդերով եք զարդարում Ձեր «սիրո ու հարգանքի» առարկան։ Բա՞ն եմ գրել. — քննադատեցեք։ Համաձայն չե՞ք։ Խիստ քննադատեցեք։ Կպարզվի, վերջը կերևա՝ ով է ուղիղ դատում։ Բայց վիրավորական, ափեղցփեղ դարձվածքներով վեր կենալ մի, ինչպես Դուք բարեհաճում եք վկայել, «սիրած ու հարգված» գրողի դե՞մ…։ Դուք եթե գիտեք ի՛նչ բան է սիրած ու հարգված գրողը, ի՞նչպես եք կարողանում միաժամանակ նրա հետ էդքան անվայել ոճով խոսել, երբ նա Ձեզ ոչ մի բառով առիթ չի տվել: Վրդովել, զայրացնել մարդուն, ու մի օր էլ չքմեղ ձևանալով՝ կանգնել ու աշխարհքի առաջ աղաղակել, թե՝ տեսեք, մեր բանաստեղծը ինչ հանդուգն խոսքեր է ասում ինձ։ Սե՜ր, հարգա՜նք ու հետն էլ չգիտես ինչ համեմներ… ի՞նչպես եք էդ երկուսն իրար գցում, պ. Գ. Վ., խնդրեմ էս էլ բացատրեցեք։