Թարգմանությունը՝ Հովհաննես Թումանյանի
Գիշեր է խոր։ Մենակ բոլոր Լուսնյակը չի դեռ քընած. Հետը գընում, հետը ցած
Նա տեսնում է մութ ծըմակ, Մութ ծըմակում, կոճղի տակ, Չոր տերևը ժաժ տալի– Սունկն աշխարհք է դուրս գալի։
