Առուն անխոս է եւ լուռ չէ քարը, Հավքի թեւերին թախիծ կա պուտ-պուտ։ Օրը ճաք տվեց, դոփում է դարը Եվ վայրկյանները խառնում է անփույթ։ Ափս կամար եմ արել մի մոմի, Արեւն է երկնի վանքում ղողանջում։ Տեր, նահատակաց հազար ողորմի, Արցախա կանչն է նրանց ականջում։ Շիրմից-արյունից նոր լույս է հառնում, Պարզկա՝ Հիսուսի հայացքի նման։ Խոսում է հավքը, առուն՝ թեւ առնում։ Հողին իջնում են սեր ու մանանա։
