Առվակի ափին Վարդան Հակոբյան, Երկեր, հատոր Ա (Արեւի հետ)

Վարդան Հակոբյան

Ափսոսանք
ԱՐԵՎԻ ՀԵՏ


Ես ամեն օր արեւի հետ
Երկինք ելնում,
Լույս եմ մաղում ողջ աշխարհին...
Վերափոխվում իմ հոգու մեջ,
Հազար ու մի ձեւեր առնում,
Մի հողաբույր երգ է դառնում
Աշխարհը ողջ...
Եվ արեւին գիրկս առնում,
Համբուրում եմ կուրծքը նրա,
Կրծքիս սեղմում,
Հալվում, ասես, ձուլվում նրան՝
Որպես գարուն արարողի...

Երկնքում էլ ոտքերիս տակ
Զորությունն եմ զգում հողի: