Գ. ԳԱԼԻՆԱ
Կտրում են անտառի դալարուն ծառերը,
Իսկ պառավ սոճիները, խոհերով լեցուն,
Անբարբառ օրորում են զառամյալ գլուխները
Եվ նայում են սառը երկնքի հեռուն։
Անտառը կտրում են... Գուցե ա՛յն պատճառով, որ
Զարթոնքի կանչե՛ց նա վաղ արշալույսին,
Որ մատաղ սաղարթո՛վ իր համարձակ երգում էր
Ազատության ու արևի մասին։
Անտառը կտրում են... Բայց հողը պահում է
սերմերը․
Կանցնեն տարինե՛ր, և — կյանքի նոր ուժով
Հրահրան՝
Կրկի՛ն պարիսպի պես բարձրացած ծառերը
Կխշշան եղբայրական շիրիմի վրա․․․
